Morgunblaðið - 05.10.2019, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 2019
Vinur minn Grím-
ur Leifsson er dá-
inn. Hann var góður vinur og fé-
lagi, sem mikil eftirsjá er að.
Ég man ekki hvar við hittumst
fyrst, en það var þegar við Sólrún
kynntumst. Þær Anna kona
Gríms voru miklar vinkonur og
fórum við oft norður á Húsavík,
en á þeim tíma bjuggu þau Grím-
ur þar.
Ýmislegt var gert á þessum ár-
um og vináttuböndin urðu sterk.
Farið var í alls konar ferðalög
vítt og breitt um heiminn.
Grímur var alltaf að fást við
eitthvað, gat ekki auðum höndum
setið.
Var rafvirki á Húsavík og rak
þar gott fyrirtæki, en var líka í
alls konar framkvæmdum, eins
og að koma hitaveitunni í bæinn
svo eitthvað sé nefnt.
Við Grímur brölluðum margt
saman. Eitt sinn kom hann til
mín og sagði: eigum við ekki að
kaupa saman bát. Hann hafði
frétt að til sölu væri Mótunar-
bátur sem upplagt væri að kaupa.
Þannig varð það að við fórum í út-
gerð og ég í Stýrimannaskólann
og tók pungaprófið. Útgerðin var
ekki stór í sniðum en bátinn átt-
um við í nokkur ár.
Einnig hafði ég samband við
hann er ég var staddur eitt sinn í
Þýskalandi og spurði hvort ekki
væri kominn tími til að festa kaup
á húsbíl, sem og var gert. Hús-
bíllinn reyndist okkur vel enda
urðu þeir tveir. Margar ferðir
fórum við saman um Evrópu og
minningarnar margar. Þannig
var Grímur til í allt og ekkert ves-
en.
Hún situr alltaf í mér fyrsta
ferðin sem við Sólrún fórum til
útlanda. Flogið var til Lúxem-
borgar, síðan farið og náð í bíla-
leigubíl. Anna og Grímur voru þá
búsett í Bretlandi, þar sem Anna
var í sérnámi. Við höfðum mælt
okkur mót í Móseldalnum, þar
sem við ætluðum að ferðast sam-
an um Þýskaland og Austurríki,
þau með tjaldvagn, við með tjald.
Grímur var á sínum eðalvagni
sem bar íslenskt númer. Númer-
ið byrjaði á Þ.
Er við vorum að keyra gegn-
um landamærastöð í Basel,
Grímur á undan, ég á eftir,
Grímur Leifsson
✝ GrímurHvammsfjörð
Leifsson fæddist 26.
desember 1936.
Hann lést 23. sept-
ember 2019.
Útför Gríms fór
fram 4. október
2019.
spennan í hámarki,
keyri ég aftan á bíl
Gríms. Landa-
mæraverðirnir
fórnuðu höndum en
voru fegnir er þeir
sáu að við vorum
saman, því þeir
þekktu ekki númer-
ið frá Húsavík, Þ.
Svona verða minn-
ingarnar til.
Fjölskyldur okkar héldu vel
saman og var sambandið náið.
Það var mikið áfall er Anna féll
frá og átti Grímur þá ekki góðan
tíma.
En það birti aftur þegar hann
hitti Áslaugu, sem veitti honum
félagsskap og gleði þrátt fyrir að
heilsan væri farin að dvína.
Blessuð sé minning Gríms H.
Leifssonar.
Við Sólrún færum fjölskyld-
unni okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Steindór.
Svona líður tíminn. Það eru
orðin heil 52 ár síðan ég kynntist
vini mínum, Grími Leifssyni sem
þá bjó á Húsavík.
Við kynntumst í gegnum sam-
eiginlegan vin þegar ég flutti til
Húsavíkur til vinnu sem bygg-
ingatæknifræðingur. Ég skynj-
aði þá strax hversu stórbrotinn
einstaklingur Grímur væri,
traustur, áreiðanlegur og bón-
góður, auk þess að vera líflegur
og skemmtilegur félagi.
Fljótlega eftir komu mína til
Húsavíkur var stofnaður golf-
klúbbur á staðnum og þrátt fyrir
það að hafa lítinn sem engan
áhuga á golfi varð Grímur einn af
stofnendum þessa klúbbs. Sýnir
það vel hversu tilbúinn hann var
til þess að taka þátt í fram-
kvæmdum og framförum síns
sveitarfélags þrátt fyrir að hann
hefði aldrei tekið sér kylfu í hönd
eða ætti eftir að gera það. Grímur
hafi mjög takmarkaðan áhuga á
íþróttum yfirleitt og gat alls ekki
skilið hvernig fólk gat sólundað
tíma sínum í svona vitleysu og
enn síður fannst honum áhuga-
vert að góna á þetta „sprikl‘‘ í
sjónvarpi.
Eftir þessi fyrstu kynni okkar
bundumst við og fjölskyldur okk-
ar vinaböndum og brölluðum
margt og mikið, fórum saman í
ferðalög, innanlands og utan og
áttum saman ánægjulegar og
ómetanlegar stundir, bæði á
Húsavík og eins eftir að þau hjón-
in fluttu til Reykjavíkur.
Grímur gekk í Lionsklúbbinn
Víðarr í Reykjavík og bauð mér
síðar í þann klúbb sem ég þáði
með þökkum. Þar vorum við
Grímur samferða í 30 ár með ein-
staklega skemmtilegum, sam-
heldnum og ráðagóðum félögum
sem lögðu sig í líma við að leggja
lið eins og Lionsmönnum er ein-
um lagið.
Gamansamur og hagmæltur
var Grímur með eindæmum og
oft laumaði hann gamansömum
og snilldarlega vel ortum kveð-
skap með í afmælis- eða tækifær-
iskort. Það var alltaf tilhlökkun
sem fylgdi því að hljóta kort frá
Grími og lesa vel orta vísu.
Grímur var jólabarn, það er
hann var fæddur annan í jólum.
Þar af leiðandi skapaðist sú hefð
hjá mér og mínum að mæta í af-
mælið hans á þeim degi. Fátt var
skemmtilegra en að hitta þar af-
mælisbarnið, fjölskyldu hans og
góða vini. Þá var spilað á hljóð-
færi, sungið, hlegið og góðra veit-
inga notið.
Grímur átti gott líf. Hann ferð-
aðist víða og hafði gríðarlega
gaman af því að ferðast um Ís-
land, sem og önnur lönd og gerðu
þau Anna mikið af því meðan
hennar naut við. Síðustu árin átti
Grímur við heilsuvanda að etja en
tók því af æðruleysi uns að leið-
arlokum kom. Eitt er víst að eng-
in veit ævi sína fyrr en öll er.
Ég minnist þessa einstaka vin-
ar, Gríms, með vináttu og hlýhug
og er þakklátur fyrir samfylgdina
í 52 ár og óska honum góðrar
ferðar í ný heimkynni þar sem
Anna hans bíður hans með bros á
vör og blik í auga.
Ég og konan mín, Fríða Björg,
vottum börnum, tengdabörnum
og öðrum afkomendum Gríms H.
Leifssonar innilega samúð.
Hvíl þú í friði, minn kæri vinur.
Guðmundur S. Guðmundsson.
Góður vinur og félagi, Grímur
Leifsson, er látinn. Það vekur
ætíð sorg í hjarta þegar fréttir
berast af andláti náins vinar. Ein
slík frétt barst okkur félögum í
Lionsklúbbnum Víðarri að
morgni þess 23. september sl.
Grímur hafði látist þá um nóttina
eftir nokkurra daga erfiða
sjúkrahúsvist en undanfarin
misseri hafði hafði hann átt við
veikindi að stríða. Hann átti þó
góð tímabil og góða daga á milli
og þrátt fyrir minnkandi þrótt
sótti hann Lionsfundi og aðra við-
burði á vegum klúbbsins okkar af
mikilli samviskusemi svo lengi
sem heilsan og kraftar leyfðu.
Grímur var mikill og sannur
Lionsmaður, einn af okkar allra
bestu félögum.
Hann var hvatamaður að
stofnun Lionsklúbbs Húsavíkur
árið 1965 og var gjaldkeri í fyrstu
stjórn hans. Síðar gegndi hann
formennsku í klúbbnum auk
fjölda annarra trúnaðarstarfa.
Grímur og kona hans, Anna
Jeppesen, fluttu til Húsavíkur
1960 og rak Grímur þar rafverk-
takafyrirtæki sem hann stofnaði
ásamt félaga sínum Árna Vil-
hjálmssyni og þjónuðu þeir Hús-
víkingum og nærsveitamönnum
vel og dyggilega um áratuga
skeið. Þau Grímur og Anna voru
félagslynd og því brátt vinmörg
þó þau ættu ekki rætur að rekja í
héraðið. Auk starfa Gríms í
Lionshreyfingunni voru þau hjón
árum saman burðarásar í öflugri
starfsemi Leikfélags Húsavíkur.
Grímur var ekki mikið á leiksvið-
inu sjálfu en þeim mun duglegri
baksviðs, við lýsingu og leikmuni.
Árið 1983 fluttu þau til Englands
og bjuggu þar um tíma meðan
Anna stundaði framhaldsnám og
er þau fluttu aftur heim til Ís-
lands árið 1985 settust þau að í
Reykjavík. Grímur gerðist þá
þegar félagi í Lionsklúbbnum
Víðarri og gegndi þar margvís-
legum trúnaðarstörfum. Grímur
hefur því verið virkur félagi í
Lionshreyfingunni nær óslitið í
meira en hálfa öld og erum við fé-
lagar hans og hreyfingin öll
þakklát fyrir hans öfluga starf á
þeim vettvangi.
Um skeið bjuggu Grímur og
Anna á Spáni og þar nutu Víð-
arrsfélagar og makar þeirra, er
leið áttu um það hérað, ávallt
mikillar gestrisni enda slitnaði
aldrei taugin milli þeirra hjóna og
klúbbsins okkar og þegar þau
fluttu heim til Íslands á ný tók
Grímur strax þátt í störfum
klúbbsins af endurnýjuðum
krafti. Anna var Grími mikil stoð
og stytta í leik og starfi og okkur
Lionsfélögum einnig kær því hún
sótti vel samkomur og ferðir
klúbbsins með Grími sínum. Það
var því mikið áfall þegar hún lést
langt um aldur fram í desember
árið 2015.
Hafði hún þá aðeins nokkrum
dögum áður tekið þátt í hefð-
bundnum jólafundi klúbbsins.
Síðustu misserin átti Grímur
góða vinkonu, Áslaugu Diðriks-
dóttur, sem reyndist honum vel
og hjálpaði honum af mikilli fórn-
fýsi í veikindum hans. Hún sótti
einnig með honum samkomur á
vegum klúbbsins.
Það er því með miklum trega
og söknuði sem við félagar í
Lionsklúbbnum Víðarri kveðjum
góðan og traustan Lionsmann en
munum geyma með okkur minn-
inguna um góðan dreng, traust
samstarf og ánægjulegar sam-
verustundir. Við sendum öllum
aðstandendum innilegar samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd Lionsklúbbsins
Víðarrs,
Guðmundur Bjarnason.
Með fáum orðum
kveð ég Hallgrím
Helgason, minn
kæra vin og sam-
starfsmann. Fyrir hönd Þjóð-
minjasafns Íslands þakka ég
honum gefandi samvinnu um
áratugaskeið við verndun hins
glæsilega torfbæjar á Bustar-
felli í Vopnafirði sem hefur ver-
ið í vörslu Þjóðminjasafnsins
frá árinu 1943. Bustarfell er
fornt höfuðból sem hefur verið
hefur í ábúð sömu ættar frá
1532 að stofni til, aldagamalt.
Minjasafnið á Bustarfelli er til
húsa í bænum, en þar má meðal
annars sjá safngripi úr eigu
Hallgrímur
Helgason
✝ HallgrímurHelgason
fæddist 30. júní
1927. Hann lést 18.
september 2019.
Útför Hallgríms
fór fram 28. sept-
ember 2019.
Bustarfellsættar-
innar.
Þar fer fram
vandað safnastarf
þar sem skynja má
órofna taug kyn-
slóðanna. Hall-
grímur var bóndi á
Þorbrandsstöðu í
Vopnafirði og með-
fram bústörfum
vann hann við við-
hald á gamla bæn-
um að Bustarfelli í góðu sam-
starfi við fjölskylduna og
Þjóðminjasafn Íslands. Hall-
grímur var afar fróður um þjóð-
hætti og fjölhæfur handverks-
maður sem lét sér annt um
vandað verklag og lagði hann
alúð við að byggt væri á hefðum
og þekkingu á fornum búskap-
ar- og þjóðháttum. Hann brýndi
okkur hin til góðra verka af
reynslu og visku.
Völundarsmiðurinn og öð-
lingurinn Hallgrímur gladdist
yfir hverjum áfanga viðgerða
gamla bæjarins. Hallgrímur var
virkur í Félagi íslenskra safna
og safnmanna.
Hann þekkti forna búskapar-
hætti betur en flestir og miðlaði
af þekkingu sinni til okkar sam-
starfsfólksins og safngesta þar
sem sýndi hvers kyns handverk
á vegum Minjasafnsins á Bust-
arfelli. Bustarfell er minjastað-
ur sem á brýnt erindi við sam-
tímann þegar áherslur um
sjálfbæra þróun gefa minjunum
þar enn dýpri merkingu til
framtíðar litið. Bustarfell er
sannarlega mikilvægur hlekkur
einstaks torfhúsaarfs Íslands
sem er á yfirlitsskrá Íslands
vegna heimsminjaskrár Menn-
ingarmálastofnunar Sameinuðu
þjóðanna.
Hallgrímur var öðlingur með
glampa í augum og hlýtt vin-
arþel og þegar ég hugsa til hans
koma upp margar ljúfar minn-
ingar. Ég minnist ánægjulegra
samskipta um yfirstandandi
viðgerðir hverju sinni á liðnum
áratugum þar sem hann var
ætíð ráðagóður um réttu að-
ferðirnar. Einnig vingjarnlegra
ábendingar um þarfar viðgerðir
sem ekki mættu bíða. Ég minn-
ist einnig gleðistunda með góðu
samstarfsfólki hjá Minjasafninu
á Bustarfelli þar sem ávallt rík-
ir vinátta og hlý gestrisni.
Þá minnist ég ógleyman-
legrar sýningaropnunar um álf-
konudúkinn merka frá Bustar-
felli. Ég minnist með hlýju
ógleymanlegrar heimsóknar og
skoðunarferðar um Vopnafjörð
fyrir tveimur árum þegar hann
sýndi mér heimahagana í
blíðskaparveðri. Þessar minn-
ingar mun ég varðveita og öll
þau góðu ráð sem hann gaf.
Hallgrímur var kær vinur og
samstarfsmaður sem gaf af sér
og fyrir það er þakkað.
Með þekkingu sinni og miðl-
un hennar hafði hann mótandi
áhrif á varðveislu torfhúsaa-
rfsins og sanngildi hans. Hann
er sannarlega einn af okkar
merku frumkvöðlum og fyrir
hönd Þjóðminjasafns Íslands
þakka ég Hallgrími vináttu,
samstarf og ómetanlegt framlag
til þjóðminjavörslu á Íslandi.
Ég votta fjölskyldu Hallgríms
sem var honum svo kær mína
innilegustu samúð. Heiðruð sé
minning Hallgríms Helgasonar.
Margrét Hallgrímsdóttir
þjóðminjavörður.
„Kemur þú ekki
með okkur til
Dublin? Jú, auðvitað kemur þú
með, ert með svo góð laun.“ Og
svo kom þessi smitandi hlátur.
Ég var nýbyrjuð í starfi á Sól-
vangi, hafði frétt að hluti stafs-
fólksins væri að safna fyrir ferð
til Dublin um haustið. Tveir
mánuðir í túrinn og því að
hrökkva eða stökkva.
Jú, ég kem með svaraði ég og
þar með upphófst mikið ævin-
týri sem oft var vitnað í. Auð-
vitað var Anna Guðna potturinn
og pannan í öllum skemmtileg-
heitunum. Hún var algjörlega
einstök hún Anna, hörkudugleg,
samviskusöm, grönn en fyrir-
ferðarmikil, hlý, nærgætin og
einstaklega skemmtileg. Aldrei
var lognmolla kringum Önnu og
við elskuðum hana öll. Það hef-
ur verið sagt að þeir sem láta
sér annt um dýr, gróður og
gamalt fólk séu góðar mann-
eskjur, hún vinkona okkar var
svo sannarlega ein af þeim.
Anna hóf störf á Sólvangi í
Hafnarfirði 18 ára gömul og átti
þar langan, fjölbreyttan og far-
sælan starfsferil þar til hún fór
á eftirlaun.
Önnu þótti vænt um vinnu-
staðinn sinn og það var sann-
arlega gagnkvæmt, „ekki í mín-
um verkahring“ var ekki til í
hennar orðaforða. Sögurnar
sem hún sagði okkur frá fyrri
tímum voru óborganlegar.
Starfsstúlkur utan af landi
bjuggu á efstu hæðinni á fyrstu
árum Sólvangs. Auðvitað var
glugginn á líkhúsinu ávallt op-
inn því það þurfti að komast inn
eftir að búið var að læsa. Á
þessum tíma reyktu flestir og
alls staðar var leyft að reykja.
Anna var á kvöldvakt eitt gaml-
árskvöldið og fann þá mikla
reykjarlykt leggja fram á gang-
inn. Þá hafði lifandi sígarettu
Anna Ragnheiður
Guðnadóttir
✝ Anna Ragn-heiður Guðna-
dóttir fæddist 25.
janúar 1942. Hún
lést 27. september
2019.
Útför Önnu
Ragnheiðar fór
fram 4. október
2019.
verið kastað í
ruslafötuna á kló-
settinu og logaði
glatt.
„Vertu ánægð,
Anna mín, að ég
kveikti í á réttum
tíma, er ekki alltaf
kveikt í brennunum
kl. 20?“ spurði sá
seki. Það ríkti mikil
samheldni á Sól-
vangi, öll reyndum
við eftir bestu getu að þjóna
heimilisfólkinu sem best, hafa
fagmennsku og gleði ríkjandi,
gera þannig Sólvang að framúr-
skarandi vinnustað.
Skemmtikvöldin, tískusýning-
arnar, dansleikirnir, basarinn,
allt sjálfboðavinna og Anna
ávallt boðin og búin að hjálpa til
ásamt því að baka með Lóu í
litlu jólafagnaðina. Ávallt vin-
átta og hlýja fyrir heimilisfólk-
ið. Starfsmannafélagið var dug-
legt að standa fyrir hvers kyns
uppákomum. Ferðirnar á Sól-
bakka, hús Sólvangs í Hvera-
gerði, gleymast seint.
Fyrrverandi starfsmenn hitt-
ast alltaf og fá sér kaffisopa
saman fyrsta fimmtudag í
hverjum mánuði. Hver hélt uppi
fjörinu? Auðvitað Anna Guðna.
Hún var höfðingi heim að
sækja, frægt er skópartíið sem
haldið var á sólpallinum og rat-
aði í blöðin.
Við vinir hennar frá Sólvangi
sitjum saman og söknum, vitum
hreinlega ekki hvernig við för-
um að næst þegar við hittumst.
Sama verður um aðventu-
fagnaðinn sem nokkrar okkar
koma að.
En sárastur er söknuðurinn
hjá eiginmanni, börnum og
þeirra fjölskyldum, enda dá-
samleg fjölskylda sem Anna
átti. Það hefur verið röggsöm
kona sem krafðist inngöngu hjá
Lykla-Pétri enda var hún boðs-
gestur Jesú Krists og er nú
skráð í Lífsins bók með stóru,
stóru letri.
Hugheilar samúðarkveðjur
sendum við Birgi og fjölskyld-
unni allri.
F.h. vina þinna og samstarfs-
félaga á Sólvangi,
Sigþrúður
Ingimundardóttir.
Innilegar þakkir sendum við öllum sem
sýndu okkur samúð og vináttu vegna
andláts eiginkonu minnar, móður,
tengdamóður, dóttur, tengdadóttur og
ömmu,
HELGU ÞÓREYJAR SVERRISDÓTTUR
hundakonu,
Lyngholti 5, Hauganesi.
Sverrir E. Torfason
Dagný Davíðsdóttir Karl Þorkelsson
Auðbjörg María Kristinsd. Fannar Hafsteinsson
Hildur Ýr Kristinsdóttir
Konráð Már Sverrisson Helga María Ólafsdóttir
Torfi Brynjar Sverrisson Ester Hafdís Ásbjörnsdóttir
María Aldís Sverrisdóttir Birkir Örn Stefánsson
foreldrar, tengdaforeldrar og ömmubörn
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar