Gríma - 01.09.1946, Síða 59

GrfraaJ ÞÁTTUR AF ÞORGEIRI STEFÁNSSYNI 35
segist sögumaður minn hafa séð rithönd hans á skjöl-
urn, sem voru til í Hálskirkju fram um 1880, en hann
telur að nú muni vera komin í Landsskjalasafnið.
Ekki var Þorgeir duglegur heyskaparmaður. Hann
sló sjálfur túnið, en þegar túnaslætti og hirðingu töðu
var lokið, skeytti hann sjálfur ekkert um heyskapinn,
en kona hans og dætur stunduðu útheyskapinn. Sat
þá Þorgeir löngum í skemmu sinni.
Á hverju laugardagskveldi á sumrin fór Þorgeir inn
á Svalbarðsströnd, fékk sér þar bát lánaðan og fiskaði
á handfæri á sunnudagsnóttum. Var hann svo fiskinn,
að undrum sætti. Þótt aðrir, sem nærri honum voru á
sjó, fiskuðu lítið, dró hann samt hvern fiskinn af öðr-
um, og eignuðu menn þetta göldrum hans. Var Þor-
geir jafnan birgur af fiski á heimili sínu, og var fiskur-
inn aðalbjörg hans, því að bú hans var lítið.
Skilsamur var Þorgeir og greiddi ævinlega öll gjöld
sín á réttum gjalddaga í peningum, bæði prestsgjöld
og þinggjöld og eins kaupstaðarúttekt. Eignuðu menn
göldrum hans, að hann hafði jafnan nóga peninga. En
sennilegt er, að hann muni hafa lumað alllengi eftir
að hann kom í Vegeirstaði á peningum, sem hann fékk
fyrir fisk, meðan hann var í Hrísey.
Jón hét maður Bjarnason og bjó í Veisu. Var hann
meðhjálpari í Draflastaðakirkju, en þangað átti Þor-
geir kirkju að sækja. Sjaldan kom Þorgeir til kirkju
fyrr en messa var byrjuð, og settist hann þá í krókbekk
hjá umrenningum. Átti hann þó sæti í kór sem aðrir
bændur, og þótti meðhjálparanum leitt, að Þorgeir
skyldi ekki sitja í því sæti, sem honum bar að sitja í.
Gekk hann því eitt sinn að krókbekknum, þar sem
Þorgeir sat, og vildi leiða hann inn í kórinn, en Þor-
geir stympaðist við, og varð Jón frá að hverfa. Ævin-
s*