Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1993, Blaðsíða 22

Erna F. Baldvinsdóttir kennari:
Að synda eða sökkva
Flest mætum við einhverntíma á
lífsleiðinni þungbærum aðstæðum
af ýmsunr toga. Langstæður mótvindur
kostar oft nrikið sjálfsuppgjör. Við
verðum að gera það upp við okkur
hvort lífið sé þess virði að berjast fyrir
því. Erfiðleikarnir séu til þess að vaxa
með þeim. Gullna reglan er að reyna
alltaf að hugsa jákvætt unr örðugleik-
ana. Að reyna — að hugsa — að trúa.
Vissulega er andstreymi oft slíkt að
svo virðist sem öll sund séu lokuð. þá
þarf að finna björtu hliðarnar. Þær eru
alltaf til, nraður verður bara stundum
að leita þeirra.
Reynslusögu okkar vil ég segja frá
í þeirri von að hún megi hjálpa öðrum.
Eiginmaður nrinn Vilhjálmur Vilhjálmsson (hér nefndur
V.V.) á að baki þrotlausa sjúkrasögu, sem hefur markað
hvern einasta sólarhring í lífi hans og fjölskyldu hans allt
frá árinu 1972. Hann var samfleytt undir læknishendi frá
árinu 1973 og var sendur í fjölmargar rannsóknir og
athuganir, án þess að nokkrum hugkvæmdist að rannsaka
höfuð hans með tiliti til æxlismyndunar fyrr en í apríl 1989
að hann var sendur í höfuðrannsókn í sneiðmyndatæki
Landspítalans og sjúkdómsvaldurinn fannst loksins —
heilaæxli. Gerðist það að tilhlutan heimilislæknis okkar
eftir að V.V. leitaði til hans 17. apríl 1989 vegna þess að
sjón hans hafði á hálfum mánuði daprast mjög (móðusýn).
Fram að þessum trma var ekki vitað af hverju
sjúkdómseinkenni V.V. stöfuðu. Vitað er að heilaæxli af
því tagi sem V.V. hafði geta verið mjög lengi að vaxa.
Æxliðvarfjarlægt meðskurðaðgerðáBorgarspítalanum
hinn 20. apríl 1989. Æxlið var 50 gr. að þyngd og á stærð
við appelsínu en góðkynja. Skurðaðgerðin heppnaðist
mjög vel en eftir standa ýmsar varanlegar heilaskemmdir,
sem ætla má að stafi af því hversu seint æxlið greindist. Er
hann metinn 75% öryrki hjá Tryggingastofnun ríkisins
eftir skurðaðgerðina.
Svo virðist sem mistök margra lækna hafi hér átt sinn
þátt í því hve langstæð sjúkdómsgreiningin varð.
Við lítum svo á að enginn einn læknireigi hér sök en
óskandi er að sjúkrasaga V.V. verði lærdómur þeim
læknum sem með mál hans hafa farið öll þessi erfiðu ár og
að sá lærdómur megi hjálpa þeim að greina fyrr
sjúkdómsvald annarra einstaklinga með lík höfuðmein.
Að sigurvegarar fái að verða þeir sjúklingar sem síðar
koma með heilaæxli á líkum stað og V. V. hafði það. — Að
þeir þurfi ekki að ganga aðra eins raunagöngu árum saman
og hann varð að gera.
Við fórum fram á rannsókn á sjúkrasögu V.V.,
sjúkdómsgreiningu og meðferð, í þeirri von að af málinu
yrði dreginn lærdómur. Að okkar bestu sérfræðingar í
læknastétt mættu auka þekkingu sína
og verða betri og færari sérfræðingar.
Þann 29. júlí 1989 skrifuðum við
hjónin Olafi Olafssyni landlækni bréf
ásamt grófu yfirliti yfir sjúkrasögu V. V.
Landlæknir — siðamáladeild og
Læknaráð Islands, höfðu málið til
meðferðar. Niðurstaða þeirra fékkst
22. júní 1990. Orð Ólafs Ólafssonar
landlæknis voru þá við eiginkonu V. V.
„að þetta væri erfiðasta og flóknasta
mál sem hann hefði fengiðtil meðferðar
á embættisferlinum og að ekkert mál
hefði verið eins rækilega krufið og
þetta mál“.
Samt fékk þetta mál slíka
afgreiðslu.
Landlæknir afmarkaði aðeins eina spumingu í öllu
málinu til siðamáladeildar.
„Spurt er: Var eðlilega staðið að rannsókn sjúklings
árið 1987 m.t.t. hugsanlegs heilaæxlis. Siðamáladeild
afgreiddi erindið með eftirfarandi tillögu til læknaráðs:
Læknaráð ályktar að eðlilega hafi verið staðið að þeim
rannsóknum sem gerðar voru árið 1987. Hins vegar telur
læknaráð að vinnureglum hafi ekki verið fylgt eðlilega
eftir að innlagningarbeiðni N.N. (ákveðins læknis) glataðist
í júní 1987. Eftir umræður samþykkti meirihluti læknaráðs
fyrri hluta tillögunnar en ekki þann síðari.
Ályktun landlæknis:
„Ég getfallistá að eðlilega hafi veríð staðið að rannsókn
V. V. í júní 1987, þó að heilaœxli hafi ekki greinst þar eð
sjúklingur hafði ekki einkenni um slíkt. En ég tel að
vinnureglum hafiekkiveriðfylgtþegarinnlagningarbeiðni
N.N.(ákveðinslæknis)glataðistogvarðtilþessaðVilhjálmur
var ekki vistaður á sjúkrahúsi tilfrekari rannsókna
Aðstoð við að leita réttar okkar fengum við ekki hjá
landlæknisembættinu.
Okkar reynsla er sú að í landlæknisembættinu á
neytandinn engan réttargæslumann. — Landlæknir
erfulltrúi læknannaog líkafulltrúi neytandans. Hann vinnur
mál í hendur siðamáladeildar, er formaður læknaráðs og
fundarstjóri þess og skilar einnig séráliti r málum (sbr. mál
V.V.).
Mín spurning er hvort sami maður geti átt svo mörg
hlutverk lögum samkvæmt? Tryggir slíkt hlutlausa
málsmeðferð?
Eg bendi því fólki eindregið á að vilji það leita réttar
síns varðandi læknamistök þá sé það mikilvægast að finna
straxtraustanlögfræðing,áðurennokkuð annaðeraðhafst.
Strax í byrjun hélt ég dagbók um gang málsins og