Gríma - 01.09.1946, Blaðsíða 74

50
SÖGUR JÓNS SIGFÚSSONAR
[Grlma
samtímis sér, og báðum mun þeim hafa legið kalt orð
hvorum til annars í umtali við fólk. Jón Tómasson var
skarthneigður. Notaði hann ávallt á vetrum langan
staf, og var fest á hann alls konar skraut, svo sem látúns-
millur og annað, sem hringlaði í. — Jóni Sigfússyni var
það til lista lagt, að hann sagði vel frá, og stundum
hinar ótrúlegustu sögur af ýmsum ævintýrum, sem
fyrir hann sjálfan höfðu komið. Fara nú hér á eftir
nokkrar af sögum Jóns, en miklu fleiri eru þó glataðar.
Er hér leitazt við að halda orðalagi Jóns á sögunum.
a. Útfararsaga Jóns frá Tumsu.
Jón frá Tumsu fór á efri árum sínum í ferðalag í
Svarfaðardalinn, því að hann langaði til að skoða æsku-
stöðvarnar áður en hann dæi. Það segir ekki af ferðum
hans þar annað en það, að hann lagðist þar einhvers
staðar, og áður en að nokkurn varði, hafði fjandinn
sótt hann, en skrokkinn skildi hann þó eftir. — Það
kom nú til kasta hreppsnefndarinnar að sjá um að
hola honum í jörðina, og fór Árni oddviti1) í þeim
vændum heim að Urðum, að sér yrði vísað á legstað
þar í kirkjugarðinum. Hann hítti húsfreyjuna, því að
bóndinn var ekki heima, og sagði henni erindið. — „Já,
þið eruð með hann Jón frá Tumsu," sagði húsfreyja;
„Einhvers staðar verður að hola karlrolunni níður, en
það verður að láta hann, þar sem hann verður ekki
fyrir.“ — Svo fór húsfreyja með oddvitann út í kirkju-
garð og vísaði honum til að taka gröfina að Jóni í lang-
grýttasta horninu þar í garðinum, sem alltaf hafði verið
sneitt hjá, og er þó Urðagarður allur grýttur, eins og
nafnið bendir til og vottar.
1) Árni Jónsson oddviti á Þverá.