Ársrit um starfsendurhæfingu - 2015, Blaðsíða 32

32 www.virk.is
UPPLÝSINGAR
V
IÐ
TA
L
Áður en botnlanginn í mér sprakk var búið
að finna lækni starfandi á Mayo Clinic í
Bandaríkjunum, sem hafði þekkingu til
að aftengja blóðtappagildruna ásamt því
að fóðra æðarnar sem höfðu skemmst
vegna blóðtappans. Læknirinn kom til
landsins og framkvæmdi þessa aðgerð
í september, sem tókst snilldarlega vel.
Ég fékk „klapp á bakið“ fyrir hve gott tók
við þar sem skemmdinni sleppti, sem
myndi hjálpa til í eftirleiknum. Þess má
geta að afar fáar svona aðgerðir hafa verið
gerðar í heiminum og þessi læknir hefur
framkvæmt þær flestar.
Ég varð fyrir ítrekuðum áföllum eftir
aðgerðina. Blóðþynningin, sem var mér
nauðsyn, tók að valda blæðingum í
meltingarvegi. Alltaf þegar ég hélt að ég
væri að komast af stað, var ég slegin niður
aftur. Það var ekki gott. Það var ekki fyrr en
í byrjun apríl 2013 sem mér var treyst til að
fara í eiginlega endurhæfingu sem hófst í
Hveragerði.“
Hafði ekki gert mér grein
fyrir hve veik ég var
Hvernig gekk endurhæfingin?
„Ég hafði í raun ekki gert mér grein fyrir
því hve illa haldin ég var. Ég var alltaf að
leita leiða og skrifa niður það sem ég hélt
að kæmi að gagni. Hvern einasta dag í
veikindunum fór ég hluta úr degi eftir getu í
tölvuna og las og skrifaði, þó ég kæmist varla
„Ég vissi ekki einu sinni að VIRK væri til.
Það var ekki í mínum orðabókum að þurfa
að leita sér hjálpar einhvers staðar,“ segir
Margrét Alice Birgisdóttir.
„Fyrir tólf árum greindist ég með sára-
ristilbólgu (Colitis ulscerosa). Á sama
tíma og ég var með slæmar, blæðandi
ristilbólgur var ég að fá blóðtappa í
lungun. Vegna þess hve erfiðlega gekk
að blóðþynna mig, af því að ég var með
þennan blæðandi ristilsjúkdóm, var sett
upp hjá mér títaníumgildra í stóra bláæð
í kviðarholi, sem fyrirbyggja átti að fleiri
blóðtappar færu í lungun. Það var svo fyrir
þremur árum síðan að þessi gildra stíflast
og þegar það uppgötvast þá er í henni
tólf til fimmtán sentímetra blóðtappi sem
veldur svo miklum þrýstingi í æðakerfinu
að stórar bláæðar frá fótum leggjast
saman. Ég vaknaði einn góðan veðurdag
og var á leið í vinnu þegar ég fékk nístandi
verk í spjaldhrygginn og hélt að ég væri
komin með brjósklos. Ég reyndi nokkrum
sinnum að komast á fætur en sársaukinn
kom alltaf jafnslæmur og leiddi niður í
báða fætur. Ég fór úr sokkunum sem ég
var farin að nota vegna fótkulda og sá að
fætur mínir voru svarbláir og í framhaldinu
fór ég upp á bráðadeild og þar var greind
þessi stífla í blóðtappagildrunni.
Þetta var alvörumál því blóðtappinn hafði
vaxið í gegnum síuna og var farinn að
skjóta litlum töppum í lungun. Blóðþynning
var hafin samhliða því að velta fyrir sér
öðrum möguleikum í stöðunni því þó
ristilbólgurnar væru búnar að vera til friðs í
langan tíma þá var ákveðin blæðingarhætta
Margrét Alice Birgisdóttir heilsumarkþjálfi
Það er ekki á Margréti Alice Birgisdóttur að sjá að hún hafi
nokkurn tíma á ævinni verið veik. Hún býður blaðamanni
brosandi í bæinn. „VIRK gerði það best fyrir mig að leyfa
mér að „sitja í farþegasætinu“ um tíma,“ segir hún.
Hún var dýrmæt
sú stund
við það að hefja þynningu. Horfurnar voru
ekki taldar neitt sérstaklega spennandi og
úrræðin fá. Þeir svartsýnustu töldu jafnvel
að innan fimm ára yrðu fæturnir á mér
orðnir bólgnir og allir í sárum og innan tíu
ára gæti þurft að taka þá.“
Í öndunarvél
Hvað var tekið til bragðs?
„Ég er keppnismanneskja að eðlisfari
og heilsumarkþjálfi að mennt. Ég trúði
því að einhvers staðar væru til úrræði og
í samvinnu við lækni fór ég að leita leiða
annars staðar frá. Ekki var talið að hægt yrði
að þynna niður þennan stóra blóðtappa af
því hann var orðinn svo gamall, nánast
orðinn að örvef. Þessir atburðir urðu upp
úr áramótum og í maí 2012 var ég aðeins
farin að skrönglast um. Á þessum tíma var
ég sjálf búin að vinna með fæðið, borðaði
ekkert sem talið var að gæti valdið bólgum,
þar nýttist mér óskaplega vel reynsla mín
og menntun.
Í byrjun júní gerðist það að botnlanginn
í mér springur og enn stóð á tæpu. Á
fullri blóðþynningu og enn með þennan
blóðtappa var framkvæmd kviðarhols-
aðgerð á elleftu stundu. Næstu daga var
barist við mikla sýkingu og lífhimnubólgu
í öndunarvél á gjörgæsludeild og ég var
vægast sagt mikið veik. Eftir aðgerð lá ég
mikið, því enn átti ég erfitt með gang. Ég
glímdi við samgróninga í kviðarholi, með
þeim verkjum sem þeim fylgja og því til
viðbótar fékk ég slæmt liðskrið, sennilega
af allri legunni.