Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1993, Blaðsíða 16

Ásgerður Ingimarsdóttir framkv.stj.:
Hugleiðing vegna árs
fj ölskyldunnar 1994
Eins og við höfum áður sagt frá
hér í blaðinu hafa Sameinuðu
þjóðirnar ákveðið að árið 1994
verði ár fjölskyldunnar.
Þegar við leiðum hugann að stöðu
fjölskyldunnar í dag kemur í ljós að
staða hennar hefur brey st að mun gegn-
um árin. Horfin er svokölluð stórfjöl-
skylda þar sem margir ættliðir bjuggu
á sama heimili og bömin ólust upp við
að alltaf væri einhver heima, sem gæti
sinnt þeim á öllum tímum.
I dag búa yfirleitt saman á heimili
„pabbi, mamma, börn og bíll“ og
meirihluta dags er enginn heima á
heimilinu þ.e.a.s. í þéttbýlinu ogjafn-
vel til sveita hefur þetta breyst þó
nokkuð. Þar er orðið meira um þétt-
býliskjama og með niðurskurði og
fækkun búfj ár hafa fleiri úr s veitunum
orðið að leita vinnu utan síns heimilis.
Fjölskyldan í dag er samt að mínu
áliti ekkert meira sundruð en áður.
Það er ábyggilega í flestum fjölskyld-
um töluverð samheldni og þó ekki búi
al 1 i r á sama hei mi 1 i er stöðugt samband
á milli fjölskyldumeðlima. Að vísu er
það liðin tíð að einhver sé heima sem
getur litið eftir börnunum dagstund,
ef skreppa þarf frá og versla eða svo-
leiðis, en það er líka liðin tíð að famar
séu sérstakar versl-
unarferðir nema í
stórmarkaðinasem
núem orðnirhelstu
staðirnir þar sem
þú rekst á kunn-
ingja.
Hins vegar er
fjölskyldan
margbrotnari en
áður var að því
leytiaðnúermeira
um einstæða for-
eldra, sem halda
heimili með börn-
um sínum. Hjóna-
skilnaðir hafa
aukist og einnig er
það þannig í dag
Ásgerður Ingimarsdóttir.
að þó stúlka eignist barn utan
hj ónabands er ekki mikið um að bamið
sé gefið eða látið í fóstur. Hvað sem
sagt verður um nútímakerfið býður
það frekar upp á að fólk geti alið börn
sín upp sjálft en þurfi ekki að gefa þau
eða láta í fóstur þó hins vegar sé alltaf
nóg af góðu fólki, sem með glöðu geði
vill taka að sér að ala upp annarra
manna börn.
að sem skiptir mestu máli í sam-
bandi við fjölskyldur er að þær
haldi vel saman og veiti börnum það
öryggi, sem þau þurfa svo mjög á að
halda í uppvextinum. Börnin þurfa að
vita að þó mamma og pabbi vinni
bæði utan heimilis þá sé heimilið það
skjól og sá skjöldur, sem hægt er að
treysta. Þá er ekki verra að gott sam-
band sé svo við afa og ömmur beggja
megin, því næst foreldrunum eru það
oft afi og amma sem eru hald og
traust.
Að því er varðar fjölskyldur fatl-
aðra hafa tímarnir einnig breyst mikið.
Hér áður fyrr voru slíkir einstaklingar
heima á heimilunum enda víða nógir
til að sinna þeim. Síðan kom tímabil
sem fatlaðir — einkum þroskaheftir
— voru sendir að heiman á stofnanir,
sem að sínu ley ti var góð lausn fy rir þá
einstaklinga, sem óhugsandi var að
gætu búið heima. Síðan breyttist
viðhorfið aftur með tilkomu annarra
úrræða — dagvistarstofnana, vernd-
aðra vinnustaða og sérskóla. Þar með
var fólki gert kleift að hafa fötluð börn
heima og láta þau sækja þau úrræði
sem hægt var að fá heiman frá sér.
Loks komu til skammtímavistanir
þannig að foreldrar eða aðrir aðstand-
endur gátu komist í frí vitandi það að
börnunum liði vel á meðan.
En foreldrar verða ekki alltaf til
staðar og ekki er
víst að aðrir að-
standendurséutil-
búnirtilaðtaka að
sérhlutverkþeirra.
f dag er hug-
myndinsúaðflest-
ireigiað getabúið
einir — eiga sitt
heimili sjálfir.
Þegar við tölum
umfatlaðaeruþeir
eins misjafnir og
þeir eru margir.
Þeir sem eru lík-
amlega fatlaðir —
t.d. hreyfihaml-
aðir — eiga oftar
en ekki auðvelt
Södd og sæl.