Morgunblaðið - 19.10.2019, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 2019
✝ Helgi SteinarGuðmundsson
fæddist í Bakka-
gerði á Stöðvarfirði
17. nóvember 1945.
Hann andaðist á
Hjúkrunarheimil-
inu Dyngju á Egils-
stöðum 3. október
2019.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Björnsson, f. í
Breiðdal 15.3. 1920, d. 28.3. 1981,
og Rósalinda Helgadóttir, f. á
Stöðvarfirði 13.11. 1921, d. 14.10.
2008. Systkini Steinars eru:
Björn Hafþór, f. 16.1. 1947, maki
Hlíf B. Herbjörnsdóttir; Arnlaug
Heiðdís, f. 22.2. 1948, maki Viðar
Jónsson; Halla Hafdís, f. 9.6.
1954, maki Sigurður Jóhannes-
son; Kristín Bryndís, f. 26.4.
1957, maki Andrés Pétursson;
Linda Hugdís, f. 13.7. 1959, maki
Hreinn Pétursson; Ásta Snædís,
f. 23.11. 1960.
Eiginkona Steinars var Krist-
ey Jónsdóttir, f. 3.7. 1951. Þau
Indíana Dögg og Ísabella Dís,
sem lést nýfædd.
Steinar ólst upp á Stöðvar-
firði. Að loknu námi í barnaskól-
anum þar var hann í framhalds-
námi í Reykjanesskóla við
Ísafjarðardjúp árin 1961 til 1963.
Eftir það hóf hann nám í Kenn-
araskóla Íslands, en lauk því
ekki. Hann lauk prófi sem fisk-
iðnaðarmaður frá Fiskvinnslu-
skólanum í Hafnarfirði árið 1992.
Sem unglingur vann hann í
Hraðfrystihúsi Stöðvarfjarðar og
stundaði áfram ýmis störf á
Stöðvarfirði, fyrst á síldarplani
föður síns og síðar hjá fleiri
fyrirtækjum á staðnum, m.a. við
skrifstofustörf. Hann vann sem
skrifstofustjóri hjá Hraðfrysti-
húsi Stöðvarfjarðar í meira en
áratug, eða þangað til hann flutti
til Reykjavíkur árið 1990. Þar
rak hann m.a. fiskbúð um tíma
uns hann stofnaði fyrirtækið
Álftafell hf. sem annaðist sölu á
notuðum fiskvinnsluvélum og
tengdum vörum í sjávarútvegi.
Árið 2004 flutti Steinar í Egils-
staði þar sem hann bjó til æviloka
og starfaði áfram að ýmsum
verkefnum sem tengdust útgerð
og fiskvinnslu.
Útför Steinars fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 19. októ-
ber 2019, og hefst athöfnin kl. 14.
skildu árið 1988.
Börn þeirra eru: a)
Valgeir Þór, f. 14.3.
1970, maki Gunn-
hildur Lilja Gísla-
dóttir. Þau eiga
þrjú börn, Kristeyju
Lilju, Ívar Örn og
Ægi Þór. Kristey
Lilja er í sambúð
með Birni Þor-
steinssyni og eiga
þau óskírðan son.
Ívar Örn er í sambúð með And-
reu Rán Ragnarsdóttur Breið-
fjörð. b) Rósa Guðný, f. 21.8.
1972, maki Magnús Ástþór
Jónasson. Þau eiga þrjá syni,
Steinar Aron, Vigni Frey og
Andra Hrannar. Steinar Aron er
í sambúð með Söndru Sif Karls-
dóttur. c) Linda Jónína, f. 23.12.
1980. Hún á tvo syni með fyrri
maka sínum, Arnþóri Birni
Reynissyni, Bjarka Fannar og
Marinó Frey. Síðari maki Lindu
Jónínu er Einar Ás Pétursson.
Þau eiga eina dóttur, Hörpu Rós.
Börn Einars frá fyrri sambúð eru
Elsku pabbi. Um leið og við
kveðjum þig í hinsta sinn viljum
við þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur gert fyrir okkur. Einnig erum
við þakklát fyrir þann áhuga sem
þú sýndir afabörnum þínum, þau
voru þér allt.
Við minnumst þín sem góðrar
manneskju sem vildi allt fyrir alla
gera, tilbúin að gefa öðrum allt
sem hún átti. Hjartans þakkir, við
söknum þín og elskum.
Hvíl í friði.
Valgeir, Rósa og Linda.
Enn frá blómum æskudaga
ilminn leggur fyrir vit,
ennþá finn ég fanga og draga
forna tímans sólskinsglit.
Minninganna margt er sporið
markað djúpt í helga jörð.
Aldrei gleymist æskuvorið
yndislegt við Stöðvarfjörð.
(Björn Jónsson frá Kirkjubóli)
Helgi Steinar, frumburður for-
eldra okkar, fæddist 17. nóvember
1945 en á næstu 15 árum bættust
við sex önnur börn, einn drengur
og fimm stúlkur.
Það var gaman að alast upp á
stóru heimili. Oft mikið fjör, erill
og skoðanaskipti. Ung fórum við
að vinna á síldarplaninu hjá pabba
eða öðrum fyrirtækjum hans
tengdum sjávarútvegi. Það var því
eðlilegt að Steinar skyldi ætíð
vinna við þá grein enda þekking
hans yfirgripsmikil og nutu marg-
ir góðs af.
Hann lauk prófi frá Fisk-
vinnsluskólanum í Hafnarfirði
sem fiskiðnaðarmaður árið 1992.
Var hann af mörgum í greininni
kallaður „reddarinn“, enda út-
sjónarsamur og hjálplegur.
Snemma bar á tónlistarhæfi-
leikum hans. Sem ungur maður
spilaði hann á harmonikku, gítar,
bassa, saxófón og greip jafnvel í
trommur.
Bræðurnir báðir, ásamt fleiri
félögum á staðnum, gerðu garðinn
frægan í hljómsveitinni Essgó,
sem átti vinsældum að fagna á
síldarárunum. Einnig sungu þeir
bræður í Karlakór Stöðvarfjarðar.
Á uppvaxtarárunum lukum við
skólaskyldu annars staðar en í
heimahögum og var eðlilegt að
fara í Eiðaskóla.
Svo var ekki með Steinar því
hann ákvað að fara heldur í
Reykjanesskóla við Ísafjarðar-
djúp.
Lengra var varla hægt að fara í
þessu skyni. Þá var hann einnig í
námi við gamla Kennaraskólann,
en starfaði aldrei sem kennari.
Þar sem síldarárin gáfu vel í aðra
hönd eignaðist hann fljótlega flott-
an bíl, Mustang, og stimplaði sig
rækilega inn sem aðalgæinn á
svæðinu. 1964 fór hann til Bourne-
mouth í Englandi og dvaldi þar
sumarlangt.
Steinar var á yngri árum fé-
lagslyndur og einn af máttarstólp-
um Lionsklúbbs Stöðvarfjarðar.
Einnig tók hann virkan þátt í
starfi Umf. Súlunnar á Stöðvar-
firði og var gjaldkeri þess.
Hann tók knattspyrnuna á
staðnum upp á arma sína, aflaði
tekna með því að selja auglýsingar
við knattspyrnuvöllinn. Þá var
hann fremstur meðal jafningja,
þegar að því kom að þökuleggja
malarvöllinn á staðnum. Átti hann
öðrum fremur þátt í að koma því
verki í höfn og var ánægjulegt fyr-
ir marga að taka þátt í því æv-
intýri, þegar ungmennafélagsand-
inn á Stöðvarfirði reis hvað hæst.
Fátt gladdi Steinar meira en
góður matur og eftir að hann flutti
að heiman átti hann það til að gera
sér ferð til að gá í búrskápinn hjá
mömmu og kanna afgangana.
Gleymdi hann einhverju heima
þá var víst að hann gengi að því
vísu í skápnum góða. Gæðastund-
irnar voru við matargerðina, væri
hann búinn að gera sér 100 fiski-
bollur, snyrta annað fiskmeti og
setja í frysti þá voru honum allir
vegir færir.
Steinar upplifði á lífsgöngu
sinni bæði gleði og sorg. Börnin
þrjú, barnabörn og nýfætt lang-
afabarn urðu hans mestu auðævi,
enda var hann afar stoltur af þeim
og vildi veg þeirra allra sem
mestan.
Að leiðarlokum kveðjum við
okkar ástkæra bróður í hinsta
sinn og þökkum honum samfylgd-
ina. Hann hvíli í friði.
Systkinin frá Vengi,
Björn Hafþór, Arnlaug Heið-
dís, Halla Hafdís, Kristín
Bryndís, Linda Hugdís, Ásta
Snædís.
Meira: mbl.is/andlat
Helgi Steinar
Guðmundsson
✝ Ingvar Ingv-arsson fæddist
í Birkilundi í Bisk-
upstungum 20. júní
1957. Hann lést á
heimili sínu 3.
október 2019.
Hann var sonur
hjónanna Ingvars
Ingvarssonar, f. 2.
maí 1920, d. 9. okt.
1980, og Helgu
Pálsdóttur, f. 18.
sept. 1936. Systkini hans eru
Gunnlaugur, f. 18. nóv. 1955;
Auður, f. 17. maí 1960; Mímir,
f. 11. maí 1962; Kjartan, f. 14.
er Harpa Hauksdóttir; 4) Reu-
ben Jens, f. 26. maí 2003, hans
móðir er Veronica Wall.
Ingvar vann ýmis störf til
sjós og lands sem sjómaður,
rafvirki, vélstóri og sölumaður,
hann fékkst við kennslu og
starfaði sem framkvæmda-
stjóri. Hann lauk sveinsprófi í
rafvirkjun í Iðnskólanum í
Reykjavík árið 1982 og löggild-
ingarnámi rafvirkja í Tækni-
skóla Íslands árið 1990. Enn
fremur lauk hann námi við Vél-
skóla Íslands og tölvu- og
kerfisfræðinámi við Rafiðn-
aðarskólann.
Útför Ingvars fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 19. októ-
ber 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
júní 1966; Sigurður
Ólafur, f. 26. apríl
1968, og Ólöf Vala,
f. 20. febrúar 1971.
Börn Ingvars eru:
1) Sigrún Lena, f.
23. des. 1979,
eiginmaður hennar
er Peter Bolding
og dætur þeirra
eru Ellen Dagmar,
f. 17. jan. 2009, og
Helga Dagrún, f.
11. júlí 2012; 2) Helga Vala, f.
21. maí 1985. Þeirra móðir er
Sigríður Einarsdóttir. 3) Ingv-
ar, f. 5. apríl 1997, hans móðir
Rís þú, friðland, stjörnudjúps af stormi,
ströndin, þar sem sál vor allra bíður. –
Tími er svipstund ein, sem aldrei líður,
algeims rúm, ein sjón, einn dýrðar-
bjarmi.
(Einar Benediktsson)
Ingi bróðir er dáinn. Söknuður
og eftirsjá og sorg lita dagana.
Aldrei aftur í þessu lífi fæ ég að
hitta hann og sjá blik í auga og
stríðnislegt bros. Hann var
stundum á skjön við tíðaranda og
sammæltar skoðanir og þá óþol-
andi viss um að hann hefði nú rétt
fyrir sér. Við gátum þráttað um
ýmislegt systkinin enda ein-
þykkni og þrjóska einkennandi
fyrir okkur bæði. En við gátum
líka verið hjartanlega sammála
og samstiga. Ég minnist hans
sem hjálparhellu á árum áður
sem ég gat leitað til um margt.
Synir mínir muna eftir frændan-
um skemmtilega og kankvísa
sem ræddi við þá eins og jafn-
ingja. Inga var margt þjóðvel
gefið. Hann var hugmyndaríkur
og skarpur og hafði ágæta kímni-
gáfu. En hann átti líka sínar erf-
iðu og sáru hliðar og bresti. Ég
hef stundum orðað það svo að
hann væri haldinn Egils Skalla-
grímssonar-heilkenninu. Sumir
kölluðu það durtshátt. „Að bíta á
jaxlinn þótt blæði undir“ eða
„bregða sér hvorki við sár né
bana“ þykir ekkert endilega
heppileg tilfinningatjáning í nú-
tímanum. En það var Inga líkt að
vilja deyja og kveðja án mála-
lenginga. Fyrir aðstandendur er
það erfið leið, þannig kvaddi líka
faðir okkar fyrir 39 árum. „Lífið
manns hratt fram hleypur haf-
andi enga bið,“ sagði Halli Pé fyr-
ir margt löngu. Það eru orð að
sönnu. Dauðsfallið er okkur sem
eftir lifum áminning. Að muna
eftir því sem máli skiptir. Ég og
við öll sem syrgjum Inga og finn-
um að hann átti rými í hjarta okk-
ar þökkum fyrir lífsgönguna með
honum. Megi kærleiksríkur Guð,
græðarinn mikli, lina sorgina. Við
hittumst svo hinum megin við
ströndina, í ljósinu eilífa.
Auður Ingvarsdóttir.
Elsku Ingi frændi. Okkur
bræður langar að minnast þín
með nokkrum minningabrotum.
Þegar við hugsum um Inga
frænda okkar þá minnumst við
hans helst frá barnæsku okkar.
Ósjaldan hjálpaði Ingi til hvort
sem það var að laga tölvu eða
skutlast með okkur. Ingi var allt-
af svo til í að spjalla við litlu
frændur sína og þá aðallega um
fótbolta. Já og auðvitað varð
hann skyndilega enn harðari
Valsari þegar honum varð ljóst
að frændur hans væru byrjaðir
að æfa fótbolta með KR. Við tók
margra ára stríðni og metingur,
þó alltaf í gamni. Ljóst er að Ingi
ýtti undir fótboltaáhuga okkar
bræðra því við fórum saman á þó-
nokkuð af leikjum, hvort sem það
voru landsleikir eða KR-leikir.
Ísland-Frakkland okkar fyrsti
landsleikur þegar Atli Eðvalds
skoraði með hælnum. Góð minn-
ing.
Þegar við vorum 16 til 17 ára
fórum við með Inga frænda til
Ísafjarðar og vorum heila helgi
því hann vantaði aðstoð til þess
að ferja fiskvinnsluvélar frá Ísa-
firði til Reykjavíkur. Þetta var
ágætis ferðalag á Benz-anum
sem bilaði á leiðinni sem gerði
ferðalagið enn lengra. Já og til að
toppa ferðina þá afrekuðum við
það að fara einhverja skrýtna og
laaaaaanga leið til Ísafjarðar. Þú
allavega spurðir einhvern bónda
til vegar sem í raun afvegaleiddi
okkur enn meir. Svona í alvöru
talað, held að bílferðin hafi tekið
níu tíma. Í minningunni var þetta
samt bara skemmtileg ferð þar
sem við spjölluðum og áttum góð-
ar stundir saman.
Kæri frændi, þín verður sárt
saknað, en góðar minningar lifa.
Ari og Orri.
„Hvaða Ingi?“
„Ingi í Birkilundi?“
„Skalli!“
„Já, hann,“ sagði ég og allir
vissu við hvern var átt og það var
ekki í bínefninu neinn broddur en
því meiri saga. Saga af því þegar
popphraglandi Bítlanna tók að
berast upp í afdal þann þar sem
við Ingi slitum barnsskónum. Þar
fór því fjarri að drengbörn á
bæjum kæmust upp með þau firn
að ganga í þremur reifum eins og
útigangar. Stöku náðu að skæla
sig upp í að lubbinn hyldi á þeim
eyrun en fráleitt meira. Ekki
nema Birkilundarbræður, synir
Helgu Pálsdóttur sem var af allt
öðru tímaskeiði en allur hávaðinn
af uppsveitafólki þess tíma.
Birkilundarstrákarnir voru
þessir guðumlíku töffarar með
hár niður á herðar, berfættir og
sólbrúnir.
Og svo mitt í skælunum yfir
skærum rakarans Österby ber-
ast þá ekki þessi tíðindi að Ingi í
Birkilundi hafi látið vini sína í
Héranum snoða sig. Hvernig gat
nokkur sem átti annað eins bítla-
hár gert slíkt? Hvað mátti nú
aumur einn ég halda?
Áratug síðar bar fundum okk-
ar Skalla saman í Reykjavík og
úr varð að við leigðum saman í
nokkur misseri. Tveir gemsmikl-
ir sveitadrengir sem lifðu í hinni
fullkomnu núvitund drykkjubolt-
ans.
Brothættir, viðkvæmir og
týndir eins og ungra manna er
háttur. Og þó að okkur yrði á
þessum tíma oftast vel til bæði
fjár og kvenna í endalausum
myrkviðum hinnar broslegu
borgar þá lifðum við líka fyrir
harminn og þungsinnið. Þessa
fögru sókn eftir sársauka sem
þeir þekkja sem gengist hafa
Bakkusi á hönd.
Ingi hafði allt til að bera á
þessum bekk. Gáfurnar, sér-
viskuna og eitraðan húmorinn.
Rólyndur drengur og í reynd
hneigður til einveru. Minnti um
sumt á frænda sinn tónsnilling-
inn Pétur sem færði Sóleyjar-
kvæði Jóhannesar úr Kötlum í
tóna. Pétri brá fyrir í bernsku-
heimsóknum mínum í Birkilundi
og ég hygg að þeir hafi átt það
sameiginlegt Ingi og móðurbróð-
irinn Pétur að vera ljósfælnir
menn og dularfullir, ekki lausir
við feimni, sem einfaldir menn
halda að sé ómerkilegur kvilli.
Sukk þessara ára var saklaust
og samt gróft. Ruddalegt og samt
fullt elsku. Ofurpartí í Sörlaskjóli
og lundapartí í Birkilundi. Um
það er lauk lágu margs konar lík
um velli alla. Við sigruðum borg-
ina og heiminn ekki bara einu
sinni heldur oft en máttum líka
oftlega snapa gams. Vissum full-
vel að þetta var lausn og mark-
mið í sjálfu sér – en líka fjötur.
Við töluðum um það og drukkum
með uppstyttum. Báðir komumst
við að því þar fullkeyptu, að þótt
konungsgarður væri víður inn-
göngu gegndi öðru máli um út-
göngu.
Leiðir okkar skildi og þú
hvarfst mér sjónum sem og flest-
um okkar sameiginlegu kunn-
ingjum. Það er máske seint, en
mig langar að þakka þér að hafa
kennt mér að búa til heilastöppu-
paté meðan sviðahausarnir möll-
uðu í potti í Sörlaskjóli. Fyrir að
hafa bangað saman fyrir mig
brotnum Trabant.
Fyrir að baka óvænt brauð of-
an í okkur á erfiðum mánudags-
morgni þegar allt var þrotið og
brotið á Eiríksgötunni og ekki
annað til en lúka eða tvær af
hveiti í bréfpoka. Það brauð var
þá upprisan og lífið – og minn-
ingin um það fögur.
Samúðarkveðjur til barnanna
fjögurra, systkina og þinnar góðu
móður.
Bjarni Harðarson.
Ingvar Ingvarsson
Eftir því sem
tímabilið lengist
styttist það, þannig
er það og hefur allt-
af verið.
Við erum gestir á þessari jörð
og verðum það alltaf og því verð-
ur ekki breytt. Að lokum höldum
við á braut yfir móðuna miklu á
fund æðri máttarvalda.
Mér er þakklæti efst í huga
þegar ég fékk að kynnast Einari
Eylert og eignast minn trygg-
asta og besta vin til margra ára-
tuga. Kynni okkar hófust á
Hvanneyri. Eftir að vinna við
erfiða heimahjúkrun tímabundið
í Reykjavík ákvað ég að breyta
til, fékk vinnu á Hvanneyri í
borðstofu nemenda. Þarna var
kátt ungt fólk sem gaman var að
kynnast.
Einn nemandinn neitaði að
þurrka hnífapör og diska, vildi
heldur þvo og bursta og var fljót-
ur að tæma balann af matarílát-
um og skipta um vatn í balanum
þegar ekki sást lengur til botns.
Einar var góður námsmaður,
framtakssamur og sístarfandi at-
hafnamaður meðan honum entist
líf og heilsa og lét ekkert stoppa
sig.
Rökfastur og hafði sterkar
skoðanir á nánast öllum hlutum.
Flest húsdýrin á þessu jarðríki
fengu sína sterku umfjöllun og
skoðanir Einars féllu kannski
ekki öllum, en hann hélt sínu
striki enda breytti hann mörgum
búskaparháttum á jákvæðan og
skilvirkari hátt og það var hlust-
að á hann. Hann hækkaði bara
röddina ef þess þurfti með.
Hrossaræktun hans heillaði
mig. Þegar hann var bústjóri á
Hesti ásamt eigin hrossarækt
Einar Eylert
Gíslason
✝ Einar EylertGíslason fædd-
ist 5. apríl 1933.
Hann lést 5. sept-
ember 2019.
Útförin fór fram
13. september
2019.
færði hann mér og
Jóni syni mínum
gjöf, unga hryssu
Rakel að nafni, sem
við höfum síðan
ræktað út af og
eignast undan henni
spennandi afkvæmi.
Eitt sinn lagði ég
af stað frá Hvann-
eyri með tvo til reið-
ar upp að Árbakka
til þess að koma
Skeifu minni undir Hrafn frá
Árnanesi. Ég kom Skeifu inn í
girðinguna og gat forðað mér að
verða ekki fyrir þegar Hrafn
kom á hvínandi stökki til að ná í
hryssuna. Á heimleið reið ég upp
að Hesti yfir mig ánægð með af-
rekið. Einar var ekki yfir sig
hrifinn af framtakssemi minni.
„Hvað hefur þú núna gert? Það
átti að skipta um holl og setja
aðrar hryssur í girðinguna eftir
tvo daga.“ Ég horfði á vin minn
taka flotta hliðarsveiflu og svo
sagði hann við mig „það er ekki
einu sinni hægt að skamma þig
Bogga“.
Fyrir mörgum árum auðnaðist
mér gleði þegar þau Ásdís og
Einar bjuggu á Hesti og Ásdísi
langaði að fara með manni sínum
ríðandi vestur á Löngufjörur. Ég
fékk það hlutverk að passa
drengina þeirra.
Fór ég ríðandi upp að Hesti.
Ásdís gat notað mína hesta í
ferðalagið með manni sínum.
Mér fannst öruggara að passa
drengina uppi á Hesti í því um-
hverfi sem þeir þekktu.
Einar sýndi okkur alltaf kær-
leiksríka vináttu og ævilanga
tryggð sem aldrei mun gleymast.
Á ég þessum besta vini svo
margt að þakka.
Leiðsögn þín og gengin spor
munu marka djúp spor í minn-
ingarsjóð minn.
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Samúðarkveðjur elsku Ásdís
mín og þín yndislega fjölskylda.
Sigurborg Ágústa
Jónsdóttir og fjölskylda.
Sálm. 16.11
biblian.is
Kunnan gerðir þú
mér veg lífsins,
gleðignótt er fyrir
augliti þínu, yndi í
hægri hendi þinni
að eilífu.