Morgunblaðið - 25.06.2020, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JÚNÍ 2020
✝ Elín Kristjáns-dóttir fæddist
30. desember 1931.
Hún lést 1. júní
2020 á Droplaugar-
stöðum.
Hún var dóttir
hjónanna Ingunnar
Árnadóttur hús-
freyju frá Stóra-
Hrauni, f. 25. jan-
úar 1895, d. 15. maí
1977, og Kristjáns
Einarssonar, framkvæmdastjóra
SÍF, frá Stakkadal á Rauðasandi,
f. 1. júlí 1893, d. 26. mars 1962.
Þau hjónin áttu fyrir soninn
Árna, f. 1924, d. 2000. Auk þess
tóku þau tvær uppeldisdætur að
sér, Áslaugu Hrefnu Sigurðar-
Magnús R. Magnússon. Þau
skildu. Dætur þeirra eru: 1) Anna
Kristine, f. 1953. Dóttir hennar
er Elísabet Elín. 2) Ingunn, f.
1955, gift Stefáni Ólafssyni. Syn-
ir Ingunnar eru Daníel, hann á
börnin Róbert Viðar og Emblu
Sóleyju með Kristjönu Viðars-
dóttur, og Róbert. Maki hans er
Anna Einarsdóttir, eiga þau dæt-
urnar Katrínu Klöru og Emilíu
Emmu. 3) Elísabet, f. 1958, gift
Jóni Ágústi Eiríkssyni, og eiga
þau börnin Katrínu Þóru, maki
hennar er Magnús S. Haraldsson,
Eirík Egil og Ingunni Önnu,
hennar sonur er Hrafn Ágúst.
Elín starfaði í bókaverslun
Snæbjarnar Jónssonar, „The
English Bookstore“, og hjá bóka-
búð Máls og menningar í íslensku
deildinni og réðst síðar til starfa
sem deildarritari á Landakoti í
20 ár. Þar eignaðist hún marga
trygga vini.
Útför Elínar fór fram í kyrr-
þey 24. júní 2020.
dóttur, f. 1916, d.
2007, og Elsu Pét-
ursdóttur, f. 1930,
og er Elsa ein eftir-
lifandi af þeim.
Elín dvaldi nokk-
ur sumur á ung-
lingsaldri í háfjöll-
um Skotlands hjá
hjónunum Georg-
ette og General
Stewart, sem var
veiðifélagi föður
hennar, þar lærði hún fína
skosku.
Elín giftist 7. júní 1952 Miro-
slav R. Mikulcak frá Tékkóslóv-
akíu. Þegar Miroslav fékk ís-
lenskan ríkisborgararétt árið
1958 tók hann upp nafnið
Ég byrja reisu mín,
Jesús, í nafni þín.
Höndin þín helg mig leiði
úr hættu allri greiði.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
(Ferðasálmur H.P.)
Þessi bæn sem afi Kristján
kenndi okkur hefur fylgt mér alla
ævi. Takk elsku mamma fyrir að
vera mér bæði mamma og pabbi.
Takk fyrir systur mínar sem eru
mér mjög dýrmætar. Takk fyrir
að styðja mig í öllu sem ég vildi
taka mér fyrir hendur. Takk fyrir
að vera vinur vina minna og takk
fyrir að sýna þeim öllum sömu
virðinguna, sama hvernig þeir
voru. Takk fyrir að segja mér að
ég gæti allt. Takk fyrir stuðning-
inn þegar mér fannst lífið vera
vonlaust. Takk fyrir að vera góð
amma Daníels og Róberts og
þeirra fjölskyldna. Takk fyrir
hvað þú tókst Stebba mínum vel
og takk fyrir að vera svaramaður í
brúðkaupi okkar með mömmu
hans Stebba. Guð gefi þér góða
nótt elsku mamma mín.
Þín
Ingunn (Inga).
Ó móðir hve ég þakka þér
þín þúsund handtök hlý.
þau eru fórn í minni mér,
í mínum börnum ný.
Þau eru gömul eins og þú
en alltaf sönn og heit af trú.
Þannig orti Kristján faðir þinn
til Elínar móður sinnar sem þú
varst skírð í höfuðið á.
Þau eru óteljandi hlýju hand-
tökin þín elsku mamma mín. Þú
varst stórbrotinn karakter sem
eignaðist marga vini um ævina.
Það var svo líkt þér að fara út að
vinna í kjölfar skilnaðar ykkar
pabba. Þá stóðstu ein uppi með
þrjár dætur, sex ára, níu ára og
tólf ára. Þótt þú hefðir verið alin
upp í auðæfum varstu alsæl með
launaseðlana sem þú komst með
heim. Lýsandi dæmi um þraut-
seigju þína var þegar ég vildi fara í
Verzló en gerði mér enga grein
fyrir kostnaðinum. Þá fékkstu þá
hugmynd af skrifa matreiðslubók
(á nóttunni því þú vannst alla
daga) og var þetta fyrsta bók sinn-
ar tegundar hér og hét „Some Ice-
landic Recipes“. Bókin seldist afar
vel og var endurútgefin nokkrum
sinnum. Annað sem þú gerðir á
undan samferðamönnum þínum
var að þegar Vinalína Rauða
krossins var opnuð fórst þú í sjálf-
boðaliðastarf þar, kvöld eftir
kvöld, mánuð eftir mánuð.
Þú starfaðir í bókaverslun
Snæbjarnar Jónssonar, the Engl-
ish Bookstore, til að byrja með en
fórst svo í íslensku deildina í bóka-
búð Máls og menningar. Þaðan
fórstu að vinna sem ritari á
Landakotsspítala í 20 ár og kynnt-
ist þar afar góðu fólki.
Við bjuggum saman í 46 ár og
sambýlið var gott og skemmtilegt.
Alltaf fullt hús á Ránargötunni
þangað sem vinir okkar Lízellu
voru alltaf velkomnir og að sama
skapi kynntumst við þínum vin-
um. Öll sunnudagskvöld voru heil-
ög hjá okkur Lízellu og þér því þá
borðuðum við saman ár eftir ár.
Og það var gaman í þessum
þriggja kynslóða „dinnerum“ þar
sem við skiptumst á frásögnum.
Ef ég ætti að safna saman lýs-
ingarorðum um þig yrðu þau
þessi: ljúf, góðhjörtuð, töffari,
dýravinur, sáttfús, húmorísk, vel
lesin, fróð og fordómalaus og sér-
staklega blíð.
Ég segi það satt, orðin 67 ára,
að ég veit ekki hvernig ég ætla að
lifa án mömmu minnar.
Ég elska þig mamma mín og
trúi að við sjáumst aftur.
Vertu sæl elsku móðir mín
nú er myndin þín ein eftir heima.
Dag hvern hún minnir á dagsverkin þín
en Drottinn mun sjálfur þig geyma.
Í hæðum sveipaða í helgilín
mun hugurinn, móðir, þig geyma.
(Kristján Einarsson)
Þín
Anna.
Þú ert svo fljót og flink
á fé þitt lítið sínk.
Þú skiptir öllu ef þér gefst
til allra í kring, svo langt sem sést.
Svo Smáragatan hlær
frá nefi ofaní tær.
Og börnin hoppa í heilli lest
og hrópa „Inga er best“.
Þetta ljóð orti faðir Ellu, Krist-
ján Einarsson, 26. mars 1962, um
Ingu eiginkonu mína, sama dag og
hann lést. Kvæðið heitir „Inga
mala“ sem þýðir á tékknesku Inga
litla. Þetta ljóð á einnig mjög vel
við hana Ellu, mína elskulegu
tengdamóður, sem var alltaf betri
í að gefa en þiggja.
Ellu minni kynntist ég árið
2002 þegar Inga mín fór með mig í
fyrstu heimsókn á Grandaveginn
til að kynna tilvonandi kærasta og
síðan eiginmann. Það var eins og
Ella hefði þekkt mig lengi, því hún
var grandvör kona og hafði kynnt
sér tilvonandi tengdason vel.
Þessi fyrsta heimsókn var mjög
sérstök í mínum huga. Ella, eins
og segir í kvæði föður hennar til
Ingu minnar, var einstaklega blíð
og bjó yfir miklum fróðleik.
Mér er minnisstætt hve Ella
var ávallt þakklát fyrir hina
minnstu greiða, eins og að kaupa
inn eða skreppa með hana í bíltúr
á spítalann. Ég man líka vel þegar
við skruppum með Ellu vestur, ég,
Inga mín og Anna mokka (mág-
kona). Þá var ekki úr vegi að rifja
upp góðar veiðisögur og margar
stundir við Straumfjarðará, en þá
á leigði Kristján faðir Ellu til
margra ára og átti fjölskyldan þar
fjölmargar góðar stundir. Við
lengdum aðeins för og skruppum í
Hólminn og þaðan fyrir Jökul og
stoppuðum síðan á Hellnum þar
sem við fengum gott í svanginn.
Síðan lá leiðin til Reykjavíkur eftir
skreppitúr í rúma 14 tíma og var
merkilegt hvað Ella mín var bráð-
hress og ánægð, komin vel á
níræðisaldur.
Fyrir skömmu flutti Elín úr
sinni íbúð við Grandaveg á hjúkr-
unarheimilið Droplaugarstaði við
Snorrabraut. Þar leið henni mjög
vel þar til bölvuð covid-veiran
grasseraði og gerði fólki allt illt,
sérstaklega gömlu fólki sem ekki
fékk að hitta sína nánustu í rúma
tvo mánuði. Þetta fann maður vel
á Ellu minni, þessari glaðværu og
umburðarlyndu konu og allra
hugljúfi. Það fann maður líka vel á
starfsfólki Droplaugarstaða.
Að lokum vil ég þakka elsku
tengdamömmu minni allar góðar
stundir. Einnig vil ég þakka
starfsfólki Droplaugarstaða fyrir
frábæra umönnun hennar Ellu
minnar.
Blessuð sé minning þín, kæra
tengdamóðir.
Stefán Ólafsson (Stebbi).
Elsku amma mín.
Takk fyrir að hafa alltaf verið
svo góð við mig og látið mér líða
eins og prinsessu í hverri heim-
sókn á Ránargötuna til þín.
Göngutúrarnir okkar niður í bæ,
stöðvarbílarnir í Kringluna og
þegar þú bauðst mér með þér í
hótelgistingu gleymast aldrei.
Alltaf þegar ég sé pez hugsa ég
um þig. Þú passaðir alltaf að eiga
þannig handa mér í hvert skipti
sem ég kom og gisti hjá þér.
Þér þótti alltaf svo gaman að
hlusta á kjánasögurnar sem ég
var að segja þér og þú hlustaðir og
hjálpaðir mér í mínum vandræð-
um þegar ég var yngri. Ég gat
sagt þér allt og þú kipptir þér ekki
upp við neitt, hlóst bara að mér
þegar ég hélt að þér myndi
blöskra eitthvað. Þú varst alltaf
stuðningsmaður minn númer 1 í
öllu sem ég tók mér fyrir hendur.
Ég veit að þú ert komin á góðan
stað umkringd öllum dýrunum
okkar og passar þau.
Ingunn (Inga).
Hún elsku amma mín er farin í
ferðina löngu.
Ég hreinlega veit ekki hvernig
heimurinn er án hennar.
Ég var svo lánsöm að alast upp
hjá henni og mömmu til 23 ára
aldurs og deila heimili með þess-
um sterku, kláru og blíðu konum.
Amma var mín besta trúnaðarvin-
kona alla tíð, alltaf tilbúin með
knús og falleg orð, hlýju og stuðn-
ing þegar á þurfti að halda. Hún
hafði svo skemmtilegan húmor,
gat hlegið að sjálfri sér og séð
ljósu punktana þegar syrti að.
Hún var óendanlega víðsýn og for-
dómalaus og hafði gaman af að
kynnast fólki hvaðanæva. Hún
sjarmeraði alla vini mína upp úr
skónum frá fyrstu mínútu og það
eru tugir þarna úti sem kalla hana
ennþá „ömmu Ellu“ þrátt fyrir
engan skyldleika. Hún var ekki
bara góður gestgjafi heldur einnig
svo góður hlustandi, tryggur vin-
ur, og gat séð mennskuna í öllu og
öllum. Hún dæmdi fólk ekki fyrir
mistök eða slæmar ákvarðanir á
lífsleiðinni, heldur elskaði mann
meira fyrir mennskuna og breysk-
leikann sem býr í okkur öllum. Að
fá að hafa þessa himnesku konu
sem ferðafélaga fyrstu 45 ár ævi
minnar eru forréttindi sem ég er
þakklát fyrir. Hún kenndi mér svo
margt sem er veganesti sem ég
mun alltaf búa að.
Amma var með hjarta úr skíra-
gulli, gat ekki skilið uppgang pop-
úlisma og fasisma sem núna ríður
yfir heiminn; útlendingahatur og
fordóma. Hún sá bara fólk. Henni
var sama hvaðan það kom, á hvað
það trúði, hvern það elskaði eða
við hvað það vann. Hún sá bara
hjartalag, sál og karakter.
Hún var líka mikill dýravinur
og fannst erfitt síðustu árin að búa
í blokk þar sem dýr voru ekki
leyfð. Ég held að efri árin hefðu
farið mildari höndum um hana
hefði hún haft hund eða kött sér
við hlið. Hún var alltaf áhugasöm
um fréttir og þjóðmál og las blöðin
upp til agna, missti aldrei af Silfr-
inu eða Kiljunni. Mig grunaði að
hún ætti ekki langt eftir þegar
hún hafði ekki lengur áhyggjur af
hvað yrði um Jack í „This Is Us“!
Ég veit heldur ekki um neinn sem
gat lesið á sama hraða og amma
Ella. Hún hafði alltaf lesið mikið
og eftir að hafa starfað í Bókabúð
Snæbjarnar og síðar Máli og
menningu held ég að áhuginn hafi
bara aukist. Síðustu 20 ár starfs-
ævinnar vann hún á Landakots-
spítala, þar sem hún var vel liðin
og elskuð; bæði metin fyrir fag-
mennsku sína sem og þann hlýja
karakter sem var hennar aðals-
merki. Það var ekki óalgengt þeg-
ar ég kom heim úr skólanum að
ungur læknanemi sæti á trúnó
með ömmu því það þyrmdi yfir
hann að vera kominn í þessa
ábyrgðarstöðu og hann þurfti að
létta á sér. Þá tók amma unglækn-
inn bara með sér heim, gaf kaffi og
kökur, hlustaði, gaf ráð og faðm-
aði. Þessir læknar héldu tryggð
við hana áratugum eftir að þeir
hættu á Landakoti og fóru utan í
sérnám. Amma kallaði þá alla „litli
minn“ sem var verulega krúttlegt
þar sem hún náði þeim varla upp
að öxlum. Ég vann nokkur sumur
á Landakoti og sá því með eigin
augum hversu vel liðin og hversu
stór hlekkur hún var í þeirri
yndislegu keðju sem starfsfólk
Landakotsspítala myndaði. Elsku
amma mín er loksins búin að fá
hvíldina eftir langa og viðburða-
ríka ævi. Ég ann henni þess að fá
hvíldina en ég mun sakna hennar
hverja sekúndu sem eftir er. Ég
kveð hana með eftirlætisbæninni
hennar:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson
frá Presthólum)
Við sjáumst aftur elsku amma
Ella og takk fyrir allt.
Þín
Elísabet Elín (Lizella).
Við Ella vorum systrabörn.
Ingunn móðir hennar elst ellefu
systkina og Gyða, móðir mín, sú
yngsta. Voru tuttugu ár á milli
þeirra og var samband systranna
nánast eins og milli móður og
dóttur. Einnig var mjög kært á
Elín
Kristjánsdóttir
Elsku Kiddi, það
er erfitt að vera að
skrifa minningar-
grein um þig þrátt
fyrir að við höfum lengi vitað í
hvað stefndi. Mikið þykir okkur
ósanngjarnt að þú hafir þurft að
kveðja svona ungur að árum.
Kristinn var aðeins um þrí-
tugt þegar hann kynnist Vil-
helmínu og kemur inn í líf Dav-
íðs sem var þá á unglingsaldri.
Þegar við erum sjálf orðin for-
eldrar þá vitum við að þetta hef-
ur tekið á fyrir Kristin en fyrir
utan smá samskiptahnökra í
byrjun sem við höfum hlegið
mikið að í seinni tíð þá óx vin-
áttan með ári hverju.
Okkur leið öllum mjög vel
saman og eru ferðalögin til út-
landa á annan tug, ótal margar
sumarbústaðarferðir, matarboð,
Kristinn
Daníelsson
✝ Kristinn Daní-elsson vélfræð-
ingur fæddist 29.
júní 1958. Hann lést
17. apríl 2020.
Útför Kristins
fór fram 23. júní
2020.
jól og áramót sem
við nutum saman á
ári hverju. Við er-
um þakklát fyrir
það hversu góður
afi Kristinn var
börnunum okkar.
Þolinmæði hans
gagnvart barna-
börnunum var ein-
stök og það mikil-
vægasta sem hann
gaf þeim var enda-
laus tími fyrir samverustundir.
Kristinn var búinn að vera
veikur lengi og veikindunum
fylgdu miklir verkir og vanlíðan
en styrkur hans var mikill og
munum við varla eftir því að
hafa heyrt hann kvarta. Kristinn
lét veikindin ekki stoppa sig og
aðlagaði sig að breyttum að-
stæðum hverju sinni, skíðaði
bara hægar niður austurrísku
Alpana, leigði sér rafskútur eða
hjólastóla og í fyrra tók hann
ekki annað í mál en að fara með
barnabörnunum í vatnsrenni-
brautargarð á Spáni.
Við trúum því að afi Kiddi
eins og hann er alltaf kallaður á
heimilinu sé á betri stað og
erum afar þakklát fyrir allar
góðu samverustundirnar og
minningarnar sem við eigum
saman.
Missir okkar er mikill, sorgin
sár en allar góðu minningarnar
lifa.
Davíð og Tinna.
Stórt skarð hefur verið
höggvið í okkar góða vinahóp er
Kiddi skólabróðir og vinur féll
frá eftir erfið veikindi. Leiðir
okkar lágu fyrst saman við nám
í Vélskóla Íslands og innsigl-
uðum við útskriftarbræðurnir
góðan vinskap á lokaárinu 1987.
Vorum við 12 ungir menn sam-
ferða í náminu og er við lukum
námi þá var ákveðið að halda út
í heim og bjóða eiginkonum/
kærustum að koma með í 3
vikna túr til Ameríku. Í þessari
ferð mynduðust sterk vinatengsl
og höfum við hist reglulega síð-
an. Kiddi var reynsluboltinn
okkar í náminu í Vélskólanum,
hann var búinn að læra vélvirkj-
un og var aðeins eldri en við
hinir og við litum upp til hans.
Hann brá sér oft í hlutverk
verkstjórans í þessum hópi, átti
oft frumkvæðið, var ákveðinn en
samt mjúkur og tilbúinn til að
taka rökræður fram á rauðanótt.
Kiddi var vinur vina sinna, með
sterka nærveru, alltaf kátur,
hrókur alls fagnaðar og fannst
gott að fá sér aðeins af viskí og
koníaki og ekki var verra að fá
sér einn góðan vindil með. Þrátt
fyrir veikindin lét hann ekki
deigan síga og voru þau hjónin
búin að bjóða okkur heim í mars
og Kiddi fullur tilhlökkunar og
búinn að skipuleggja góða veislu
en ekki náðum við að eiga þann
hitting með honum þar sem hon-
um var frestað vegna Covid.
Fréttin um andlát vinar okkar
kom okkur í opna skjöldu, við
vissum að útlitið væri ekki gott
en við vonuðumst til að hóp-
urinn gæti átt eina góða kvöld-
stund saman, meðan hann hefði
þrek til. Við erum þakklát fyrir
dýrmætan tíma og hans góðu og
skemmtilegu nærveru.
Elsku Villa og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra og minningin um
góðan vin mun lifa.
Úr hjarta mínu hverfur treginn
er ég hugsa um hlátur þinn.
Bros þitt veitti birtu á veginn,
betri um stund var heimurinn.
Farðu í friði góði vinur,
þér fylgir hugsun góð og hlý.
Sama hvað á okkur dynur
aftur hittumst við á ný.
(Magnús Eiríksson)
Fyrir hönd skólabræðra
útskriftarárgangs Vélskóla Ís-
lands 1987 og eiginkvenna,
Þröstur og Guðmundur.
Mig langar að
leiðarlokum að setja
á blað litla frásögn
sem mér finnst lýsa
Gissuri vel.
Fyrir nokkrum árum, á miðjum
sauðburði, gerði eins og oft áður
leiðindaveður, norðanrok með
rigningu og slyddu. Mikið af
lambfé var komið út á tún og
veðurspáin þannig að ekki varð
hjá því komist að setja það inn aft-
ur meðan veðrið gengi yfir. Er
verið var að byrja að smala ánum
heim hringir Gissur og spyr hvort
okkur vanti ekki aðstoð. Jú, það
væri ágætt … og er hann kom var
allt húspláss fullt og ærnar með
elstu lömbunum enn úti. „Á ég
ekki bara að smíða skýli fyrir hóp-
inn?“ spurði Gissur. „Jú, það væri
gott …“ Efni fundið til í fljótheit-
um og náð í verkfæri, skrúfur og
nagla. Ég sá að Gissur velti hlut-
Gissur Þór
Sigurðsson
✝ Gissur Þór Sig-urðsson fæddist
20. apríl 1938. Hann
lést 1. júní 2020.
Útför Gissurar
fór fram 13. júní
2020.
unum aðeins fyrir sér
áður en hann byrjaði,
skoðaði fyrirhugaðan
byggingarstað og leit
á byggingarefnið, sem
var timbur og báru-
járn, og svo hófst
hann handa.
Þegar verki lauk
kom Gissur inn í hús
og var kuldalegur. Er
ég sá hann spurði ég:
„Gissur, því ertu að
þessu? Ef þú værir heima værir
þú ekki svona blautur og kaldur?“
Svarið sem ég fékk var: „Veistu
það, Óli, mér finnst svo gaman að
gera gagn.“ Og er við litum út
voru kindurnar flestar komnar í
skjólið og fór vel um þær og skýlið
var eins og annað er Gissur gerði;
haganlega gert, farið vel með efni
og það vel nýtt, vinnubrögð vönd-
uð og frágangur góður.
Að lokum, hjartans þakkir fyrir
góðar stundir í gegnum tíðina, allt
spjallið, sögurnar og vísurnar, öll
sporin og handtökin.
Já, það er gaman að gera gagn.
Blessuð sé minning Gissurar
Þórs Sigurðssonar.
Ólafur Benediktsson.