Morgunblaðið - 05.10.2019, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 2019
✝ Þórhallur Val-garð Aðal-
steinsson fæddist á
Húsavík 9. janúar
1947. Hann lést á
heimili sínu Skóg-
arbrekku, Sjúkra-
húsi Húsavíkur,
28. september
2019.
Foreldrar hans
voru Aðalsteinn
Jóhannes Hall-
dórsson, f. 1913, d. 1996, og
Margrét Guðný Tryggvadóttir,
f. 1913, d. 1980. Þau eignuðust
þrjú börn en tvö þeirra dóu
ung.
syni, dóttir hennar er Auður
Teitsdóttir og unnusti hennar
er Guðjón Viðarsson. 3. Rík-
arður, f. 1973.
Seinni kona Þórhalls var
Björg Sveinbjörnsdóttir, f.
1945, hún lést árið 2008.
Þórhallur nam bifvélavirkj-
un hjá Jóni Þorgrímssyni á
Húsavík og starfaði við það um
árabil. Hann vann einnig á
vinnuvélum og rak um tíma
sitt eigið fyrirtæki, Vinnuvélar
hf. Síðustu starfsárin vann
hann hjá Bifreiðaeftirliti rík-
isins, síðar Bifreiðaskoðun og
sinnti ökukennslu samhliða því.
Frá unga aldri spilaði hann á
hljóðfæri og var meðal annars
í hljómsveitinni Víbrum og
Bartríóinu og skipaði tónlist
alltaf stóran sess í hans lífi.
Útför hans fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 5. októ-
ber 2019, klukkan 13.
Þórhallur giftist
fyrri konu sinni,
Svanhildi Þorleifs-
dóttur, árið 1967,
þau skildu. Börn
þeirra eru: 1. Mar-
grét Guðný, f.
1964, gift Heiðari
Sigvaldasyni, dæt-
ur hennar eru: a)
Rebekka Ásgeirs-
dóttir, gift Hólm-
geiri Rúnari
Hreinssyni og eiga þau dæt-
urnar Rakel og Svönu, b) Sif
Heiðarsdóttur, unnusti hennar
er Ásgeir Kristjánsson. 2. Elín,
f. 1967, gift Þórhalli Óskars-
Af leiksviði lífsins er horfin enn ein hetja
hlutverk sitt erfitt af æðruleysi tók.
Blessuð sé sála þín, klökk við munum
setja
stundirnar saman, í minninganna bók.
(SHL)
Þessi kveðja eftir Sigríði Hörn
Lárusdóttur á vel við þegar ég
kveð pabba minn.
Hann tók veikindum sínum
með miklu æðruleysi og jafnlyndi.
Hann var dulur að eðlisfari en fór
í gegnum sína erfiðleika á gríninu,
„það er ekki minn stíll að kvarta,“
sagði hann við mig þegar ég
nefndi við hann að hann kvartaði
aldrei. Hann naut lífsins þrátt fyr-
ir léleg lífsgæði og vissi ekki neitt
betra en að hafa afkomendur sína
í kringum sig. Þegar við systur
sátum hver sínum megin við rúm-
ið hans með fæturna undir sæng
hjá honum malandi út í eitt með
„Tollsarann“ í bakgrunni og
nefndum að nú þyrfti hann að fá
smá hvíld, sagði hann: Þetta er
best. Hann naut þess þegar Rikki
kom til landsins og grúskuðu þeir
feðgar mikið saman í sambandi
við tónlist og íslensku, var pabbi í
essinu sínu þegar Rikki var að
þýða bækur og þeir að spá í ís-
lenska málfræði, en það var eins
gott að tala og beygja rétt nálægt
pabba. Hann kaus að vera í góðu
skapi, alltaf til í tuskið og vildi að
allir væru í stuði. Ef honum
fannst eitthvað sniðugt þá fór það
beint í Bankann, en hann rak
Brandarabanka sem var opinn all-
an sólarhringinn. Hann var að
byrja að undirbúa Hlöðufellsfund
með Ólahúsbræðrum, það voru
fjörugir fundir, uppáhaldstónlist-
in úr Hlöðufelli spiluð, gamli tím-
inn rifjaður upp og hlátrasköllin í
þeim félögum heyrðust um allt,
það var mikill undirbúningur fyrir
hvern fund og ákveðnir hlutir sem
allir höfðu hver sitt nafn urðu að
vera með. Tónlist skipaði mikinn
sess í lífi pabba og stytti honum
stundir play-listinn sem hann og
Ella settu saman með uppáhalds-
lögunum hans og heitir Tollsarinn
og var reglulega bætt inn á er
fjársjóður fyrir okkur núna.
Tollajól, nýi listinn sem var í
vinnslu og átti að koma út fyrir
jól, mun gleðja okkur.
Ég þakka öllu því góða fólki
sem sinnti pabba mínum af alhug,
þeir sem komu og styttu honum
stundir, takk takk.
Þú hefðir örugglega kvatt okk-
ur systkinin eins og þú svaraðir
alltaf þegar þú varst spurður um
líðan: Ég hef aldrei verið betri!
Margrét Þórhallsdóttir.
Pabbi minn trúði á líf eftir
þetta líf. Ef það á við rök að styðj-
ast þá væri gott að vita til þess að í
Sumarlandinu fái hann sinn lík-
amlega styrk aftur en haldi samt
krafti andans. Sá kraftur var ein-
stakur og öllum til eftirbreytni.
Og gleðin og sprellið endalausa.
Orðatiltækin dásamlegu, öllu gef-
ið nýtt nafn, bara til að gera lífið
pínu skemmtilegra. Og við hlóg-
um að öllu og grínuðumst með
allt. Lífið með pabba var eitt langt
hláturskast. Þó var hann dulur,
flíkaði ekki tilfinningum sínum,
sagði alltaf allt fínt og að lífið væri
dásamlegt þrátt fyrir allt. Það var
svo magnað að sjá að þrátt fyrir
að líkamleg heilsa væri ekki beys-
in síðustu árin þá var hann alltaf
svo ungur í anda og átti vini á öll-
um aldri. Og það sem skipti máli
var tungumálið okkar, hann vildi
að allir töluðu rétt mál og leiðrétti
alla, alltaf. Svo var það tónlistin,
hún var honum í blóð borin. Pabbi
spilaði í hljómsveitum á sínum
yngri árum og það var bara alltaf
tónlist við öll tækifæri og við
sungum og sungum, elskuðum
góða texta og góðan hljóðfæra-
leik. Og þegar tæknin leyfði að
hægt var að finna öll gömlu lögin á
netinu þá var hann í essinu sínu
og er lagalistinn hans á Spotify
þvílík gjöf fyrir okkur afkomend-
ur því það er pabbi í tónum. En
mestu máli í hans lífi skiptum við,
afkomendurnir. Það er ekki sjálf-
gefið að upplifa og vera sýnd
endalaus ást og væntumþykja og
án allra skilyrða. Það gerðum við.
Ég vil þakka öllum góðu vinum
og ættingjum pabba fyrir vinátt-
una og starfsfólkinu á Skógar-
brekku fyrir góðu umönnunina og
að vera alltaf til í grín og glens.
Elsku pabbi, þú tókst það lag-
lega.
Elín Þórhallsdóttir.
Ástkær faðir minn er látinn eft-
ir áratuga átök við miskunnar-
lausan sjúkdóm. Óhræddur ark-
aði hann út á vígvöllinn vopnaður
óbugandi bjartsýni, jákvæðni og
æðruleysi ásamt húmor sem átti
sér engan líka og háði þar hetju-
lega baráttu með bros á vör til
hins síðasta. Pabbi var einstak-
lega sterkur og skemmtilegur
persónuleiki, góður, fjölbreyttur,
örlátur og hæfileikaríkur.
Þegar ég hugsa um pabba þá
heyri ég tónlist. Hann var fæddur
tónlistarmaður og tónlist var hans
líf. Sjö ára gamall eignaðist hann
sína fyrstu harmóniku og náði
tökum á henni samdægurs, en afi
hans Halldór var flinkur harmón-
ikuleikari. Seinna kom hljóm-
sveitin Víbrar til sögunnar, þar
sem hann lék á píanó og hljóm-
borð um árabil. Hann stofnaði
Bar-tríóið sem starfaði um tíma á
Hótel Húsavík og síðar Mánatríó-
ið ásamt meðlimum úr Víbrum.
Bernskuheimili okkar í Sól-
brekkunni ómaði oftar en ekki af
tónlist, gegndi oft hlutverki æf-
ingahúsnæðis og var þá glatt á
hjalla. Hann átti safn af orgelum,
hljómborðum og synthesizerum
sem var ótrúlega spennandi og
kenndi okkur systkinunum að
spila. Á meðal minna ljúfustu
bernskuminninga eru kvöld-
stundir foreldra okkar; pabbi að
æfa og útsetja lög og mamma að
hlusta með sitt handverk, en þau
voru bæði tónlistarunnendur og
sköpunargleðin nokkuð sem þau
áttu sameiginlegt. Sem unglingur
spilaði ég á trommur í pönkhljóm-
sveit, sem átti ekki upp á pallborð-
ið hjá pabba, en það að við strák-
arnir fengjumst við tónlist studdi
hann eindregið. Stundum tromm-
aði ég með þegar pabbi var að
æfa, og hann kenndi mér klass-
íska rokk-takta og ýmsa tækni.
Það var yndislegt að fylgjast með
þeim feðginum þegar Ella systir
fór að læra á sóxófón og hann var
að leiðbeina henni, en samband
þeirra var einstakt alla tíð. Pabbi
var einn af þeim sem spiluðu á það
hljóðfæri sem var við höndina.
Hann kenndi mér að logsjóða,
mannganginn, allt um braghátt
því pabbi var hagyrtur. Þegar ég
stálpaðist áttum við feðgar það til
að skjóta fram fyrripörtum og
botna á víxl.
Pabbi bar tilfinningar sínar
ekki á torg, en gat hlustað með
skilningi á aðra. Aldrei heyrði ég
hann hallmæla nokkrum manni,
þó svo að hann hefði sínar skoð-
anir á hlutunum og gæti verið
stríðinn, en prakkari var hann alla
tíð. Ég hef heldur aldrei heyrt
hann kvarta. Ekki einu sinni þeg-
ar sjúkdómurinn var að ganga frá
honum. Það var aldrei neitt að og
hann hafði það alltaf fínt að eigin
sögn. Öðrum eins andlegum styrk
hef ég aldrei kynnst.
Elsku systur og pabbastelpur
Magga og Ella, missir ykkar er
ólýsanlegur og þið hafið alltaf
reynst honum svo ómetanlega vel.
Hann vissi ekkert betra en að fá
ykkur báðar í heimsókn í Skóg-
arbrekku, enda ómuðu hlátra-
sköllin um gangana í hvert skipti.
Elsku afa- og langafastelpur Re-
bekka, Auður, Sif, Rakel og
Svana, augu hans ljómuðu alltaf
þegar á ykkur var minnst, hann
var svo stoltur af ykkur og elskaði
ykkur svo mikið.
Eitt af því síðasta sem pabbi
sagði við mig þegar ég hitti hann í
vor var: „Lífið er til þess að lifa
því.“ Elsku pabbi minn, þetta skal
ég muna. Takk fyrir allt.
Ríkarður Þórhallsson.
Elsku hjartans afi okkar. Nú
þegar komið er að kveðjustund
streyma minningarnar fram og af
nógu er að taka. Minningarnar
eru um yndislegan afa og einstak-
an stuðpinna.
Afi var búinn að vera mikill
sjúklingur í mörg ár. Árið 1993
greindist hann með MS-sjúkdóm-
inn sem smám saman dró úr hon-
um mátt. Þrátt fyrir að vera
bundinn við hjólastól og rúmfast-
ur meira og minna undir það síð-
asta, lækkaði stuð „levelið“ alls
ekki. Þó að líkaminn gæfi sig
fylgdi hugurinn ekki með. Við
munum varla eftir honum nema í
stuði og til í allt.
Það var voðalega gott að koma í
„hvíldarinnlögn í Friðheima“ en
það kallaði hann herbergið sitt á
Skógarbrekku. Hjúfra sig í góða
stólinn hans, hlusta á góða tónlist
og opna brandarabankann þar
sem brandarar á borð við „að
bakka aftur á bak“, „ekki málið
sagði maðurinn og át kálið“ og
„nú tókst það laglega“ var hent
fram.
Öll lækninga- og hjálpartæki
höfðu sitt nafn, t.d. Birna spyrna
sem var púðinn sem hann notaði
til að spyrna sér ofar í rúmið,
Begga bjalla sem var bjallan á
herberginu hans á Skógabrekku
og Halli píp sem var sondan því
hún pípti reglulega. Svo voru
mörg önnur nöfn sem ekki er við
hæfi að komi hér fram.
Við erum þakklátar fyrir að
hafa verið svo heppnar að að hafa
fengið þessum einstaka snillingi
úthlutað sem afa. Við trúum því
að nú sé mikil gleði í sumarland-
inu og þau hafi sameinast hann og
Björg hans, sem hann saknaði svo
mikið. Brandarabankinn sé alveg
galopinn, brandararnir fljúgi og
slagarar eins og Kúkur í lauginni
hljómi. Starfsfólki á Hvammi,
sjúkradeild HSN Húsavík og síð-
ast en ekki síst Skógarbrekku
þökkum við af öllu hjarta fyrir að
hugsa svona vel um afa okkar. Þið
eruð öll einstök.
Ást og söknuður, elsku afi. Við
ætlum að halda brandarabankan-
um opnum og hafa þína sýn á lífið
sem fyrirmynd. Við þökkum líka
fyrir „yarrann“, þú veist hvað við
eigum við.
Elsku fjölskyldan okkar, minn-
ingin um einstakan pabba, afa og
langafa lifir alltaf.
Þínar afastelpur fimm og fylgi-
fiskar,
Rebekka, Auður, Sif,
Rakel og Svana.
Maður eldist í hvert sinn sem
einhver deyr sem þekkti mann
þegar maður var barn. Nú þegar
Þórhallur er dáinn verð ég allt í
einu ósköp gömul. Öll sumur,
lengra aftur en ég man, var ég í
Hliðskjálf á Húsavík hjá Möggu
og Alla. Þar var María sem kenndi
mér að lesa kornungri, þar kom
Óli bróðir hennar sem var nánast
konunglegur, enda bjó hann í Kö-
ben eins og kóngurinn, þar voru
Sigmundur gamli og Njáll og þar
var Þórhallur. Hann var stóri
bróðir minn á sumrin sem ég
kvaddi á haustin og hitti aftur að
vori í þessu undursamlega sum-
arlandi sem Húsavík æsku minn-
ar var.
Framan af áttum við oft sam-
leið þótt hann væri eldri. Ég naut
góðs af leikföngum, bókum og
spilum sem hann átti. Fjaran var
ekki langt undan og einhverju
sinni vorum við að kasta spýtum
sem hundur sótti út í öldurnar.
Svo fór hundurinn og þá fékk ég
hlutverk hans. Við vorum lengi að
bjástra við að þurrka fötin mín
svo Magga kæmist ekki að þessu.
Það voru ekki beint guðsorð sem
voru lesin yfir Þórhalli þann dag-
inn.
Eitt sumarið var hann lengi
veikur og þá byggðum við vegi og
hús um allt gólf og taflmennirnir
fengu ýmis hlutverk. Það þurfti
alls konar persónur í þennan bæ
okkar. Svo átti hann bækur, eins
og reyndar fleiri í þessu merka
húsi. Hjá honum las ég til dæmis
allar bækurnar um Kára litla og
Lappa.
Hann varð töffari mjög
snemma, brilljantín og sveipur –
það var hann! Hann gat spilað á
hvaða hljóðfæri sem var og var
því í hinum ýmsu hljómsveitum,
eins og Víbrum, sem spiluðu á
böllum úti um allar sveitir. Eins
og hendi væri veifað var hann trú-
lofaður Svönu og líka orðinn
pabbi, langt fyrir aldur fram og
svo fór að frumburðurinn, Mar-
grét, var að mestu alin upp hjá
foreldrum hans. En þau Svana
áttu seinna Ellu og Rikka og ég
varð svo fræg að passa Ellu sum-
arpart þó ekki hafi verið farið
mörgum orðum um barnapíu-
hæfileika mína hvað mín eigin
systkini varðar.
Svo fór samt að lífið lék ekki
alltaf við hann Þórhall. Í áratugi
er hann búinn að kljást við MS-
sjúkdóminn. Seinni konuna sína,
hana Björgu, missti hann í klær
MS og sjálfur er hann nú fallinn
fyrir þessum skelfilega vágesti.
Það var einstakt að hitta hann
alltaf fyrir brosmildan og glaðan
þrátt fyrir að vera gersamlega
upp á aðra kominn með alla hvers-
daglegustu hluti. Að vera kominn
á elliheimili fyrir sextugt er ekki
það sem flesta dreymir um.
Alltaf var eins og við hefðum
hist í gær og fátt skemmtilegra
en að rifja upp með honum hinar
ýmsu persónur og gamansögur
frá æsku okkar. Hann kunni að
segja sögur og hlæja og var óspar
á að gera grín að sjálfum sér og
aðstæðum sínum.
Dætur hans héldu einstaklega
vel utan um hann og afaprinsess-
urnar þrjár og langafagullin tvö
voru hans fjársjóður.
Elsku Þórhallur, ég veit að þín
hefur beðið breiður faðmur en við
sem eftir sitjum huggum okkur
við að þú fáir hvíld frá þjáning-
um. Skilaðu kveðju og hittumst
heil.
Hildur Ellertsdóttir.
Á fallegum haustdegi þegar
sólin skín, dagurinn er tekinn að
styttast og laufkrónur trjánna
falla til foldar hefur Þórhallur
frændi minn lagt í sína hinstu för.
Ég trúi því að ástvinir hans sem á
undan eru farnir hafi tekið fagn-
andi á móti honum. Nú er hann
frjáls og laus úr fjötrum MS-
sjúkdómsins.
Ég minnist hans fyrst þegar
ég var þriggja ára og hann, stóri
frændi á sjötta ári, var að kenna
mér að valhoppa á ganginum
heima hjá foreldrum hans. Hann
var hugmyndaríkur og góður
drengur. Eitt sinn bauð hann
okkur nokkrum krökkum heim
til sín að leika við sig því hann
ætlaði að halda tombólu í her-
berginu sínu. Vinningarnir voru
leikföng og dót úr herberginu
hans. Þegar tombólunni lauk ætl-
uðum við að skila dótinu aftur en
það var ekki við það komandi, við
mættum eiga það. Hann ætti
nóg. Honum var nefnilega aldrei
sárt um dótið sitt þrátt fyrir að
vera alinn upp sem einbirni. Allt-
af var mikill og góður samgangur
á milli heimilanna því feður okkar
voru bræður og afar kært var
með þeim. Stutt var að hlaupa
suður í Hliðskjálf til að leika við
frænda og heimsækja Halldór
afa okkar, sem var í heimili hjá
þeim.
Oft var Marý Anna systir mín
með í för. Í einni slíkri ferð vildi
frændi sýna okkur bílskúrinn þar
sem hann hafði fengið aðstoð við
að útbúa smáleikvöll. Þar voru
rólur og rennibraut sem gerð var
úr kallíttplötu og fest í dyragat
sem lá niður í hlöðu, áfasta bíl-
skúrnum. Bauð hann svo krökk-
unum í nágrenninu að leika sér
þarna.
Eftir að við fjölskyldan fluttum
út í Kvíslarhól var alltaf mikil til-
hlökkun þegar von var á Hlið-
skjálfarfjölskyldunni í heimsókn.
Allir gátu leikið sér saman þó ald-
ursmunur væri þó nokkur á milli
okkar stóru krakkanna og bræðra
minna, Alla og Stebba. Eitt sum-
arið kom frændi færandi hendi og
gaf okkur systkinunum reiðhjól
sem hann hafði keypt af vini sín-
um. Átti það eftir að gleðja okkur
mikið. Sýndi þetta hugulsemi
hans.
Frændi var mjög músíkalskur
og gáfu foreldrar hans honum pí-
anó í fermingargjöf. Var hann
fljótur að læra að spila fallega á
það. Naut ég þess oft að heyra
hann spila þar sem ég dvaldi oft á
heimili foreldra hans á unglings-
árum mínum er ég var við vinnu á
Húsavík. Hann hafði léttan og fal-
legan áslátt á píanóið sem aldrei
gleymist.
Frændi var mjög handlaginn
og lærði bifvélavirkjun og vann
við það um árabil og síðar sem bif-
reiðaeftirlitsmaður, þar til hann
veiktist og flutti til Reykjavíkur.
Eftir það leið oft langt á milli þess
sem við hittumst en þegar fund-
um okkar bar saman var hann
alltaf jafn glaður og jákvæður.
Eftir að frændi flutti aftur til
Húsavíkur á Dvalarheimilið
Hvamm, heimsótti ég hann oft.
Um tíma las ég fyrir hann bækur
sem hann hafði áhuga á. Oft var
lesturinn stoppaður og rætt um
efni bókanna en upp úr stendur
þó er ég las æviminningar afa
okkar Halldórs. Oft var mikið
hlegið og stundum tárast, eftir
efninu. Alltaf fór ég ríkari af hans
fundi en ég kom.
Með virðingu og þökk kveð ég
frænda minn Þórhall. Elsku
Magga, Ella og Rikki, minningin
um góðan mann lifir.
Samúðarkveðjur,
Steinþóra Guðmundsdóttir.
Þórhallur Valgarð
Aðalsteinsson
Við Óskar Ellert
fylgdumst að í 42 ár.
Kynni okkur hófust
þegar ég var að taka
mín fyrstu skref í geðhjúkrun,
hann var að taka sín fyrstu sem
notandi þeirrar þjónustu. Það má
því segja að valdahlutföllin í sam-
bandinu hafi, að minnsta kosti í
fyrstu, verið frekar skökk en þeg-
ar á leið og við bæði þroskaðri og
reyndari hafi hlutföllin orðið jafn-
ari og þrátt fyrir stöðu okkar átt-
um við sterkt og gott samband
sem einkenndist af virðingu og
vináttu. Við vorum jafnaldra og
áttum marga sameiginlega fleti,
s.s. tónlist.
Óskar var ungur þegar veik-
indi herjuðu á og leiðin var oft
grýtt og erfið. Hann tengdist
samt fólki sterkum böndum,
hvort sem það var starfsfólk á
geðdeild eða samferðafólkið yfir-
leitt. Hann átti líka góða að og
fannst hann aldrei einn, hann átti
fjölskyldu og vini sem hann vissi
að vildu sér allt það besta, héldu
sambandi þrátt fyrir erfið sam-
skipti sem einkennt getur veik-
indi af andlegum toga.
Við sátum oft og ræddum
gamlar minningar, hann sagði frá
æsku sinni og íþróttaafrekum og
Óskar Ellert
Karlsson
✝ Óskar EllertKarlsson fædd-
ist 28. júlí 1954.
Hann lést á Land-
spítalanum 12. júlí
2019.
Útförin fór fram
í kyrrþey.
við rifjuðum upp
þegar hann var rót-
ari og gat fengið
bestu böndin til að
spila á fimmtudags-
böllunum á Kleppi,
þegar hann var á
sjónum og sendi
okkur starfsfólkinu
fisk sem þakklætis-
vott fyrir síðast og
þegar hann fékk að
fara í „vítamínbað“
á deildinni eða bara koma og fá
sér kaffi og með því. Það voru
aðrir tímar og kannski að sumu
leyti mannúðlegri.
Eftir margra ára húsnæðis-
hrak bjó Óskar síðustu 18 árin á
Miklubraut 20 og líkaði það yf-
irleitt vel þótt stundum kæmu
tímar þar sem hann langaði að
búa sjálfstætt og fara jafnvel aft-
ur til útlanda eins og við hin.
Heilsan leyfði það ekki, hann var
samt ótrúlega duglegur og vildi
alltaf meðan hann mögulega gat
fara niður í sinn elskaða miðbæ
og hitta mann og annan.
Við Óskar hittumst oft viku-
lega, fórum í útréttingar, ísbíl-
túra og tókum Laugavegsrúnt,
hann hringdi oft í mig þegar hon-
um fannst langt síðan síðast, bara
til að minna á sig og gera plan um
að hittast. Ég er þakklát þessari
löngu samferð, hún var lærdóms-
rík, Óskar kenndi mér umfram
allt að sjá manneskjuna bak við
einkennin, að horfa vítt og meta
tengslin. Ég á eftir að sakna
hans.
Guðbjörg Sveinsdóttir.