Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1993, Blaðsíða 17

með að búa einir með vissri aðstoð og
hún þarf ekki að vera mikil. Það er
kannski ekki það fólk sem við þurfum
að hafa mestar áhyggjur af nema til að
sjá til þess að framboð sé af íbúðum
við þess hæfi — hvort sem það vill
búa eitt sér eða með öðrum.
En það eru hinir þroskaheftu sem
aðstoða þarf við að velj a og hafna
og hafa hönd í bagga með að fá
viðunandi úrræði—eignist sitt heimili
eins og aðrir. Það er oft talað um for-
ræðishyggju. Það kann vel að vera að
hún sé stundum einum of mikil en það
má heldur ekki ganga svo langt í að
skapa þessum manneskjum frjálsræði
að það gleymist að öll höfum við
einhverntíma á ævinni þörf fyrir góð
ráð og leiðbeiningar um það sem
brennur heitast á okkur—þroskaheftir
eru þar engin undantekning.
Á hátíðlegum stundum er talað
um fjölskylduna sem homstein þjóð-
félagsins og vissulega er það rétt. Það
er ekki hægt að hugsa sér þjóðfélag
HLERAÐí
HORNUM
„Hvemig gastu fengið af þér að stela
hjóli í kirkjugarði?“ „Eg hélt að
eigandinn væri látinn'1.
*
Sú gamansaga gengur um hið kunna
Hrafnsmál, að Olafur G. Einarsson
hafi hringt í Davíð Oddsson og tjáð
honum málalyktir varðandi það þegar
Heimir rak Hrafn. Davíð átti þá að
hafa sagt: „Ja, þetta er nú fornvinur
minn, en hann verður nú samt að fá
ráðningu fyrir þetta“. Þá segir sagan
að Ólafur hafi anzað: „Já, einmitt það,
ráðningu skal hann fá“, og allir vita
svo eftirleikinn.
*
Hjón ein sátu heima að kvöldlagi.
Húsbóndinn horfði á sjónvarp, hún
las í ljóðabók. Allt í einu segir hún upp
úr lestrinum: „Það er nú meiri karlinn
þessi Tómas Guðmundsson. Er ekki
vísan sem þú ortir til mín á brúð-
kaupsdaginn hér í bókinni hans frá
orði til orðs“.
*
Gömul saga er af óheppnum bónda
sem átti mikinn dálætishund sem Snati
hét. Bóndi var eitt sinn að heyja á
sem ekki byggir tilveru sína á fjöl-
skyldum og heimilum landsnranna.
Við getum að vísu ekki horfið aftur til
þess tíma þar sem heimilið sat í fyrir-
rúmi; til þess erum við kornin of langt
á braut þeirra þjóðfélagshátta að helst
allir vinni utan heimilis og það flokkist
undir munað að húsmóðirin sé heima-
vinnandi og í mörgum tilfellum kærir
hún sig ekki um það. B örn í dag þekkj a
fæst að mamma sé alltaf til staðar ef
eitthvað bjátar á. En ég held líka að sá
tírni sem varið er með börnunum utan
vinnutíma sé mikils virði. Falli fólk
ekki í þá gryfju að ætla að taka þátt í
öllu mögulegu félagslífi utan vinnu-
tíma þá er sá tími sem hægt er að verja
innan heimilisins með fjölskyldunni
töluverður. Ekki vil ég gera lítið úr
þætti félagslífsins og nauðsynlegt er
að missa ekki alveg af þeim þætti en
það má helst ekki vera á kostnað heim-
ilis og bama.
Sú fjölskylda sem er alltaf út og
suður sitt í hverju lagi getur ekki verið
hornsteinn neins þjóðfélags. Það er
útengjum með tveim unglingum og
sváfu þau í tjaldi og auðvitað var Snati
með. Nú vaknar bóndi eina nóttina og
er mál að pissa, vill forðast að vekja
ungmennin og lyftir varlega tjald-
skörinni og ætlar að hefja athöfnina.
Ungmennin vakna hins vegar við
skaðræðisöskur frá bónda, því Snati
hafði glefsað í það sem hann hélt að
væri biti sér ætlaður.
*
Verið var að tala um hjónaleysi í
sveitinni, sem talið var að áður hefðu
náð saman í fjárhúshlöðunni, þar sem
bæði höfðu verið við gegningar. Þá
varð einhverjum að orði: „Já, haldið
þið að það hafi nú verið munur. Ekki
er nokkur lifandi leið að elskast í
þessum andsk. rúlluböggum“.
*
Sagan hermir að í heimsókn
Noregskonungs til íslands hafi hann
komið með dýrindis silfurborðbúnað
frá Noregi til eigin veizlu sem hann
hélt íslenzkum fyrirmönnum. f
veizlunni er sagt að tveir vel þekktir
fyrirmenn hafi litið teskeiðarnar
gimdaraugum enda báðir safnarar. Nú
laumar annar, sem við getum kallað
Agnar teskeið í vasa sinn og sá eini
sem sér þetta er hinn sem við köllum
samveran og samábyrgðin sem skiptir
svo miklu máli.
Tímarnir breytast og mennirnir
með. í fyrsta skipti um áraraðir
upplifum við í slendingar atvinnuley si
og minnkandi þjóðartekjur. Þetta mun
komaniðuráfjölskyldum landsins —
fyrst og fremst þeim efnaminni. Að
vísu eru fjölskyldur mun fámennari
en áður var og þess vegna ekki eins
marga munna að metta. En kröfur
samtímans hafa breyst — það sem
þótti gott fyrir mörgum árum er
óhugsandi í dag. En það breytir ekki
þeirri staðreynd að standa verður vörð
um velferð fjölskyldunnar — velferð
almennings í landinu. Það verður að
sjá til þess að allir hafi nóg að bíta og
brenna og lífsgæðin skiptist jafnt milli
fólksins í landinu. En fjölskyldan
verður áfram að vera hornsteinn
íslensks þjóðfélags ekki einungis í
orði heldur einnig á borði.
Ásgerður Ingimarsdóttir.
Grím, enda í sömu hugleiðingum.
Hann tekur nú til við að reyna að ná
sér í tdskeið en ekki vill betur til en s vo
að skeiðin slæst í bollann og hann
neyðist til að standa upp og halda
ræðu. Öðru sinni endurtekur sagan
sig. I þriðju tilrauninni tekst þetta nær
alveg, en klingir þó örlítið í og fólk
verður nú vandræðalegt mjög. Grímur
stendur þó upp og segist ekki ætla að
halda ræðu. „En nú ætla ég að sýna
ykkur töfrabrögð. Hér er ég með
teskeið og nú set ég hana hér í vasa
minn og hókus-pókus — nú er hún í
vasa Agnars“.
*
Misritanir og mismæli eru alltaf
hvimleið fyrirbæri en út yfir tók þó
þegar í auglýsingu eftir starfskrafti að
virtri stofnun stóð neðst:, Jarðarförin
auglýst síðar“.
*
Hrapallegt var og þegar útvarpsmaður
einn sagði að landnámsmenn hefðu í
fyrndinni kornið til Frónar.
*
Landskunnur klerkur var spurður að
því hvort ekki væri erfitt að flytja
langar stólræður án þess að hafa
nokkurn stafkrók skrifaðan. „Ónei,
það er bara að loka augunum og hugsa
upphátt".
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS