Morgunblaðið - 25.06.2020, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JÚNÍ 2020
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
✝ Hendrik Skúla-son úrsmiður
fæddist í Reykjavík
6. maí 1941. Hann
lést 12. júní 2020 á
Landspítalanum í
Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Skúli Þórðar-
son, úrsmiður og
forstöðumaður á
meðferðarheimilinu
Gunnarsholti, f. 10.
september 1917, d. 16. mars
1987, og Anna Einarsdóttir
húsmóðir, f. 13. nóvember 1923,
d. 21. nóvember 2011. Auk
Hendriks eignuðust Skúli og
Anna soninn Þórð Skúlason, f.
19. júlí 1945. Skúli og Anna
skildu. Síðar kvæntist Skúli
Þórðarson Erlu Valdimars-
dóttur og eignuðust þau Hans-
ínu Guðrúnu, f. 4. janúar 1957;
Hrafnhildi, f. 4. apríl 1959, og
Skúla Hauk, f. 20. desember
1961.
Anna Einarsdóttir giftist
Davíð Sigurðssyni og eignuðust
þau synina Davíð, f. 27. ágúst
1953; Einar Orra, f. 3. apríl
1955; Jóhannes Inga, f. 12.
september 1957; Ragnar, f. 5.
nóvember 1960, og Jón Halldór,
f. 12. september 1963.
Hendrik kvæntist Írisi Sig-
urjónsdóttur bankastarfs-
Héraðsskólann á Laugarvatni
og var með próf í úrsmíði frá
Iðnskólanum í Reykjavík. Hann
rak úraverslun og úrsmíðaverk-
stæði á Skólavörðustíg 21 og
síðar Hallveigarstíg 10a í nær
aldarfjórðung, lengi vel við hlið
Sigurðar Tómassonar úrsmíða-
meistara. Síðari hluta starfsævi
sinnar starfaði hann sem skrif-
stofumaður hjá Trésmíðaverk-
stæði Sigurðar Elíassonar og
síðar hjá Valdimar Gíslasyni,
VGI ehf.
Hendrik var ætíð mjög virk-
ur í félagsstarfi. Hann sat m.a. í
stjórn úrsmiðafélagsins og var
virkur félagi Oddfellow frá
árinu 1975 þar sem hann sinnti
ýmsum trúnaðarstörfum innan
reglunnar.
Hendrik vann mikið sjálf-
boðastarf í þágu kvennaknatt-
spyrnu Breiðabliks, var í stjórn
Blikaklúbbs kvenna í um áratug
og endurskoðandi klúbbsins allt
til ársins 2011, kom að upp-
byggingu Gull & Silfur-stúlkna-
mótsins í knattspyrnu, forvera
Símamótsins. Þá myndaði hann
tugi fótboltaleikja á knatt-
spyrnumótum kvenna sem sjá
má í heimildarmyndinni Fót-
boltastelpur frá 2019. Best undi
Hendrik sér þó við trjárækt og
garðyrkju í sumarbústaðalandi
þeirra hjóna í Kollafirði ásamt
börnum og barnabörnum.
Útför hans fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 25. júní 2020,
og hefst athöfnin klukkan 13.
manni, f. 24. júlí
1942, þann 4. mars
1961. Foreldrar Ír-
isar voru Sigurjón
Guðmundsson for-
stjóri, f. 10. ágúst
1975, d. 16.
september 1975,
og Ása Jóhanns-
dóttir húsmóðir, f.
21. janúar 1914, d.
7. ágúst 2003.
Hendrik og Íris
eiga börnin:
1) Hjördísi, f. 22. apríl 1961,
gift Jóni Smára Úlfarssyni og
eiga þau til samans synina
Kristján Óla, Davíð, Hendrik
Daða og Úlfar Smára;
2) Önnu Bryndísi, f. 3. júní
1965, í sambúð með David Dom-
inic Lynch. Börn Davids eru Re-
bekka Sigrún, Eiríkur Anthony
og Sandra Kristín;
3) Öglu Elísabetu, f. 30. jan-
úar 1967, í sambúð með Sigurði
Hafsteinssyni og eiga þau
dótturina Ásdísi Öglu;
4) Sigurjón, f. 11. febrúar
1970, kvæntur Jóhönnu Braga-
dóttur og eiga þau börnin Írisi,
Braga og Árna;
5) Erlu, f. 1. febrúar 1977,
gift Braga Jónssyni og eiga þau
börnin Jónatan Ara og Önnu
Dís.
Hendrik stundaði nám við
Elsku pabbi.
Það er með tár í augum og sorg
í hjarta að ég sest niður og skrifa
minningargrein um þig, eitthvað
sem er svo fjarstæðukennt og alls
ekki tímabært. Því miður gerast
hlutir í þessu lífi sem við ráðum
ekki við og eru öðruvísi en við
myndum óska okkur. Krabba-
meinið, covid og afl sjúkdómsins
voru allt hlutir sem þú þurftir að
takast á við frá því að þú greindist
með lungnakrabbamein fyrir
rúmum þremur mánuðum.
Krabbamein sem var skæðara og
erfiðara en við höfðum nokkurn
tímann getað ímyndað okkur.
Að vera í burtu og að vera stödd
í öðru landi og hvorki geta né
mega koma til þín og mömmu á
þessum tíma var ekki auðvelt. Því
er ég í dag endalaust þakklát fyrir
að hafa náð og fengið að koma til
þín áður en þú kvaddir. Spennu-
fallið, gleðin og sorgin þegar ég
loks náði til þín er eitthvað sem ég
mun aldrei gleyma. „Fyrirgefðu
að ég komi svona seint, pabbi,“ var
það fyrsta sem ég sagði um leið og
tár okkar láku niður kinnarnar.
„Þetta er allt í lagi, elskan mín,
það var ekkert sem þú gast gert í
því. Það eru aðrir hlutir sem hafa
valdið því,“ sagðir þú með þinni
einstöku ró, yfirvegun og hlýju
sem þú bjóst svo vel yfir.
Þessari stund sem við áttum
rétt áður en þú kvaddir er ekki
hægt að lýsa með orðum en er
stund sem ég mun geyma í hjarta
mínu um ókomna tíð.
Núna er sorgin og söknuðurinn
svo mikill en minningarnar sem
við getum huggað okkur við eru
svo margar. Allir fótboltaleikirnir,
mótin og allt sem því fylgdi þar
sem þið mamma studduð svo þétt
við bakið á mér. Allar stundirnar
sem við áttum í Víðigrund og í
Kollafirði. Heimsóknir ykkar
mömmu til Danmerkur, ferðalög-
in okkar og öll samveran með okk-
ur fjölskyldunni á Volosvej. Þær
eru mér, Braga, Jónatani Ara og
Önnu Dís svo ómetanlegar.
Pabbi, ég veit að þú varst afar
stoltur og hreykinn af börnunum
þínum og ekki minnkaði það eftir
að hópurinn stækkaði og þið
mamma eignuðust barnabörn. Þú
varst alltaf tilbúinn í hin ýmsu
verkefni, leiki eða þrautir. Börnin
gátu alltaf komið til þín í spjall, til
að skoða bækur, sparka bolta eða
skoða myndir og vídeó sem þú
hafðir búið til handa þeim. Svo
ekki sé minnst á stuðið og gleðina
sem skein úr andlitum barnanna
þegar þau fengu að sitja í fanginu
hans afa og keyra traktorinn eða
sitja aftan á kerrunni á meðan afi
keyrði um túnin í Kollafirði. Þess-
ar stundir eru dýrmætar minning-
ar um yndislegan afa sem verður
sárt saknað.
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Þín
Erla.
Þegar ég sit og hugsa um
tengdaföður minn streyma minn-
ingarnar frá síðustu 25 árum fram
og ég trúi því varla hvað tíminn er
fljótur að líða. Allar minningarnar
frá því að ég fyrst hitti tengdafor-
eldra mína eftir bikarúrslitaleik-
inn fræga fram til síðustu dag-
anna nú í júní þar sem við
spjölluðum á Facetime, vitandi
báðir að við myndum líklega aldr-
ei ná að hittast aftur.
Við höfum átt svo margar góð-
ar og skemmtilegar stundir sam-
an í gegnum árin. Henni var alltaf
eins og hann væri á heimavelli
þegar hann og Íris voru hjá okkur.
Hann elskaði að vera í Danmörku
og rölta um og spjalla á dönsku við
þá sem hann hitti. Minningarnar
um öll ferðalögin okkar, hvort sem
það voru styttri ferðir til Næstved
eða lengri til Þýskalands, Belgíu
eða Tyrklands, mun ég alltaf
geyma í hjarta mínu.
Allar minningarnar um afa sem
lék við börnin mín á stofugólfinu
og í fótbolta úti í garði koma líka
fram. Bestu minningarnar á ég
samt þar sem við sátum tveir við
eldhúsborðið og ég hlustaði á
tengdapabba segja sögur. Hann
hafði sterkar skoðanir á hlutum og
málefnum og elskaði að rökræða
en það var líka alltaf stutt í húm-
orinn. Hann var alltaf einstaklega
rólegur og yfirvegaður og það var
alltaf gott að spyrja hann ráða. Þú
fékkst alltaf hreinskilið svar og
bros þegar þú spurðir tengda-
pabba.
Það hefur verið erfiðara en
hægt er að lýsa fyrir okkur að
þurfa að fylgjast með baráttu
tengdapabba úr fjarlægð og geta
ekki verið hjá honum og tengda-
mömmu síðustu þrjá mánuði. Ég
er þakklátur fyrir að Erla náði að
komast til pabba síns í tæka tíð þó
að tæpara hefði það ekki getað
verið. Ég veit hversu miklu máli
það skipti þau bæði.
Ég kveð tengdaföður minn með
söknuði en með þakklæti í huga
fyrir að hafa fengið að njóta þeirra
forréttinda að eiga hann að allan
þennan tíma.
Bragi.
Það eru liðin 33 ár frá því ég
hitti Henna tengdaföður minn í
fyrsta skipti. Henni var þá á svip-
uðum aldri og ég er núna, en ég þá
16 ára gömul og ég man svo vel
handtak hans. Hann tók þétt í
höndina á þessari litlu, ljóshærðu,
feimnu stúlku sem skalf af kvíða
við að heilsa þessum virðulega
manni og vissi ekkert hvernig hún
ætti að haga sér. En sá kvíði var
fljótur að hverfa enda ljúflings-
rödd sem kynnti sig afar kurteis-
lega og brosti. Virðing, væntum-
þykja og hlýja leyndi sér ekki frá
þessum prúða manni og þannig
voru samskipti okkar Henna alla
tíð. Henni var mikil húmoristi og
við göntuðumst og hlógum mikið
saman, enda var hann alltaf til í
gleði og grín með uppáhalds-
tengdadóttur sinni eins og hann
kallaði mig gjarnan á góðum
stundum. Fyrir um það bil 10 ár-
um fór Henni að fara með okkur
fjölskyldunni í hestaferðir og þá
aðallega sem trússari. Þar kynnt-
ist ég nýrri hlið á tengdaföður
mínum og við áttum oft gott spjall
og þær minningar og þau samtöl
eru mér einstaklega dýrmæt í
dag.
Henni var mjög greiðvikinn,
hjálpsamur og alltaf til reiðu að
redda öllu sem þurfti. Hvort sem
það var að passa dýr eða skutla
barnabörnum á æfingar. Þær dýr-
mætu minningar eiga þau í dag,
afi að skutla þeim, á jeppanum á
fimleika-, fótbolta- eða saxófónæf-
ingar og keyrði alltaf lengstu leið
og krökkunum þótti það ekkert
sérstaklega skemmtilegt á þeim
tíma. Hvort það var viljandi gert
eða hans leið til að fá meiri tíma
með þeim skal ósagt látið. En í
dag eru þessar ferðir og spjall við
afa í bílnum þeim afar ljúfar minn-
ingar sem hjálpa þeim í gegnum
þennan erfiða tíma. Eins áttu þeir
Henni og Árni minn, sem er 7 ára
og næstyngsta barnabarnið, ein-
stakt samband. Þeir lásu saman,
tefldu og fengu sér gjarnan kex og
ís eftir góðan vinnudag eins og
þeir orðuðu það sjálfir, því þeir
voru jú vinnumenn. Árni saknar
nú og syrgir afa sinn mikið.
Henni var mikill dýravinur og
öll dýr löðuðust að honum, hvort
sem það voru hundar, hestar,
kettir eða bara fuglarnir sem voru
hans bestu vinir í Kollafirði á vor-
in. Núna þegar bjartasti tími sum-
arsins er og Kollafjörðurinn
skartar sínu fegursta kveður
elsku tengdafaðir minn þetta jarð-
neska líf. Kollafjörðurinn var hans
líf og yndi og erfitt verður að hafa
ekki elsku Henna þar lengur.
Keyrandi um á traktornum,
gjarnan með barnabörnin í kerr-
unni, hlæjandi af lífsgleði en þann-
ig naut hann sín hvað best. Elsku
Henni, þín verður sárt saknað, líf-
ið verður skrítið og erfitt í ein-
hvern tíma fyrir okkur öll. En ég
trúi því og veit að við hittumst aft-
ur seinna. Takk fyrir allt, elsku
Henni, ég kveð þig með miklum
söknuði og ætla að gera orð afa
míns að mínum.
Ferjan hefur festar losað.
Farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft – af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir liðinn dag.
(Jón Haraldsson)
Þín uppáhaldstengdadóttir,
Jóhanna.
Kær tengdafaðir minn, Hend-
rik Skúlason úrsmiður, er látinn
eftir skammvinn veikindi. Kurt-
eisi og jafnaðargeð voru hans að-
alsmerki. Viðbrögð Henna við at-
vikum og áskorunum í lífinu
einkenndust af stillingu og yfir-
vegun en á sama tíma af festu.
Hann tók ekki hlutunum sem fyr-
irfram gefnum heldur sannreyndi
ávallt. Þetta verklag Henna
reyndist oftar en ekki skila best-
um árangri þegar staðið var
frammi fyrir áskorunum hvers
konar. Aðaláhugamál þeirra hjóna
Írisar og Henna var sumarhúsið í
Kollafirði þar sem var þeirra un-
aðsreitur. Á vorin fluttu þau þang-
að og eyddu nánast öllum stund-
um yfir sumarið við slátt,
gróðursetningu og viðhald. Heim-
sóknir þangað lifa sterkt í minn-
ingunni, að ógleymdri setu við
hlaðborð af rjúkandi kaffi og
pönnukökum með rjóma eða grill-
uðu lambakjöti með öllu. Að lokn-
um annasömum degi var svo
gjarnan látið líða úr sér í heita
pottinum og horft á sólsetrið yfir
Kollafirðinum. Litið yfir farinn
veg er sérstaklega minnisstæð
miðsumarsferð okkar inn að Há-
göngulóni fyrir 12 árum. Við skoð-
un á Eyvindarkofa varð mér ljóst
hversu vel hann var lesinn og fróð-
ur um þjóðhætti forfeðranna. Í
uppvextinum bjó hann á lands-
byggðinni um lengri og skemmri
tíma og lærði gamalt handbragð.
Snilli hans við hamflettingu og
meðhöndlun á jólarjúpunum hefur
vafalaust orðið þar til. Oft hefur
verið gantast með hvað Henni tók
miklu ástfóstri við hluti sem flestir
aðrir hefðu verið búnir að farga
fyrir margt löngu. Í þessu sam-
bandi koma í hugann gamlir tölvu-
skjáir og annar búnaður sem eng-
an veginn var fyrirséð að gætu
orðið starfhæfir á ný. Gamli
Fergusoninn, traktorinn í Kolla-
firði, fékk að njóta handlagni
Henna einn veturinn þegar hann
af mikilli natni lagfærði gegnum-
ryðguð bretti og vélarhlíf. Þaðan
kom svo traktorinn út sem nýr,
málaður í bak og fyrir í uppruna-
litunum og öllum smáatriðum
haldið til haga. Henni naut þess að
eiga fjölskyldu og fann sig alveg
sérstaklega vel í afahlutverkinu.
Sérhver áhyggjumál barna-
barnanna leystust venjulegast í
samræðum við hann. Dæmigert
var þegar yngsti sonur minn, Úlf-
ar Smári, fékk kvikmyndadelluna
í kringum níu ára aldurinn. Þá
myndaði Henni nokkrar kvik-
myndir undir leikstjórn Úlfars,
byggðar á sögum af Indiana
Jones. Auk kvikmyndatökunnar
þurfti afinn að leika ýmis auka-
hlutverk vegna skorts á öðrum
leikurum. Dró hann þá hvergi af
sér við gerð þessara listaverka og
reyndist oft afraksturinn margra
daga harðsperrur eftir að hafa lát-
ið skjóta sig niður samhliða því að
missa ekki úr myndskot. Þessar
upptökur Henna, sem og óteljandi
myndir af viðburðum í lífi fjöl-
skyldunnar og daglegu lífi, eru
mikill fjársjóður fyrir okkur fjöl-
skylduna. Mín sterkasta minning
um Henna verður þó líklegast
hann akandi um flatirnar í Kolla-
firði á gamla Fergusoninum með
kerruna í eftirdragi fulla af ný-
slegnu grasi og barnabörnunum.
Að leiðarlokum þakka ég Henna
tengdaföður mínum fyrir sam-
fylgdina. Góð minning lifir um
slíkan heiðursmann.
Jón Smári.
Sem elsta barnabarn afa féll
það mér í skaut að verða skírður
eftir honum. Sjálfur hafði afi verið
skírður eftir föðurbróður sínum
og varð ég þar með þriðji „Henn-
inn“ í ættinni. Ungum fannst mér
það þýðingarmikið ábyrgðarhlut-
verk að bera þessa nafngift og átti
ég í afa eina af fyrstu fyrirmynd-
unum í lífinu.
Það fylgir kannski þeim sem
sjaldgæf nöfn bera að búa yfir for-
vitni um eigin ættir og uppruna.
Afi var einstaklega sögufróður og
lagði mikinn metnað í að rekja
slóðir forfeðra sinna í alla ættliði
um Ísland og víðari veröld. Ferðir
með afa voru ætíð fræðandi og átt-
um við ávallt skemmtilegar um-
ræður hvort sem gengið var um
Þjóðminjasafnið eða ganga Ver-
salahallar. Jafnframt gátu hvers-
dagslegar bílferðir breyst í spenn-
andi könnunarleiðangra er við
fórum um gamlar götur höfuð-
borgarinnar og afi sagði mér sög-
ur af ættingjunum sem þar höfðu
búið. Eftirminnilegur er einn vetr-
armorgunn í desember 2012 þeg-
ar við gengum eftir strætunum við
gömlu höfnina og afi kom auga á
fyrrverandi heimili sitt frá barn-
æsku. Húsráðandi bauð okkur
góðfúslega inn og þá fór afi að rifja
upp litríkar minningar um að-
stæður og mannlífið í miðbænum
á stríðsárunum.
Sterkust er þó minningin um
afa við störf í sveitinni, akandi á
gamla græna traktornum, drag-
andi á eftir sér kerru ýmist fulla af
nýslegnu grasi eða nýklipptum
trjágreinum. Mestalla æsku sína
átti afi engan samastað eða var-
anlegt heimili, en í Kollafirði
reistu hann og amma fagran bú-
stað sem hefur verið einstakur
griðastaður fjölskyldunnar til
margra ára. Skógi vaxin jörðin
sem umlykur bústaðinn var sann-
kallað ævintýraland okkar afkom-
enda hans og eyddum við æsku-
sumrunum hlaupandi um við leik
þarna við Esjurætur. Síðar þegar
áhugi óx fyrir því að spreyta sig á
sveitastörfunum sýndi afi mikla
þolinmæði og eirð við að kenna
óreyndum höndum rétta verklag-
ið. Honum var mjög hugleikið að
við barnabörnin skildum að hlunn-
indi lífsins væru afrakstur dugn-
aðar og erfiðis; hvergi var það jafn
augljóst og á vallgróinni jörðinni í
Kollafirði sem afi sinnti af einurð
og snerpu í hartnær 60 ár.
Afi var einnig iðinn við að fylgj-
ast með því sem afkomendur hans
tóku sér fyrir hendur. Öllum ár-
angri, stórum jafnt sem smáum,
bar að fagna og voru slíkir fögn-
uðir alltaf varðveittir á filmu. Það
er hér um bil ómögulegt að hugsa
sér áfanga í lífinu þar sem afi var
ekki fremstur í framvarðasveit-
inni með myndbandsvélina sína á
lofti. Á síðustu dögum sínum bað
afi þess eins að vera umkringdur
fólkinu sínu og leit á það sem sitt
síðasta verkefni að safna öllum
saman. Þrátt fyrir krefjandi að-
stæður virkjaðist þessi fjölmenni
og dreifði hópur sem aldrei fyrr og
tryggði að markmiði afa yrði náð.
Okkar síðasta samtal nýtti afi til
þess að lýsa stolti sínu á þessari
fjölskyldu sinni.
Dagarnir síðan hann kvaddi
hafa einkennst af miklu tómarúmi
þar sem við fjölskyldan höfum
verið að takast á við söknuðinn.
Ég verð afa ævinlega þakklátur
fyrir kærleik, lærdóm og sam-
fylgd hans í gegnum árin.
Hendrik Daði.
Ég vil minnast afa míns, Hend-
riks Skúlasonar, sem var fyrir-
mynd mín í mörgu í lífinu.
Afi var mikill fjölskyldumaður
og var stoltur af börnum sínum og
barnabörnum. Afi átti mestan þátt
í því að vekja áhuga minn á ljós-
myndatökum og stuttmyndagerð
um tíma. Hann mætti reiðubúinn
á alla fjölskylduviðburði með
helstu græjur, eins og t.d. spólu-
upptökuvélina gráu, tilbúinn að ná
dýrmætum og skemmtilegum at-
vikum á mynd. Þegar tökum lauk
lagði afi á sig mikla vinnu við að
klippa saman myndir og mynd-
bönd og oftast með viðeigandi tón-
list.
Afi veitti okkur barnabörnun-
um óskipta athygli og áhuga. Þeg-
ar ég kom auga á svæði inn á milli
trjánna í brekkunni fyrir ofan
Austurkot og tilkynnti afa að það
væri bráðnauðsynlegt að koma
þar fyrir virki fyrir helstu stríðs-
leiki dró afi ekki lappirnar heldur
hóf framkvæmdir við virkið strax.
Virkið varð að sviðsmynd fyrir
fjölda „kvikmynda“ eftir 8 ára
gamlan handritshöfund sem auk
þess að leikstýra kvikmyndunum
lék aðalhlutverkið en afinn sá um
upptökur og klippingar auk þess
að taka að sér aukahlutverk. Afi
dró í engu af sér og meira að segja
fórnaði bakinu tímabundið þegar
hann lét sig detta aftur fyrir sig til
að fullkomna skotið á stuttmynd-
unum sem við framleiddum.
Eftir afa liggja 20 flakkarar
með efni eftir afa sem vitna um ást
hans á fjölskyldunni. Við munum í
framtíðinni fara í gegnum þessar
minningar aftur og aftur og aftur.
Þín verður sárt saknað, afi
minn, og mun minning þín ávallt
búa í hjörtum okkar allra.
Úlfar Smári.
Elsku besti afi minn sem var
aldrei gamall, alltaf að gera grín
og yfirleitt á ferðinni. Ég hélt allt-
af að hann myndi verða 100 ára.
En þökk sé honum eru til svo
margar minningar, bæði byggðu
hann og amma mesta griðastað
sem ég veit um og svo var afi alltaf
með upptökuvélina með sér og
hefur náð öllum atburðum, bæði
stórum og smáum, og einnig dag-
legu lífi á upptöku eða á mynd. Ég
tók viðtal við afa í byrjun árs þar
sem við fórum yfir lífssöguna
hans, það var margt sem ég hafði
ekki hugmynd um og ótrúlegustu
hlutir sem hann hefur gert á æv-
inni sem gerir hann að enn meira
ofurmenni en ég hefði getað
ímyndað mér. Þó að hann hafi ver-
ið ótrúlega klár í mörgu þá var
hann bestur í því að vera afi, að
eiga svona góðan afa sem var allt-
af tilbúinn að redda öllu eru for-
réttindi og þegar ég hugsa til hans
í dag er hann brosandi og hlæj-
andi því þannig man ég best eftir
honum.
Takk fyrir allt, elsku afi minn,
hittumst aftur seinna.
Þín
Íris yngri.
Mig langar til að minnast
Henna bróður míns í örfáum orð-
um. Við ólumst ekki upp saman
því að heimili ungra foreldra okk-
ar flosnaði upp þegar faðir okkar
fékk berkla í kringum 1948 og var
sendur á Vífilsstaði og síðar í að-
gerð að Kristnesi. Þá var Henni
bróðir 7 ára og ég 4 ára. Foreldrar
okkar skildu síðan. Á þeim tíma
voru úrræðin ekki mörg, Henna
var komið fyrir hjá föðurbróður
pabba og síðar hjá frændfólki á
Bíldudal til lengri dvalar. Ekki var
óalgengt á þessum tíma að börn
ílendust þegar þau voru send að
heiman, t.d. út á land. Henni sagði
mér að amma okkar, Hansína,
hefði gefið honum myndaalbúmið
Hendrik Skúlason