Morgunblaðið - 19.10.2019, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 2019
✝ Guðlaug Hall-dóra Guð-
mundsdóttir fædd-
ist á Brandsstöðum
í Reykhólasveit 27.
ágúst 1933. Hún
lést 4. október
2019 á Heilbrigð-
isstofnun Vestur-
lands á Akranesi.
Foreldrar henn-
ar voru Júlíana
Sveinsdóttir, f. 6.
júlí 1902, d. 2. ágúst 1997, og
Guðmundur Guðmundsson, f.
15. maí 1906, d. 3. janúar 1979.
Systkini Guðlaugar eru Haf-
steinn, f. 4. janúar 1935,
Sveinn, f. 1. júní 1937, Val-
gerður, f. 17. desember 1938,
d. 18. maí 2018, Kristrún, f. 24.
apríl 1941, d. 16. september
2011, og Bryndís Guðrún, f. 10.
október 1946.
Eiginmaður Guðlaugar var
Grímur Arnórsson, f. 26. apríl
1919, d. 23. janúar 2001. For-
eldrar hans voru Ragnheiður
Grímsdóttir, f. 2. desember
1893, d. 3. janúar 1971, og Arn-
ór Einarsson, f. 9. október
ár ævinnar en fjölskyldan flutti
í Skáleyjar í Breiðafirði þegar
hún var 11 ára. Guðlaug bar
sterkan og hlýjan hug til
Breiðafjarðareyja eftir að hafa
alist þar upp í þröngu sam-
félagi sem einkenndist af sam-
heldni og dugnaði. Þar mynd-
uðust líka sterk vináttubönd
sem entust út ævina.
Guðlaug fór ung kona til
starfa í Reykjavík bæði sem
heimilishjálp og við ýmis störf.
Síðar lauk hún námi frá
Kvennaskólanum á Blönduósi.
Þau Grímur bjuggu á Tindum
frá 1963 allt þar til Hörður son-
ur þeirra tók við búi 1989. Um
þriggja áratuga skeið starfaði
Guðlaug jafnframt hjá Pósti og
síma og síðar Íslandspósti bæði
sem talsímavörður en lengst af
sem stöðvarstjóri í Króks-
fjarðarnesi. Um nokkurra ára
skeið bjuggu þau Grímur í íbúð
stöðvarstjóra þar. Þegar leið
að starfslokum fluttu þau svo
aftur í Tinda í hús sem þau
höfðu komið upp og bjuggu sér
þar heimili. Eftir að Grímur
féll frá 2001 bjó Guðlaug ein.
Guðlaug flutti á dvalarheimilið
Barmahlíð á Reykhólum 2017.
Guðlaug verður jarðsungin
frá Reykhólakirkju í dag, 19.
október 2019, og hefst athöfnin
klukkan 14. Jarðsett verður í
Garpsdalskirkjugarði.
1880, d. 27. mars
1969.
Synir Guðlaugar
og Gríms eru:
Hörður Már, f. 5.
mars 1962, kvænt-
ur Fjólu B. Bene-
diktsdóttur og búa
þau á Tindum í
Reykhólasveit.
Þau eiga fjögur
börn, Sigurð Fann-
ar, Guðlaugu
Hörpu, Helenu Ýri og Eydísi
Sunnu, og barnabörnin eru tvö.
Börkur, f. 19. júlí 1964, kvænt-
ur Guðrúnu Kristínu Sigur-
geirsdóttur og búa þau í Kópa-
vogi. Þau eiga tvær dætur, Evu
Brá og Sædísi Birtu.
Börn Gríms með fyrri eigin-
konu sinni, Jónínu Ragnheiði
Guðjónsdóttur, eru Arnór, f.
22. nóvember 1943, kvæntur
Sóleyju Vilhjálmsdóttur, Guð-
jón Grétar, f. 10. apríl 1945,
kvæntur Ástu Garðarsdóttur,
og Ragnheiður, f. 6. maí 1946,
gift Guðmundi Kristjánssyni.
Guðlaug ólst upp á Höllu-
stöðum í Reykhólasveit fyrstu
Ég var svo heppin að fá að
kynnast Gullu 1986. Í fyrsta
skipti sem ég hitti hana lá hún,
sem oftar, á Landspítalanum og
ég hafði nýverið kynnst yngri
syni hennar. Hún var hlý og
yndisleg og tók vel á móti mér.
Gulla var einstaklega æðrulaus
alla tíð yfir ástandi sínu og
kvartaði aldrei.
Eftir að eldri dóttir okkar
fæddist kom Gulla mjög oft til
Reykjavíkur að aðstoða með
heimilið þegar við vorum bæði í
prófum i Háskóla Íslands. Því-
líkur stuðningur sem við feng-
um. Tvö sumur var ég að vinna
með Gullu á pósthúsinu á Króks-
fjarðarnesi og var það ógleyman-
legur tími.
Dásamlegt að vera í sveitinni
með barnið og láta stjana við sig.
Gullu féll nefnilega aldrei verk
úr hendi. Hún var stöðvastjóri
hjá Pósti og síma ásamt því að
sinna heimilinu og öllu því sem
fylgdi. Hún hafði verið á hús-
mæðraskóla á Blönduósi og vitn-
aði oft í þann tíma enda var hún
fyrirmyndarhúsmóðir. Hannyrð-
ir voru hennar líf og yndi alla tíð
og eru ófá stykkin sem eftir
hana liggja og allir í stórfjöl-
skyldunni nutu góðs af.
Hún var ótrúlega umhyggju-
söm og var umhugað um alla.
Talaði mikið um ættingjana og
börnin. Gulla las mikið og var
mjög fróð. Hún var sérlega lífs-
glöð og opin og allir voru vel-
komnir á hennar heimili. Eitt
sinn á pósthúsinu kom þar sviss-
neskur heldri maður sem var að
hjóla í kringum landið. Hún bauð
honum inn í eldhús og veitti vel.
Þau sátu á móti hvort öðru og
töluðu og töluðu nema hvað
Gulla talaði ekki erlend tungu-
mál og hinn svissneski ekki ís-
lensku. Einhvern veginn náðu
þau að tengjast og „spjalla“.
Ótrúlegt á að horfa. Til að launa
henni greiðann teiknaði hann fal-
lega mynd í kveðjuskyni.
Ég hef fengið að verða sam-
ferða Gullu í yfir 30 ár og fyrir
það er ég afar þakklát. Hún var
besta amma sem hægt er að
hugsa sér og dásamleg tengda-
móðir. Hin síðustu ár var hún
aðeins farin að gleyma en við
náðum samt að sitja á kvöldin og
spila en það var eitt af því sem
henni fannst afar skemmtilegt.
Lambalæri í ofninum á sunnu-
dagshádegi og alltaf ís á eftir. Ís
og Lindu-ískex var hennar uppá-
hald og því gleymdi hún aldrei.
Minning hennar lifir og hennar
verður sárt saknað.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Guðrún Kristín.
Elsku amma mín, amma
Gulla, er fallin frá.
Ég elskaði að fara í sveitina til
þín og afa, fyrst á pósthúsið á
Króksfjarðarnesi og svo á Tinda.
Það var langt að fara þannig að
við hittum þig ekki eins oft og
við hefðum viljað en hvert skipti
var dýrmætt og alltaf var svo
innilega skemmtilegt hjá þér.
Þú gafst mér svo mikla hlýju
og hafðir þrotlausa þolinmæði
gagnvart lítilli sex ára stelpu
sem skildi ekki af hverju við gát-
um ekki spilað rússa frá morgni
til kvölds því þú varst með þá
reglu að spila ekki á náttfötun-
um og mér fannst það taka heila
eilífð að bíða eftir að þú klæddir
þig á morgnana svo við gætum
farið að spila. Þú gafst þér samt
alltaf tíma til að spila við mig, á
hverjum einasta degi.
Ég elskaði frelsið í sveitinni,
fjósalyktina, nýbökuðu pönnu-
kökurnar þínar og að fá að gista
á dýnu inni hjá þér í fullkomnu
öryggi. Ég held að enginn hafi
elskað ís jafn mikið og þú og það
var svo fallegt hversu umhugað
þér var um að allir fengju nóg að
borða. Ég gleymi reyndar aldrei
frosnu pepperoni-pítsunni sem
þú betrumbættir með appelsínu-
osti og lambakjöti því þér fannst
áleggið ekki mjög tilkomumikið.
Ég gleymi því heldur aldrei
þegar þú baðst mig að hjálpa þér
að brjóta saman sængurver og
ég var upptekinn unglingur að
þjóta út og skildi ekki af hverju
þetta þurfti að taka svona langan
tíma og þú sagðir þessa gullnu
setningu við mig: „Taktu lífinu
með ró, Sædís mín.“ Mér verður
oft hugsað til þess þegar ég er á
yfirsnúningi og hvernig tíminn
virtist standa í stað þegar komið
var í sveitina til þín. Þá hlust-
uðum við á útvarpsleikrit, lásum,
prjónuðum, borðuðum og spiluð-
um. Allt í fullkominni ró.
Nú ert þú á betri stað í full-
kominni ró með nóg af ís. Hvíldu
í friði, elsku besta amma mín.
Sædís Birta.
Andlit hennar var hlátur og
góðvild, þar var aldrei græsku
eða pretti að finna. Svo var um
far hennar allt og breytni, alla
tíð.
Hún var ellefu ára, elst fimm
systkina þegar þau komu í Skál-
eyjar og það sjötta bættist við
þar árið eftir.
Ég var sex ára, fimmti í röð
sex systkina, það sjöunda bætt-
ist við tveimur árum síðar.
Það fór ekki hjá því að þessir
tveir systkinahópar þyrftu að
þola saman súrt og sætt upp-
vaxtarárin. Það hefur örugglega
verið mótandi.
Hún var fötluð frá fæðingu og
gekk hölt, en hún lét það ekkert
aftra sér frá að vera með í leikj-
um. Í boðhlaupi gat hún ekki
keppt við jafnaldra sína þegar
reynt var að stilla upp tveimur
liðum. Aldursmunur okkar jafn-
aði og mér var þá stundum stillt
upp á móti henni þegar enginn
strákur var til að jafna við mig.
Oft stækkaði hópurinn. Því ollu
skólakrakkar á vetrum, sumar-
krakkar á sumrum.
Hún gekk að æðarleitum á
vorin og dúnhreinsun, sem aðrir.
Að heyskap á sumrin, þar til
kom að heyburðinum til skips,
við honum var henni hlíft. Meðan
ég var ekki vaxinn upp í hey-
burðinn vorum við oft saman
með rakapokann. Að taka rökin
var léttara verk en að bera
heyið.
Hún lét fötlunina ekkert aftra
sér í að vera forsprakki í ærslum
og áflogum, svo rækilega var
henni gleðin í blóð borin.
Það var svo að líkindum vorið
1958 að tekin var mynd í Skál-
eyjum af þeim atburði er færði
henni forlagadóminn, eða svo
sagði hún síðar.
Myndin sýnir Blíðfarann við
bryggju, en uppi á klöppum
standa Gulla og Aðalsteinn í
Látrum á tali.
Þarna færði hann henni boð
Ólafs í Króksfjarðarnesi um
laust símstöðvarstarf þar.
Í Króksfjarðarnesi kynntist
hún Grími á Tindum. Sonur
þeirra Hörður fæddist 1962.
Við tók búskapur þeirra á
Tindum, sem stóð þar til Hörður
tók við.
Drengir þeirra Hörður og
Börkur voru litlir þegar ég réðst
til þeirra vetrarpart við að laga
lítilsháttar í gamla húsinu.
Þegar drengir þeirra voru að
komast á legg tók Gulla aftur við
stjórn Pósts og síma í Króks-
fjarðarnesi. Þangað fluttu þau
Grímur þegar Hörður tók við bú-
skapnum á Tindum.
Er þau létu af störfum við
Póst og síma keyptu þau hús
sem þjónað hafði um árabil sem
skóli og fundahús í Gufudals-
sveit, fluttu það að Tindum og
bjuggu í því þar. Ég átti oft
glaða stund hjá þeim sem
gestur. Við Gulla höfðum margt
skemmtilegt upp að rifja, bæði
það sem við þekktum sjálf eða
höfðum heyrt. Grímur hafði orð
á að þá ykist hlátur í húsi þegar
eyjamaður kom í heimsókn.
Grímur dó 23. janúar 2001.
Það urðu örlög okkar Gullu að
verða bæði safngripir í safnhúsi
byggðarlagsins, Barmahlíð. Það
er ágætt og við vorum ánægðir
félagar bæði rétt eins og í æsku.
Gulla var jafnan forsprakki í
því að spiluð væri vist, oftast
tókst að manna eitt borð en þó
ekki alltaf. Vönustu spilamenn
deyja líka sem aðrir.
Það var núna síðustu fjórar til
sex vikurnar sem áberandi hröð
var afturför hennar. Einhvern
tíma á þeim vikum lagði hún
spilunum endanlega.
Ég þakka samfylgdina og bið
Guð að blessa afkomendum
hennar framtíðina í minningu
hennar.
Jóhannes Geir Gíslason.
Meira: mbl.is/andlat
Það var bæði bjartur og fagur
vordagur 1945, þegar Guðmund-
ur og Júlíana fluttu með barna-
hópinn sinn út í Skáleyjar á
Breiðafirði. Þessi dagur markaði
óneitanlega tímamót í lífi okkar
barnanna þar. Ég man að yngstu
börnin voru full eftirvæntingar
og töluðu mikið. Höfðu vissulega
aldrei upplifað slíkt ævintýri.
Þetta var upphaf þess góða tíma-
bils sem stóð óslitið næstu ár.
Gott ævintýr, eða öllu heldur
gott sambýli, sem byrjaði þarna
og stóð öll uppvaxtarárin hjá
þessum tveimur systkinahópum.
Við Gulla urðum strax góðar vin-
konur. Þvílík sæla að fá öll þessi
leiksystkini.
Auðvitað man ég þennan tíma
ekki í smáatriðum, í minningunni
finnst mér að alltaf hafi verið
glaðasólskin og óslitin sæla. Það
var í raun og veru, því á næstu
tveimur árum bættust tvær litlar
stelpur við; Dísa í Norðurbæ og
Stína í Sólheima, það gat ekki
verið betra. Sannar vinkonur og
eru enn.
En lífið var ekki alltaf leikur.
Og þó. Eyjalífið var nefnilega
þannig að það var mjög erfitt að
aðgreina leiki og störf. Til dæmis
gat ég ekki hugsað mér neitt
skemmtilegra en leitirnar á vor-
in, þegar gengið var um æðar-
varpið og hugað að dúni og eggj-
um með fullorðna fólkinu. Eða
fara í kríueggjaleit. Þó að „móðir
kría“ ætti til að gogga í höfuð
manna fyrir að ræna eggi var
þetta eins og skemmtilegur leik-
ur en ekki púl. Gjarnan farið 17.
júní. Æðruleysið gátum við lært
af Gullu. Hún átti alltaf erfitt
með gang vegna fötlunar en
sagði aldrei æðruorð svo ég
muni, var alltaf jákvæð og glöð.
Já, hún Gulla mín var sérstök,
einn dag á ungdómsárunum fór
hún að segja mér að hún nyti
þess svo vel að vera andvaka á
nóttunni. Það væri svo gaman að
hugsa. Þarna kom hún mér enn
á óvart og gott að eiga þessa
minningu. Önnur nýrri minning,
sem sannar æðruleysið. Dísa
systir hennar kom til hennar þar
sem hún lá fárveik á Reykhólum
rétt fyrir andlátið. Hún spurði:
„Hvernig líður þér, Gulla mín?“
„Mér líður alveg ljómandi vel,“
var svarið. Ekki verið að gera
stórmál úr hlutunum, þó að hún
ætti bágt með að tala.
Eftir nokkra samveru í Skál-
eyjum á æskuárum lágu leiðir
okkar ekki mjög mikið saman.
Við unnum þó einn vetur í þjón-
ustunni á Hvanneyri og undum
okkur vel saman sem fyrr.
Heimili hennar var lengst af á
Tindum þar sem þau Grímur
bjuggu og áttu tvo syni. Þar var
alltaf gaman að koma og nota-
legt að gista hjá þeim. Síðustu ár
var hún mest á Dvalarheimilinu
Barmahlíð og þar hittumst við í
síðasta sinn í júní sl. Þá var
heilsan nokkuð farin að bila.
Foreldrar Gullu gáfu mér af-
mælisdagabók í fermingargjöf,
þar rakst ég á fallega vísu eftir
frænku okkar beggja, skáldkonu
úr Breiðafjarðareyjum, Ólínu
Andrésdóttur.
Mér finnst við hæfi að sú vísa
fylgi þessari grein:
Hefurðu fundið hvað himneskt lífið er,
gleðina í elskunni, guð í sjálfum þér?
Hefurðu séð það, sem heimurinn á,
eilífa fegurð, sem aldrei deyja má?
Með innilegri samúð til fjöl-
skyldunnar frá okkur hjónunum.
Guð fylgi þér kæra vinkona.
María S. Gísladóttir.
Þegar við fæðumst vitum við
lítið hvað framtíðin ber í skauti
sér. Hið eina sem vitað er, er að
eitt sinn skal hver deyja. En
þegar það gerist kemur það okk-
ur oftast að óvörum.
Við vorum fjórar konur á svip-
uðum aldri sem mynduðum vin-
kvennahóp síðustu 20 árin. Nú
hefur fækkað í þeim góða hópi
um eina. Gulla eins og hún var
kölluð var yndisleg kona, falleg,
gáfuð og vel lesin, enda bækur
hennar helsta áhugamál. Um
tíma lásum við fjórar tiltekna
bók og hittumst svo heima hjá
hver annarri til að ræða um efni
hennar. Þetta voru hinar
skemmtilegustu stundir. Þegar
ég flutti í sveitina árið 1996 var
Gulla stöðvarstjóri Pósts og síma
í Króksfjarðarnesi. Því starfi
sinnti hún með miklum sóma þar
til hún lét af störfum vegna ald-
urs. Áður en hún hætti urðu
miklar breytingar á þeirri stofn-
un. Pósturinn varð Íslandspóstur
og Síminn annað fyrirtæki. Á
þeim tíma bjó hún í húsnæði
Pósts og síma í Króksfjarðarnesi
ásamt manni sínum Grími Arn-
órssyni. Þau höfðu áður búið
rausnarbúi á Tindum í Reyk-
hólasveit, en nú var tekinn við
búinu Hörður sonur þeirra. Þau
voru samt að undirbúa það að
flytja þangað aftur og festu kaup
á gamla skólahúsinu í Gufudals-
sveitinni, fluttu það að Tindum
og gerðu sér heimili þar. Gulla
bjó þar síðan ein eftir lát Gríms í
janúar 2001. Ég heimsótti hana
oft eftir að hún varð ekkja og oft
kom hún með mér í ýmsar ferðir,
eins og í Búðardal eða á Hólma-
vík og einnig til Reykjavíkur.
Eitt sinn bauð ég henni með til
Ísafjarðar og við fórum í sjóferð
um Jökulfirðina, en hún átti ætt-
ir að rekja til Grunnavíkur. Það
var ógleymanleg ferð. Við tókum
okkur eitt sinn til þessar fjórar
vinkonur í sveitinni og dvöldum
á hóteli í Borgarnesi í fjóra daga.
Keyrðum um Borgarfjörðinn, í
skoðunarferðir og heimsóknir til
kunningja. Einnig fórum við
saman á Sparidaga á Hótel Örk í
Hveragerði. Þá var líka margt
sér til gamans gert í félagsstarfi
eldri borgara. Við vorum saman í
Handverksfélaginu Össu. Gulla
prjónaði mikið og sérstaklega
voru húfurnar hennar vinsælar.
Já, það er margs að minnast og
ekki hægt að rifja það allt saman
upp. Síðustu tvö árin dvaldi hún
á Hjúkrunarheimilinu Barmahlíð
og undi sér þar vel. Hún hafði
mjög gaman af að spila vist og
gerði það jafnvel daglega ásamt
fleiri heimilismönnum. Að eigin
sögn hafði hún alltaf verið
heilsuhraust um ævina, en sjónin
fór versnandi síðustu árin.
Heilsu hennar hrakaði svo mjög
snögglega síðustu vikurnar. Ég
heimsótti hana í síðasta sinn á
Barmahlíð nokkrum dögum áður
en hún var flutt á Sjúkrahúsið á
Akranesi og þá var hún greini-
lega orðin mjög veik, en aldrei
kvartaði hún. Hún kvaddi þenn-
an heim fjórum dögum eftir
komuna á sjúkrahúsið. Það var
gott að vera í návist hennar, hún
var alltaf glöð og elskuleg og
þakklát fyrir lífið. Ég vil þakka
henni samfylgd og vináttu til
margra ára um leið og ég votta
ástvinum hennar innilega samúð.
Með henni er gengin góð og göf-
ug kona sem ekki gleymist. Guð
blessi minningu hennar.
Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir.
Guðlaug Halldóra
Guðmundsdóttir
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna
andláts
SIGRÚNAR KRISTÍNAR
VALDIMARSDÓTTUR,
Lækjartúni 21, Hólmavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks meltingar- og
nýrnadeildar Landspítalans.
Kristinn, Valdís, Benedikt og fjölskyldur
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu, langömmu og
langalangömmu,
SIGURFINNU PÁLMARSDÓTTUR
frá Unhól, Þykkvabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalar- og
hjúkrunarheimilisins Lundar á Hellu.
Pálína S. Guðbrandsdóttir Birgir Óskarsson
Pálmar H. Guðbrandsson Jóna Elísabet Sverrisdóttir
Heiðrún B. Guðbrandsdóttir Kristján Ólafur Hilmarsson
Sigríður Guðbrandsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýju vegna andláts og
útfarar ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
KRISTINS Ó. JÓNSSONAR
skipstjóra,
Hjallatanga 22, Stykkishólmi.
Þórhildur Magnúsdóttir
börn, tengdabörn, barnabörn og langafabörn