Morgunblaðið - 25.06.2020, Blaðsíða 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JÚNÍ 2020
milli Ellu og móður minnar og
líktist það helst sambandi systra.
Móðir mín lést fyrst ellefu systk-
ina og syrgði Ella hana mikið alla
tíð.
Æskuheimili Ellu á Smáragötu
3 var mjög glæsilegt. Í æskuminn-
ingu minni finnst mér það hafa
verið eins og listasafn. Þar voru
mörg málverk okkar gömlu meist-
ara ásamt verkum erlendra mál-
ara sem Kristján faðir hennar
keypti þegar hann dvaldi erlendis
vegna starfa sinna.
Enginn ættingi minn reyndist
mér betur en Ella. Á dimmum
stundum í lífi mínu áður fyrr, þeg-
ar stjórnleysi áfengis réð ríkjum,
var Ella ljós í myrkrinu. Sjálf
hafði hún háð sína baráttu við
þennan vágest og haft sigur. Oft
átti ég athvarf hjá henni og um-
hyggja hennar fyrir velferð minni
hjálpaði mér mikið á leið minni til
bata. Hún var hetja í lífinu þar
sem skin og skúrir skiptust á.
Eftir hjónaskilnað og áfengis-
meðferð tókst hún á við lífið með
stelpurnar sínar þrjár. Hún var
mjög vinsæl þar sem hún starfaði í
atvinnulífinu. Heimili Ellu var
ávallt fallegt og bar keim af æsku-
heimilinu, smekklegt og fágað.
Þegar Ella flutti á Ránargötuna
urðu þær Sigga Jóna miklar vin-
konur, sem varði alla tíð. Frásagn-
argáfa og húmor Ellu var fastur
liður í tilveru Siggu og síðustu árin
leið varla sá dagur að þær hringdu
ekki hvor í aðra, tilviljun ein réð
hvor var á undan!
Við söknum þín mikið og hver
veit nema síminn hringi aftur í
annarri tilveru og annarri framtíð.
Eyjólfur og Sigríður
(Sigga) Jóna.
Stórt hjarta, hlýr faðmur, dill-
andi hlátur, skörp kímni, glampi í
augum, uppörvandi orð, djúpt
innsæi og góðar gáfur. Þessi orð
lýsa Ellu föðursystur minni vel.
Ella var hluti af lífi mínu frá því
ég fæddist. Hún bjó ásamt fjöl-
skyldu sinni á Smáragötu 3 þar
sem amma Inga og afi Kristján
áttu sitt heimili. Fjölskylda mín
bjó þar fyrstu æviár mín og síðan
var ég fastagestur á þessu
skemmtilega og líflega heimili.
Heimili stórfjölskyldunnar eins og
þau voru áður, sannkallað félags-
heimili, stöðugur gestagangur,
allir velkomnir og hugsað vel um
þá sem þurftu á hjálp að halda. Og
Ella var þar með opinn faðm og
skemmtilegar sögur. Á Smára-
götu og í Dal við Straumfjarðará
átti ég margar eftirminnilegar
ævintýrastundir með fjölskyld-
unni, ömmu og afa, Ellu og stelp-
unum hennar Önnu, Ingu og Betu.
Ella hafði yndi af lestri bóka
sem hún gat sem betur fer sinnt
alla ævi. Hún fylgdist vel með
fréttum og fólki. Maður kom aldr-
ei að tómum kofunum. Hún hafði
einlægan áhuga á fólki, lét sig
varða menn og málefni og hafði
sterka réttlætiskennd. Ella hafði
skemmtilega frásagnargáfu og
mikinn áhuga á ættfræði eins og
margir í hennar fjölskyldu og hún
hafði líka þann hæfileika að hlusta
á fólk með athygli.
Ella bjó lengst af vestur í bæ í
sinni eigin íbúð en síðustu mánuði
á Droplaugarstöðum. Því miður
settu kórónuveira og nóróveira
miklar hömlur á heimsóknir til
hennar. Þetta reyndist henni
þungbært og þeim sem næst
henni stóðu. Það var sárt að finna
hversu illa heimsóknarbannið fór
með hana. Nokkuð sem maður
óskar engum síðustu metra lífsins.
Þegar ég sagði vinum og vanda-
mönnum frá því að Ella hefði
kvatt voru þetta algeng viðbrögð:
„Hún var svo skemmtileg.“ „Hún
var svo hlý.“ „Hún var svo gef-
andi.“
Stóra hjartað, hlýi faðmurinn,
dillandi hláturinn, skarpa kímnin,
glampi í augunum og uppörvandi
orðin. Þannig verður Ella ávallt í
minningu minni.
Það var svo auðvelt að láta sér
þykja vænt um Ellu.
Elsku Anna, Inga, Beta, Lízella
og fjölskyldan öll. Innilegar sam-
úðarkveðjur frá okkur Óla, Krist-
ínu og Arnari.
Guðrún Árnadóttir.
Það eru bjartar minningar sem
við eigum um Ellu, réttnefnd Elín,
uppeldissystur Elsu konu minnar,
og þær teygðu sig yfir langa ævi
okkar þegar hennar er nú lokið.
Frá æskuheimilinu á Smáragötu
lágu leiðir ekki alltaf saman vegna
mikillar fjarveru okkar í útlönd-
um, engu að síður var ekkert sem
gat rofið afar sterk tengsl uppeld-
issystranna. Símtöl og sendibréf
gerðu sitt en fögnuður ríkti yfir
heimsóknum okkar til Reykjavík-
ur. Ekki var það síður þegar Ella
og hennar fólk lagði land undir fót
með komum til okkar, fyrst til
Parísar 1967. Síðar komu aðrar
borgir vestan hafs og austan og
minnisstæð er Spánarferð okkar
litla vinahóps löngu liðinna daga.
Með hjónabandi þeirra Ellu og
hins tékkneska kaupsýslumanns
Magnúsar fengu samskipti okkar
nýtt og öllu ríkara innihald í mat-
arboðum því Ella var fljót að bæta
við ýmsu frá heimalandi eigin-
mannsins í eldhúsinu. Gestrisni
var henni í blóð borin. Magnús
öðlaðist með tímanum íslenskt
ríkisfang en á þeim tíma urðu við-
komandi að taka upp nýtt íslenskt
nafn. Þannig varð Miroslav að
víkja fyrir Magnúsi. Fyrir mig var
það fróðlegt að kynnast Josef föð-
ur hans, þá öldruðum, en honum
var leyft að heimsækja son sinn
eftir mikinn eftirrekstur. Hjóna-
bandi þeirra lauk með skilnaði.
Þeim hjónum varð þriggja
dætra auðið, Önnu, Ingu og El-
isabetar, en ömmubörn Ellu eru
sex talsins og var Lisella henni
sérlega kær. Langömmubörnin
eru fimm. Og nú ríkir mikil sorg
við að ástrík móðir og amma er
horfin á undan okkur. Hún átti
alltaf sitt athvarf í guðstrú frá for-
eldrunum, Kristjáni Einarssyni
og Ingunni Árnadóttur, og vænt-
anlega móðurafanum, sr. Árna
Þórarinssyni, en hann og frú El-
ísabet áttu heimili sitt hjá þeim á
æskuárum Ellu. Það var eftir að
prestskap afans meðal Snæfell-
inga lauk en upp var hafin ævi-
söguritunin á Smáragötunni með
Þórbergi.
Megi góður Guð nú fylgja þér á
óförnum leiðum, elsku Ella, og
blessuð sé þín góða minning.
Einar Benediktsson.
Þegar við kynntumst Ellu
bjuggum við öll í gamla Vestur-
bænum. Og Vesturbærinn var í þá
daga eins og vinalegt þorp, sjálfu
sér nægt. Þar var allt til alls, fisk-
búð á horninu, mjólkurbúð og
bakarí og sjoppa – jafnvel skó-
smiður. Allt í göngufæri. Við sem
vorum útivinnandi tókum strætó í
vinnuna, fórum inn í önnur hverfi,
en hlökkuðum alltaf til að snúa
aftur í Vesturbæinn að kvöldi
dags.
Ella átti heima á Ránargötunni
í vinalegu bárujárnsklæddu húsi
með stórum gluggum. Þar bjuggu
líka Anna Kristine og Lizella dótt-
ir hennar. Ég átti oft erindi við
Önnu Kristine, því að við unnum
saman að blaðaútgáfu á þessum
tíma. Og það var alltaf svo gaman
að heimsækja þær allar mæðgur.
Hver annarri skemmtilegri og
hláturmildari. Við sátum í stof-
unni og létum fara vel um okkur í
hvíta fallega sófanum. Ella kveikti
á kertum og bar okkur góðgæti
með kaffinu. Það geislaði af henni,
og glettnin var aldrei langt undan.
Hvað við gátum hlegið og skemmt
okkur!
Þær mæðgur áttu ekki langt að
sækja frásagnargáfuna. Ella var
dótturdóttir hins fræga sr. Árna
Þórarinssonar, sem Þórbergur
gerði ódauðlegan með því að skrá
listilegar frásagnir hans af „vondu
fólki“ undir Jökli. Sagt var, að þar
hefðu komið saman lygnasti mað-
ur þjóðarinnar og sá trúgjarnasti.
Sá lygnasti þýðir, vel að merkja í
þessu samhengi, sá sem kunni að
færa í stílinn. Og það hefur svo
sannarlega gengið að erfðum.
Ég vissi það ekki fyrr en
seinna, að Ella hefði dvalist sex ár
í Skotlandi, frá fermingu til tví-
tugs. Gott ef hún bjó ekki í kastala
uppi í Hálöndum. Eigandi kastal-
ans hafði stundað laxveiðar árum
saman í Straumfjarðará og orðið
vinur fjölskyldu Ellu. Mér finnst
einhvern veginn núna, þegar ég
hugsa til baka, að þessi langa dvöl
í fjarlægu landi hafi verið henni
dýrmæt reynsla og markað per-
sónuleika Ellu meira en nokkuð
annað. Hún var bæði umburðar-
lynd og æðrulaus og alltaf svo já-
kvæð – sá bara það besta í hverj-
um og einum.
Á þessum árum barðist maður-
inn minn fyrir pólitísku lífi sínu
dag hvern á Alþingi. Í hvert skipti,
sem við Anna hittumst eða töluð-
um saman í síma, brást ekki, að
hún átti að skila baráttukveðju til
Jóns Baldvins frá Ellu. Hún
studdi hann í öllu hans stríði,
hvatti hann eins og besta móðir.
Ef eitthvert mál stóð tæpt í al-
menningsálitinu var JB farinn að
spyrja: „Hvað segir Ella?“ Hún
var okkur stoð og stytta,
ógleymanleg.
Bryndís og Jón Baldvin.
Leiðir okkur Ellu lágu fyrst
saman þegar við unnum á Landa-
kotsspítala seint á síðustu öld. Þar
vann líka Anna Kristine dóttir
hennar og þar hófst vinátta mín
við þessar kynngimögnuðu mæðg-
ur. Landakotsspítali var á þeim
tíma eftirsóttur vinnustaður þar
sem góður andi ríkti. Ella átti ekki
lítinn þátt í að skapa þann góða
anda. Allir þekktu Ellu og vinsæl-
asta borðið í mötuneytinu var allt-
af þar sem Ella sat hverju sinni.
Það sem einkenndi það borð var
alltaf hlátrasköll því Ella var frá-
bær sögumaður og sögurnar urðu
ljóslifandi í hugum okkar sem á
hlýddu. Ella fór aldrei í manngein-
ingarálit og tók öllum eins og þeir
voru. Þá skipti stétt og staða engu
máli. Ég minnist þessa tíma með
söknuði og hlýju. Þessi kynni
leiddu til þess að ég varð nær dag-
legur gestur á fallega heimili
þeirra á Ránargötunni.
Þar bjuggu saman þrjár kyn-
slóðir kvenna, ættmóðirin Elín
sem er kvödd hér í dag, ásamt
Önnu Kristine og ömmustelpunni
Lizellu. Ekki má gleyma að minn-
ast á fjórða heimilismeðliminn,
hefðarköttinn Stjörnu Mai sem
átti óskipta athygli og aðdáun
mæðgnanna sem og gesta og
gangandi. Dæmi um hversu stórt
hlutverk Stjarna Mai hafði innan
fjölskyldunnar að alltaf var bökuð
terta fyrir hefðarköttinn á afmæl-
isdegi hennar. Natni Ellu við fjöl-
skylduköttinn lýsir því vel hversu
ástrík og gefandi manneskja hún
var. Allir vinir Önnu Kristine og
Lízellu voru vinir Ellu, sem tók á
móti öllum þeim sem komu á Rán-
argötuna með sínum opna faðmi
og leiftrandi kímnigáfu. Um tíma
bjuggum við margar vinkonurnar
á svipuðum slóðum í gamla Vest-
urbænum og þá þótti sjálfsagt að
banka upp á á Ránargötunni og
þiggja kaffisopa og alltaf fylgdu
góðar sögur og heilandi hlátur
með sopanum.
Ég er þakklát fyrir vináttu okk-
ar Ellu og geymi allar minning-
arnar um hana í hjarta mér.
Elsku Anna Kristine og Lizella,
ég sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur og bið alla góða vætti um
að fylgja henni Ellu minni á leið
hennar til draumalandsins.
Þórunn Stefánsdóttir
Elín Kristjánsdóttir og dætur
hennar þrjár, Anna, Inga og Beta,
bjuggu á Smáragötu 3 og við syst-
urnar ská á móti á Smáragötu 2.
Þar voru æskustöðvar okkar og
daglegur samgangur á milli okkar
systra. Ella var því mikilvægur
hluti af æsku okkar og við köll-
uðum hana alltaf Ellu frænku þar
sem hún og mamma eru þremenn-
ingar. Ella var dökkhærð, hlátur-
mild og hlý kona sem lét sér alltaf
annt um okkur, vildi vita hvernig
við hefðum það og hvað við værum
að gera.
Það var ekki algengt í þá daga
að mæður ynnu úti, en það gerði
Ella. Hún vann allan daginn í
Bókaverslun Snæbjarnar í Hafn-
arstræti og þangað fórum við
stundum og heimsóttum hana. Þá
var spennandi að koma við í Sæl-
keranum og fá sér franskar og
kokteilsósu. Það var heldur ekki
algengt að konur keyrðu eða ættu
bíl, en Ella keyrði alltaf um á Daf-
inum sínum. Hún sá um sig sjálf
og það var reisn yfir henni þegar
hún kom út á morgnana vel til-
höfð, eins og Hollywood-stjarna,
óaðfinnanlega greidd og klædd
með veski eins og drottning og
lagði af stað í vinnuna á Daf-inum.
Hún hélt heimili þar að auki með
hjálp frá Ingu ömmu sem bjó á
neðri hæðinni. Ella eldaði góðan
mat, hún átti meira að segja upp-
skriftir í bókinni Úrvalsréttir sem
kom út árið 1986 sem hún hafði
prófað heima. Hún var listfeng,
saumaði út og spilaði á píanó sem
var í stofunni á efri hæðinni á
Smáragötunni. Hún las líka mikið,
fylgdist vel með bókmenntum og
var alltaf vel að sér í málefnum líð-
andi stundar.
Það var alltaf líf og fjör á dag-
inn á Smáragötu 3 þegar Ella var í
vinnunni, við stelpurnar ristuðum
brauð og gerðum kókómalt handa
öllum og svo þegar klukkuna vant-
aði korter í sex fóru allir saman í
að taka til svo allt yrði fínt þegar
Ella kæmi heim.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um Ellu, en hún fór aldrei
annað en mjúkum höndum um alla
sem kynntust henni. Hún sinnti
vinum og fjölskyldu vel og var
mjög félagslynd þótt hún drægi
sig reglulega í hlé inn á milli. Hún
hafði gaman af því að tala í síma
og gat talað mjög lengi og fylgst
þannig vel með því sem vinir og
kunningjar voru að gera. Fyrsti
síminn sem við sáum með langri
símasnúru var heima hjá Ellu. Þá
gat hún farið með símann í öll her-
bergi í íbúðinni. Það var ekki hægt
á mörgum heimilum í þá daga.
Við höfum reglulega fylgst með
Ellu í gegnum árin og hitt hana af
og til í afmælum og á öðrum hátíð-
arstundum fjölskyldunnar og allt-
af hefur verið jafn indælt að hitta
hana. Nú þegar við fylgjum henni
síðasta spölinn þökkum við fyrir
samfylgdina í gegnum lífið og all-
ar þær góðu minningar sem við
geymum um Ellu frænku. Hvíl í
friði kæra Ella.
Ágústa, Anna Magnea
og Guðný Hreinsdætur
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
elsku sonar okkar,
FRIÐRIKS GUÐMUNDSSONAR,
Lyngmóa 17, Reykjanesbæ.
Sérstakar þakkir fyrir einstaka umönnun til
núverandi og fyrrverandi starfsmanna heimilisins í
Lyngmóa 17, Gylfa Pálssonar sjúkraþjálfara, heimahjúkrunar
HSS og ferðaþjónustu fatlaðra á Suðurnesjum.
Guðmundur Sigurðsson Kolbrún Geirsdóttir
Gunnfríður Friðriksdóttir Antonio Manuel Goncalves
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför ástkærrar móður okkar,
ömmu og langömmu,
VILBORGAR EINARSDÓTTUR
ljósmóður,
Höfn.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á
hjúkrunarheimilinu á Höfn sem annaðist hana af mikilli alúð.
Laufey Sigurbjörn
Guðný Hákon
Þorbjörg Vignir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför hjartkærs eiginmanns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
SIGURJÓNS Á. FJELDSTED,
sem lést laugardaginn 30. maí.
Sérstakar þakkir til allra starfsmanna
líknardeildar Landspítalans.
Ragnheiður Óskarsdóttir Fjeldsted
Ragnhildur Fjeldsted Einar Sveinn Þórðarson
Júlíus Fjeldsted Áslaug Salka Grétarsdóttir
Ásta Sigríður Fjeldsted Bolli Thoroddsen
og barnabörn
✝ Kristín AnnaErlendsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. maí 1973. Hún
lést á heimili sínu
11. júní 2020.
Foreldrar Krist-
ínar Önnu eru Anna
Karlsdóttir, fædd
24. ágúst 1949, og
Erlendur Erlends-
son, fæddur 25. des-
ember 1950. Systir
Kristínar Önnu er Sigrún Edda
Erlendsdóttir, fædd 27. ágúst
1975, eiginmaður hennar er Ár-
sæll Aðalsteinsson, fæddur 17.
nóvember 1975, börn þeirra eru
Erlendur Snær, fæddur 24.
desember 2000, og Fannar Karl,
fæddur 21. júlí 2004.
Börn Kristínar
Önnu og Más Aðal-
steinssonar eru Karl
Aðalsteinn, fæddur
22. júní 2006, og Ar-
on Smári, fæddur
18. apríl 2008.
Kristín Anna ólst
upp í Reykjavík til 4
ára aldurs en þá
flutti fjölskyldan til
Ísafjarðar þar sem
hún ólst upp til 14
ára aldurs en þá fluttu þau aftur
til Reykjavíkur. Síðustu 10 árin
hefur Kristín Anna búið með
drengjunum sínum og foreldrum
í Kópavogi.
Kristín Anna er jarðsungin frá
Lindakirkju í dag, 25. júní 2020,
klukkan 13.
Elsku Kristín mín.
Mikið er lífið óréttlátt stundum
og óskiljanlegt. Þú varst tekin allt
of snemma frá okkur en ég er viss
um að þér er ætlað eitthvert stórt
og mikið hlutverk hinumegin.
Það að alast upp úti á landi er
einstök forréttindi fyrir börn og
vorum við systur svo heppnar að
alast upp á Ísafirði. Fram eftir öll-
um aldri vorum við alltaf í sama
vinahópi og eyddum miklum tíma
úti að leika okkur saman og viss-
um varla hvað sjónvarp var á
þessum tíma. Þú varst alltaf
stjórnandinn og ég hlýddi, svona
yfirleitt, öllu sem þú sagðir mér að
gera. Það einstaka við þig, elsku
Kristín mín, var að þótt þú yrðir
ósátt við mig mátti samt enginn
annar segja illt orð um mig, þá
varðir þú mig með kjafti og klóm.
Að fara í Hattardal með afa og
ömmu á sumrin var hápunktur
sumarsins. Amma og afi dekruðu
okkur endalaust þegar þau komu.
Ömmumatur, bakkelsi og bíltúrar
með afa og fá að keyra hjá afa á
Hattareyrinni eru minningar sem
eru ljóslifandi í huga mínum. Það
sem þú gast ekki platað afa til að
gera fyrir þig, elsku Kristín mín.
Eina skiptið sem ég man eftir að
amma varð reið við okkur er þeg-
ar þú ákvaðst að baða músina úti í
kofanum okkar í sveitinni þá var
amma ekki ánægð með okkur. Þér
fannst ekkert meira en sjálfsagt
að reyna að þrífa þessa aumingja
mús.
Þú varst alla þína tíð svo mikill
dýravinur og það skipti engu máli
hvernig dýr það voru, þú elskaðir
þau öll og vildir eiga þau öll. Þú
hafðir líka einstakt lag við dýr og
gast unnið traust þeirra allra.
Þegar ég hugsa til baka skil ég
ekki hvernig þú náðir að sannfæra
mömmu og pabba að eignast hin
ýmsu kvikindi þegar við vorum
börn, ég náttúrulega stóð með þér
í þessu þó að ég vildi ekkert með
þetta hafa. Það kom sér vel fyrir
mig hvað þú elskaðir mikið að vera
innan um dýr því þegar það kom
að því að fara í sveitarferðirnar í
leikskólanum hjá Ella og Fannari
Karli bauðst þú þig fram til að fara
með þá. Það sem þú elskaðir þess-
ar ferðir með frændum þínum og
þeir að vera með frænku sem gerði
allt fyrir þá.
Strákarnir þínir Kalli og Aron
voru þér allt, elsku Kristín. Við
munum passa upp á þá fyrir þig og
halda minningu þinni á lofti. Lífið
verður aldrei samt en mér er sagt
að tíminn deyfi sársaukann og
hjálpi okkur að lifa með sorginni.
Ég veit að þú ert í góðum hópi
núna með öfum og ömmum, Lísu
okkar, Tinnu þinni og Randveri
slefkálfinum okkar og öllum hin-
um dýrunum þínum. Við reynum
að vera sterk og skilja hvað hefur
gerst. Við reynum að hlæja að góð-
um minningum og gráta þess á
milli. Ég er að verða þessi óþolandi
frænka því ég er búin að knúsa
drengina þína svo mikið síðustu
daga að þeir eru næstum komnir
með óþol, en ég mun halda áfram
að knúsa þá fyrir þig og mig eins
lengi og ég get. Þeir verða bara að
þola þessa knúsandi frænku.
Mamma og pabbi standa líka sem
klettur við hlið þeirra eins og þeim
er einum lagið. Þau voru alltaf
þinn klettur og því hlutverki halda
þau áfram fyrir strákana þína.
Þín systir að eilífu,
Sigrún Edda.
Kristín Anna
Erlendsdóttir