Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2019, Blaðsíða 33

„Við erum í grunninn alltaf
hjúkrunarfræðingar“
Tækniþróun, kröfur um upplýsingar, um gæði og um öryggi
hafa breytt starfsumhverfi heilbrigðisþjónustu. Ábyrgð hjúkr-
unarfræðinga hefur aukist og gerð er krafa um meiri færni en
áður var. grunnmenntun hjúkrunarfræðinga gerir okkur kleift
að starfa við rúm skjólstæðinga okkar og veita þeim þá hjúkrun
sem þeir þarfnast. Við byggjum á sömu grunnmenntun þegar
við bætum við þekkinguna; hvort sem við nælum okkur í
meistaragráðu í stjórnun, lærum ljósmóðurfræði, förum í
Sjúkraflutningaskólann eða sækjum okkur sérmenntun í þeirri
sérgrein hjúkrunar sem slær í takt við hugsjónir okkar. Við
erum í grunninn alltaf hjúkrunarfræðingar, en aukin menntun
gerir okkur öruggari í starfi og veitir okkur það sjálfstraust sem
við þurfum að búa yfir til að geta tekist á við ófyrirsjáanlegar
og flóknar aðstæður af fagmennsku, yfirvegun, virðingu og
góðmennsku. Því líkt og Watson skrifar þá má heimfæra virkni
hjúkrunar yfir á virkni lifrarinnar: „hjúkrunarfræðingar geta
ekki útilokað eiturefni eins og lifrin, en við leggjum okkur fram
um að veita von, huggun og góðmennsku inn í þjáningarfullar
aðstæður.“
Bók Christie Watson um tungumál góðmennskunnar er í
mínum huga mikilvæg frásögn um þróun hjúkrunar síðustu
tuttugu ár. jafnvel þó að tækninni fleygi fram þá þarfnast
skjólstæðingar okkar ætíð hins sama: að finna til öryggis, að
þörfum þeirra sé fullnægt og komið sé fram við þá af umhyggju
og virðingu. Við, hjúkrunarfræðingar, þörfnumst þess að búa
yfir þekkingu til að geta uppfyllt þessar þarfir í starfsumhverfi
sem er svo síbreytilegt, ófyrirsjáanlegt og krefjandi að við
megnum ekki meira og jafnvel látum af störfum. Það er sama
hvort ég starfa við rúm skjólstæðings, við kennslu og fræðslu
eða sem hjúkrunardeildarstjóri, ég er ætíð hjúkrunarfræðingur
sem er þjálfuð í að tryggja öryggi, sinna þörfum og veita vernd.
En ég spyr eins og Watson hver verndar hjúkrunarfræðinga?
jú, það gerum við sjálf fyrst og fremst með því að auka við
þekkingu okkar, með því að borða reglulega, hreyfa okkur, sofa,
setja mörk, tala um tilfinningar okkar og líðan og síðast en ekki
síst með því að standa saman og gæta hvert að öðru.
vernd góðmennskunnar
tímarit hjúkrunarfræðinga • 2. tbl. 95. árg. 2019 33
„Við, hjúkrunarfræðingar, þörfnumst þess að
búa yfir þekkingu til að geta uppfyllt þessar
þarfir í starfsumhverfi sem er svo síbreytilegt,
ófyrirsjáanlegt og krefjandi að við megnum ekki
meira og jafnvel látum af störfum.“