Morgunblaðið - 05.10.2019, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 2019
Hann Steini er
dáinn. Þetta sagði
sonur minn við mig í
símanum.
Síðan hefur ekk-
ert verið í lagi. Inga mín að sjálf-
sögðu, en einnig allir aðrir í fjöl-
skyldunni, í losti og ekkert hægt
að gera eða segja sem nokkurt
gagn er að.
Það er ekki erfitt að minnast
Steina. Hann var einfaldlega
besta og traustasta manneskja
sem ég hef kynnst. Alltaf tilbúinn
að hjálpa og standa við bakið á öll-
um sem til hans leituðu. Við börn
Ingu var hann frábær, gaf þeim
rými til að venjast nærveru hans
innan fjölskyldunnar og alltaf
tilbúinn að gera allt sem hann gat
gert fyrir þau. Við vorum um dag-
inn að rifja eitthvað upp um
Steina, þá stóð Magnús upp og
sagði: „Hann kenndi okkur öllum
svo mikið.“ Hann hitti naglann á
höfuðið með þessum orðum og þar
vil ég ljúka mínum orðum. Við er-
um öll svo miklu ríkari að hafa
kynnst og umgengist Steina og
þess vegna sakna hans allir svo
sárt núna.
Farðu vel, vinur. Ég veit að þú
færð góðar móttökur í þeim heimi
sem tekur við af þessum.
Blessi þig allar góðar vættir.
Þín tengdamóðir,
Laufey Jörgensdóttir.
Það er óraunverulegt að sitja
hér og skrifa minningargrein um
Steina mág og svila. Svo hræði-
lega ósanngjarnt að hann skuli
Þorsteinn
Andrésson
✝ ÞorsteinnAndrésson
fæddist 15. júní
1962. Hann lést 22.
september 2019.
Útförin fór fram
2. október 2019.
hafa verið hrifinn á
brott frá Ingu. Þau
voru búin að koma
sér fyrir á drauma-
staðnum sínum og
framtíðin blasti við.
Nú var tími til að
leyfa sér að slappa
aðeins af, njóta
sveitasælunnar og
aðstöðunnar sem
þau voru búin að
koma sér upp saman
af ótrúlegum dugnaði og sam-
heldni, að geta farið að njóta af-
raksturs erfiðisins og þess að
dunda sér í kjallaranum við að
gera upp Volvoinn eða L200 eða
eitthvert margra hugðarefnanna.
Ekki það að Inga væri ekki
dugleg að finna til verkefni eins og
hænsnakofann, sem var kominn af
stað og er núna okkar að klára,
eða stórhuga viðbætur við mat-
jurtagarðinn
Steini grínaðist oft með þegar
Inga talaði um að þau þyrftu að
gera þetta eða hitt að það þýddi
yfirleitt að hann þyrfti að gera
það, en sannleikurinn er sá að
hann hefði með glöðu geði gert allt
og meira til fyrir Ingu.
Það var frábært að fylgast með
þeim frá því að þau fóru að stinga
saman nefjum. Inga ljómaði af
hamingju og Steini sá ekki sólina
fyrir Ingu sinni og aldrei bar
skugga á. Hann var ófeiminn við
að dásama hana og lofa og oft svo
að hluta fjölskyldunnar, sem seint
verður sökuð um að vera opin,
þótti nóg um. En svona var Steini,
opinn og einlægur og mikill fjöl-
skyldumaður. Fjölskyldan var
honum allt og hann varð strax
hluti af okkar. Hann vildi allt fyrir
okkur gera og það mátti alltaf
leita ráða eða fá aðstoð. Núna síð-
ast þegar við fluttum var Steini
mættur þrátt fyrir að vera slæm-
ur í bakinu og vildi ekki heyra á
það minnst að vera rólegur og
slappa af.
Við vorum oft spurðir við Steini
hvort við værum bræður og ég
benti Ingu systur á að það væri lík-
lega eitthvað freudískt við þetta val
hennar á manni, en glaður hefði ég
þegið bróður eins og hann.
Við kveðjum góðan dreng, vin
okkar Steina, með söknuði og
þakklæti fyrir allt.
Gangan með þér æviárin
okkur líður seint úr minni.
Við sem fellum tregatárin
trúum varla brottför þinni.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku hjarta
kveðjumst núna, sjáumst aftur.
(Hákon Aðalsteinsson)
Jörgen (Daddi) og Hjördís.
Undirrituðum eru sérlega
minnisstæð fyrstu kynni sín af
Þorsteini, eða Steina eins og við
kölluðum hann. Ég var að mæta
fyrsta dag minn í vinnu sem fram-
kvæmdastjóri hjá Landvélum og
fyrsti maður sem heilsaði mér, og
það bókstaflega í anddyrinu, var
Steini. Hann kynnti sig og lét mig
bara strax vita að það ætti ekki að
koma mér á óvart að hann myndi
hætta fljótlega. Svo mörg voru
þau orð. Hér 11 árum seinna er ég
að skrifa þessa grein og minnist
þess ekki að þetta hafi borið aftur
á góma, svo eitthvað höfum við
gert rétt saman á þessum rúma
áratug.
Steini var að mörgu leyti ein-
stakur maður og þeir sem þekkja
til hans skilja hvað við er átt.
Hann var svo sannarlega vinur
vina sinna og áhugasamur um
hvað við samstarfsfélagarnir vor-
um að gera utan vinnu, ávallt
tilbúinn að hjálpa. Hjartað var
stórt og hann vildi helst hafa öll
samskipti einföld og einlæg, kom-
um til dyranna eins og við erum.
Án vafa einn af hornsteinunum í
starfsumhverfi okkar, starfs-
menningu og starfsanda.
Styrkur Steina sem starfs-
manns var að hann var fljótur að
greina aðstæður og vandamál og
hugsaði í lausnum. Tæknimálin
voru áhugasvið hans og þar var
glussafræðin í fyrsta sæti. Steini
var verklaginn og hikaði ekki við
að taka sér verkfæri í hönd og
kannski leið honum best með
hendurnar útataðar í olíu í miðri
viðgerð. Bráðskarpur og oftar en
ekki urðu lausnir hans eða tillögur
ofan á þó svo að stundum hefði
mátt gefa einstaka verkefnum
meiri tíma og yfirlegu.
Fyrstu árin okkar saman á
vinnumarkaði bjó Steini einn og
þá var vinnan hans ær og kýr,
mættur með fyrstu mönnum og
alltaf til taks, hvenær sem var
sólahringsins, helgar sem virka
daga. Síðar kynntist Steini henni
Ingu sinni og hennar fjölskyldu og
saman byggðu þau sér einstakan
sælureit rétt utan borgarmark-
anna. Þótti mér vænt um að sjá
þessa breytingu á högum Steina.
En enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur. Steini okkar
var á sinn hátt búinn að byggja
upp sterkt tengslanet við marga
birgja, og þjónustuaðila, einkum
frá Skandinavíu. Sem fyrr lagði
Steini áherslu að hafa þessi sam-
skipi einföld og mannleg. Það var
meira hringt og spjallað, minna
um formlegheit og vesen. Er
Steini var á ferðinni var tækifærið
oft nýtt og kíkt í kaffi hjá koll-
egum, bara til að sýna sig og halda
í tengslin, þessi mannlegu. Fólk að
tala við fólk, ekki flókið enda má
sjá á þeim fjölda samúðarkveðja
sem við höfum fengið frá helstu
erlendu samstarfsaðilum hans að
þeir líta allir á Steina sem vin frek-
ar en einhver tækni-eða sölumann
sem er staðsettur í miðju ballar-
hafi.
Steina var tíðrætt um dauðann
og að mörgu leyti meyr gagnvart
dauðanum. Er við hæfi að enda
þetta á þeim boðskap Steina að við
lifum núna, njótum þess í núinu
því enginn veit sína ævidaga.
Ingvar Bjarnason.
Það var okkur hjónum áfall að
fregna af andláti félaga okkar og
nágranna Þorsteins Andréssonar.
Þorsteinn var þeirrar gerðar að
eftir var tekið; stór í sniðum, fram-
koman hrein og bein og aldrei var
hjálpsemin langt undan.
Nokkuð áður en Þorsteinn og
eiginkona hans Ingibjörg ákváðu
að reisa sér myndarlegt heilsárs-
hús við Silungatjörn höfðu tekist
með okkur kynni, þar sem hjálp-
semi Þorsteins kom við sögu.
Steini, eins og hann var ávallt kall-
aður, var afburðaduglegur í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur og
húsbyggingin lék í höndum hans.
Þá kom hann mjög að ýmsum
sameiginlegum framfaramálum
sumarhúsaeiganda á svæðinu með
stjórnarsetu í félaginu okkar og
með því að liggja ekki á liði sínu í
vegaframkvæmdum. Vonandi er
ekki á neinn hallað þótt því sé
haldið fram að Steini hafi átt
stærsta þáttinn í að gera aðgengi
að svæðinu okkar mun betra en
áður, hvort sem er að sumri eða
vetri. Þá var það ósjaldan sem
Steini mætti óbeðinn með sitt
kankvísa bros og blik í augum,
þegar maður var búinn að festa
sig enn einu sinni í skafli, reiðubú-
inn að aðstoða, en hann hafði tekið
að sér, nánast upp á eigin spýtur,
að halda leiðum opnum að vetri til.
Fyrir þessi stuttu en góðu
kynni og alla hjálpsemina viljum
við nú þakka um leið og við vottum
eftirlifandi eiginkonu og öllum að-
standendum samúð okkar.
Anna og Guðmundur.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Kynni okkar Þorsteins Andrés-
sonar, eða Steina, hófust fyrir
rúmum áratug þegar hann gekk í
raðir okkar í Karlakór Reykjavík-
ur. Það atvikaðist þannig að hann
settist við hliðina á mér á fyrstu
æfingu sinni og það var upphaf
góðrar vináttu milli okkar. Steini
reyndist mér vel, traustur, úr-
ræðagóður og með afbrigðum
greiðvikinn. Hann naut trausts
okkar félaganna í hvívetna og öll-
um líkaði vel við hann. Hann gat
verið stríðinn og orðhvass en
aldrei upplifði ég það að hann
meiddi neinn með stríðninni.
Steini var völundur í höndunum
og var einn af þeim sem geta allt.
Vélar voru þó líf hans og yndi
enda með afbrigðum glöggur á allt
sem að þeim laut.
Við vorum einnig góðir vinir
utan kórsins og ljúft að koma til
þeirra hjóna Ingu og Steina í
kaffibolla, en við kynntumst henni
þegar þau tóku saman fyrir
nokkrum árum.
Við kórfélagar hans syrgjum
nú félaga okkar en Inga mín, þín
er sorgin stærst að þurfa að
kveðja góðan eiginmann og ljúfan
dreng langt fyrir aldur fram.
Farðu í friði, Steini minn, og
Guð blessi minningu þína. Við
hjónin óskum þér góðrar ferðar á
þeim leiðum sem þú hefur nú lagt
út á.
Inga mín, þér og öllum ástvin-
um hans vottum við okkar dýpstu
samúð.
Þin er sárt saknað, félagi, og
fyrsti tenór í Karlakórnum hefur
misst mikið.
Þórunn Björg og Marteinn.
Karlakór Reykjavíkur horfir í
sorg á eftir einum af sínum öfl-
ugustu og vönduðustu liðsmönn-
um. Í kórstarfi reynir ekki bara á
tóneyra og söngrödd, heldur ekki
síður á glaðværð og vinarþel. Í öll-
um þessum þáttum var Þorsteinn
Andrésson okkur traustur söng-
bróðir, enda skemmtilegur félagi
og ljómandi tenór. Hjálpsemi
hans var annáluð og var hann ætíð
reiðubúinn að leggja hönd á plóg
innan kórs sem utan. Hans verður
sárt saknað en rödd hans mun
óma með okkur áfram.
Fyrir hönd Karlakórs Reykja-
víkur sendi ég ástvinum Þorsteins
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Eggert Benedikt Guðmunds-
son, formaður Karlakórs
Reykjavíkur.
Við vorum saman
í heimavistarskóla á
Varmalandi í Borg-
arfirði. Fríða frá Bjarnastöðum
og við undirritaðar.Við deildum
herbergjum og stundum rúmum
saman í átta ár. Oftast vorum við
fimm saman í hverju herbergi en
stundum sex og stundum fjórar.
Nábýlið var mikið þannig að við
kynntumst vel og væntumþykja
hverrar í garð annarrar óx í
gegnum árin, væntumþykja sem
hvorki tími né fjarlægðir hafa bit-
ið á.
Fríða var rólega, glaðlynda
týpan í hópnum sem öllum lynti
við enda hafði hún einstaklega
sterka og hlýja nærveru og kom
eins vel fram við alla. Hún var
duglegur nemandi og tók þeim
verkefnum sem borin voru á borð
fyrir hana með ró og af öryggi.
Færni hennar í handavinnu og
heimilisfræði var eftirtektarverð
þá eins og nú. Hún galdraði fram
dýrindis krásir jafnt fyrir fá-
menna sem stóra hópa á röskan
en alúðlegan hátt, það var Fríða,
og það eru ófáir sem njóta þess
að nota hitapokana og augnhvíl-
urnar sem hún framleiddi núna
seinni ár undir merkjum Fríðu
fínerí.
Í Varmalandi var ýmislegt
Jófríður
Guðmundsdóttir
✝ Jófríður Guð-mundsdóttir,
Fríða, fæddist 3.
september 1966.
Hún lést 19. sept-
ember 2019.
Úför Fríðu fór
fram 2. október
2019.
brallað á kvöldin og
var Fríða alltaf til í
sprell og skemmti-
legheit. Hún var
líka hrókur alls
fagnaðar þegar
haldnar voru veislur
á herbergjunum á
fimmtudagskvöld-
um enda lumaði hún
alltaf á besta góð-
gætinu. Því deildi
hún með okkur hin-
um af þeim höfðingsskap sem
einkenndi hana alla tíð.
Íþróttir voru mikilvægur hluti
af tómstundunum þar. Fríða var
liðtæk í flestum greinum en þeg-
ar keppt var í boltakasti hafði
enginn roð við henni og allir vildu
hafa hana í sínu liði þegar farið
var í brennibolta. Skottæknin
sást líka vel í handbolta og sýndi
hún þar atvinnumannatakta.
Þegar við vorum litlar var
vinnan við búskapinn partur af
lífi okkar allra. En Fríða vann
ekki bara við sveitastörf heldur
var rekin hestaleiga heima hjá
henni – eitthvað sem okkur þótti
afar spennandi og framandi.
Fríða var alltaf vinnuþjarkur
og leið best þegar hún hafði nóg
verklegt fyrir stafni. Ein af síð-
ustu fésbókarfærslunum hennar
þar sem hún, núna í september,
stendur með pensil í hönd að
mála uppi í sumarbústað ber
þessa best merki.
Samvera okkar bekkjarsystra
hefur minnkað með árunum en
þökk sé fésbókinni þá höfum við
getað fylgst hver með annarri þó
nálægðin sé þá á annan veg. Þar
hafa færslur frá Fríðu ekki síst
skipt okkur máli. Við vissum að
hún hafði fengið stærra verkefni í
lífinu en flestar okkar hinna en
sáum að hún var söm við sig og
tókst á við það með þrautseigju
og dugnaði. Aldrei lét hún deigan
síga heldur hélt áfram að lifa líf-
inu lifandi með bjartsýnina og já-
kvæðnina að vopni.
Að hitta hana var líka alltaf
jafn notalegt og fór maður endur-
nærður heim af þeim fundum
ekki síst ef farið var til hennar
upp í sumarbústaðinn, unaðsreit-
inn hennar og Davíðs.
Við kveðjum Fríðu með sökn-
uði en einnig þökk fyrir allt það
sem hún kenndi okkur í lífinu.
Um leið sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðju til Davíðs, Huldu
og systra hennar Dísu, Hrafn-
hildar og Hrefnu.
Bekkjarsystur úr barnaskól-
anum á Varmalandi,
Sesselja (Setta), Guðrún,
María, Ingveldur Herdís (Inga
Dísa), Ingigerður Guðrún
(Inga Gunna), Helle, Ebba,
Erla Björk, Sigríður (Sirrý),
Ragnheiður og Þuríður.
Það var mikill missir og sorg
hjá Kvennakór Kópavogs þegar
fréttir bárust af fráfalli Fríðu
okkar. Það vita þær konur sem
hafa verið í kvennakór að sá fé-
lagsskapur er einstaklega gef-
andi og fallegur. Það er eitthvað
við sönginn sem tengir okkur svo
sterkum böndum og þar myndast
vinkvennatengsl sem vara jafnvel
um lífstíð.
KveKó datt svo sannarlega í
lukkupottinn þegar Fríða ákvað
að ganga til liðs við kórinn árið
2007. Það gustaði svo sannarlega
um þessa kröftugu konu því strax
ári síðar hafði hún tekið við stöðu
gjaldkera kórsins og sinnti því
starfi af kostgæfni. Það sama ár
fagnaði kórinn fimm ára afmæli
og gerði Fríða sér lítið fyrir og
samdi hinn bráðskemmtilega
texta „Saman við stöndum“ við
lag þáverandi kórstjóra, þar sem
gleði kórkvenna KveKó er reifuð
á snilldarlegan hátt. Textasmíð-
um hennar var þó engan veginn
lokið því hún samdi einnig ynd-
islega fallegan texta við franska
lagið L’hymne à l’amour sem hún
tileinkaði þáverandi kærasta og
síðar eiginmanni sínum, honum
Davíð.
Þrátt fyrir að glíma við erfið
veikindi virtist ekkert verkefni of
stórt fyrir Fríðu. Hún tók að sér
formennsku kórsins í tvígang og
þess á milli var hún bæði með-
stjórnandi og ötul í nefndarstörf-
um. Hún var fulltrúi KveKó í
Gígjunni, landssambandi ís-
lenskra kvennakóra, á árunum
2008-2010 og átti stóran þátt í að
móta starf kórsins eins og hann
er í dag. Hún var einnig ein af
þeim driffjöðrum kórsins sem
komu á fót jólasöng í Ljósinu sem
og Hönd í hönd, árlegum góð-
gerðartónleikum kórsins. Hjarta
KveKó slær í takt við þær konur
sem skipa kórinn hverju sinni og
væri kórinn ekki það sem hann er
í dag nema vegna kvenna eins og
Fríðu. Hún var ekki aðeins kór-
systir heldur góður félagi sem
ávallt hafði ráð undir rifi hverju
og var óspör að deila dásemdar
uppskriftum til okkar hinna. Það
er sárt að kveðja en við kórsystur
hennar erum þakklátar fyrir að
hafa fengið að kynnast Fríðu og
munum minnast þeirra góðu
stunda sem við áttum saman.
Fjölskyldu hennar og vinum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. Kvennakórs Kópavogs,
Sigurlaug Kristjánsdóttir.
Við kölluðum okkur Skellurn-
ar – það var smá einkahúmor.
Gátum hlegið saman svo undir
tók í fjöllunum, brussast í gegn-
um alls kyns ævintýri og bullað
saman inn í nóttina þegar eðlilegt
fólk var farið að sofa fyrir löngu.
Við sátum í heita pottinum um
vorkvöld með Dakiri (kunnum
aldrei almennilega nafnið) og
andlitsmaska og pissuðum næst-
um í pottinn því við vorum svo
fyndnar.
Fríða kom blaðskellandi inn í
líf okkar þegar hún byrjaði í
Kvennakór Kópavogs veturinn
2007 og áður en við var litið var
hún komin í stjórn og orðin að-
alskipuleggjandi ferðar kórsins
til Búdapest, búin að kaupa vasa-
pela fyrir ungverskan undirleik-
ara kórsins, sem hún hafði aldrei
séð og sjarmera ungverskan
leigubílstjóra til þess að sækja og
skutla hópnum. Þessari konu
urðum við að kynnast nánar!
Sem betur fer vildi hún vera
með okkur – og margt var brallað
í kórnum.
Má þar nefna kórferðalög,
partí og æfingabúðir með tilheyr-
andi búningavafstri. Allir búning-
ar voru heimagerðir og minnis-
stæðast er þegar við vorum þrjár
saman í herbergi, við tvær sem
portkonur og Fríða sem indíána-
höfðinginn Aldeilis Hissa.
Vinskapur okkar þéttist svo
utan kórsins og við kynntumst
henni betur.
Við stofnuðum fimm kvenna
föndurhóp, Föndurfljóðin, þar
sem var heilmikið föndrað – og
kannski líka svolítið borðað af
nammi.
Fríða var óþrjótandi upp-
spretta hugmynda og þegar ráð-
ist var í verkefnin voru sumir
fljótari en aðrir að klára. Fríða
var stundum búin með verkefnið
heima og kom með það til að sýna
okkur. Jólaföndrið var að sjálf-
sögðu tekið með stæl. Konfekt og
sælgætisgerð.
Eldhúsið hennar Fríðu undir-
lagt svo góssið var sett út til kæl-
ingar og hundurinn sleikti það
allt.
„Hvíldarinnlögn í Hvítársíðu“
var árlegur viðburður í bústaðn-
um hennar Fríðu, með og án
góðra vinkvenna. Markmiðið var
að slaka á, næra sig og njóta.
Við prjónuðum þar við kerta-
ljós og kjöftuðum svo mikið að við
röktum allt mynstrið upp daginn
eftir! Inni á milli hlátursroka gát-
um við heilmikið talað um verk-
efnin í lífinu og okkur þótti öllum
svo vænt um trúnaðinn sem við
gátum sýnt hver annarri. Við er-
um þakklátar fyrir að Fríða vissi
hvað okkur þótti vænt um hana
og við vissum hve henni þótti
vænt um okkur.
Fríða sagði svo oft: „það má“
… eða „það má líka“ og það lýsir
kannski best hversu opin og já-
kvæð hún var, fordómalaus og
kom til dyranna eins og hún var
klædd. Hún vildi öllum vel og var
ekki að velta sér upp úr vankönt-
um annarra, úrræðagóð, hug-
myndarík, lausnamiðuð og góð-
hjörtuð.
Við syrgjum því kæra vinkonu
sem kenndi okkur svo ótal margt.
Þrátt fyrir veikindi sín í næstum
20 ár kvartaði hún ekki, setti
orku sína í að lifa lífinu lifandi og
horfa á það gjöfula í lífinu. Við
vitum að Fríða hefði viljað að
þessi lífsviðhorf hennar myndu
lifa áfram og við trúum því að
Davíð og Hulda Rún muni halda
þeim á lofti – það munum við
reyna að gera líka.
Hvíl í friði, elsku vinkona, og
við stólum á að einn daginn mun-
um við Skellurnar aftur bræða úr
blandaranum við að gera okkur
Darikiri og hlæja svo hátt að und-
ir taki í himninum.
Gunnhildur Gísladóttir og
Sigríður Tryggvadóttir
(Gunnhildur og Sigga).