Morgunblaðið - 29.10.2020, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. OKTÓBER 2020
✝ ArnbjörgÞórðardóttir
fæddist 22. mars
1938 í Kílhrauni á
Skeiðum. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Fossheimum á
Selfossi 17. októ-
ber 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Þórður Guð-
mundsson bóndi í
Kílhrauni, f. 1905, d. 1971, og
Guðfríður Guðbrandsdóttir frá
Skálmholti í Villingaholts-
hreppi, f. 1909, d. 1996. Bróðir
Arnbjargar var Guðmundur, f.
1. október 1939, d. 10. júní
2003.
Arnbjörg giftist Guðmundi
Lárusi Jóhannssyni, f. 30. sept-
ember 1931, d. 21. janúar
2015, þann 27. júní 1958. For-
eldrar hans voru Jóhann
1985, stjúpsonur er Bjarni, f.
1978.
Tvíburastúlkur, f. 19. ágúst
1965, d. sama dag.
Anna Þóra, f. 22. ágúst
1971, sambýlismaður Hermann
Baldursson, f. 1962.
Lárus Arnar, f. 21. október
1981, sambýliskona Íris Ell-
ertsdóttir, f. 1982, börn þeirra
eru Emilía Hugrún, f. 2004 og
Kolbeinn Óli, f. 2009.
Langömmubörnin eru 12.
Arnbjörg ólst upp í Kíl-
hrauni á Skeiðum allt þar til
hún flutti á Selfoss árið 1958
og bjó hún þar alla tíð síðan.
Arnbjörg starfaði við hin ýmsu
störf en lengst af starfaði hún
á saumastofu og við ræstingar
við Barnaskólann á Selfossi.
Útför Arnbjargar fer fram
frá Selfosskirkju 29. október
kl. 13. Vegna aðstæðna verða
aðeins nánustu aðstandendur
viðstaddir en streymt verður
frá athöfninni á vefsíðu Sel-
fosskirkju:
https://selfosskirkja.is
Virkan hlekk á slóð má
nálgast á
https://www.mbl.is/andlat
Yngvi Guðmunds-
son, f. 1905, d.
1992 og Guðbjörg
Lárusdóttir, f.
1908, d. 1974.
Arnbjörg og
Guðmundur eign-
uðust sjö börn:
Helga Þórdís, f.
5. mars 1958, maki
Vigfús Guðmunds-
son, f. 1955, synir
þeirra eru Guð-
mundur Fannar, f. 1981 og
Vignir Egill, f. 1984.
Guðbjörg Fríða, f. 4. maí
1959, maki Sigurdór Már Stef-
ánsson, f. 1959, börn þeirra
eru Eggert Már, f. 1981,
Ágústa Arna, f. 1986 og Brynj-
ar Örn, f. 1989.
Jóhann Björn, f. 24. nóv-
ember 1960, börn hans eru
Hafþór Bjarki, f. 1980, Ævar
Yngvi, f. 1983 og Arnbjörg, f.
Elsku mamma hefur kvatt
okkur. Hugurinn hefur ósjálfrátt
horfið aftur í tímann og rifjað upp
ljúfar minningar sem gott er að
hugga sig við.
Mamma og pabbi ákváðu að
standa í barneignum og uppeldi á
miðjum aldri. Pabbi þá 50 ára og
mamma 43. Ég átti alltaf elstu
foreldrana af mínum jafnöldrum
en mikið svakalega voru þau góð.
Það var sjálfsagt svolítið dekur á
litla barnið en mikil ást og frábær
æska. Ég vona að ég hafi ekki
verið of erfiður við þau.
Mamma er ein ljúfasta mann-
eskja sem ég veit um. Alltaf svo
endalaust góð og jákvæð sama á
hverju gekk. Barngóð var hún
líka með eindæmum og hafa mín
börn og fleiri svo sannarlega upp-
lifað endalaust dekur hjá henni.
Mamma var líka ein dugleg-
asta manneskja sem ég hef
kynnst. Hún var algjörlega mót-
orinn í fjölskyldunni. Var alltaf í
tveimur vinnum, sá um matinn og
heimilið, mætti á alla foreldra-
fundina og hvað þetta hét allt
saman. Þar fyrir utan hafði hún
alltaf tíma til að hjálpa sínu fólki.
Mér er alltaf minnisstætt þegar
hún ákvað að sauma kuldagalla
fyrir mig og öll barnabörnin í
jólagjöf eitt árið. Þetta voru 10
stk. af kuldagöllum og þetta var
saumað á nóttinni í nokkrar vik-
ur. Þetta skyldi klárað fyrir jólin.
Mörg fleiri svona dæmi gæti ég
nefnt um dugnað og hjálpsemi
hjá henni.
En mamma var líka dul. Ég
veit um áföll sem voru henni erfið
og fleiri erfiðleika í hennar lífi.
En aldrei sýndi hún einhvern
leiða út á við eða ræddi það eitt-
hvað nánar. Hún sagði oft við mig
að ef ég ætti erfitt ætti ég að
biðja Guð um hjálp og ég veit að
mamma gerði það. Hún vildi aldr-
ei láta hafa eitthvað fyrir sér og
bað bara sinn Guð um aðstoð.
Sama á við þegar pabbi dó. Þá
dó mamma aðeins líka. Þau voru
svo samrýnd og fóru og gerðu
nánast allt saman. Þetta var
henni mjög erfitt og svo komu
veikindin hennar líka betur í ljós
þegar pabbi var fallinn frá því
hann hafði verið góður í að fela
þetta dálítið fyrir okkur.
Fjölskyldustundir eða vina-
hittingur fannst mér vera aðal-
stundirnar hennar mömmu. Þar
var hún í essinu sínu. Sama hvort
það var laufabrauðið, afmæli,
jólaboðin, fermingar, ættarmót-
in, ferðalögin, konudagurinn eða
kaffibollaheimsóknir. Þarna var
hún með fólkinu sínu, spjallað við
alla, mætt fyrst og farin seinust.
Og ef mamma var að halda veislu
átti sko enginn að fara svangur
heim. Það var alltaf bakað örugg-
lega nóg af öllum sortum.
Ég man að 18 eða 19 ára gam-
all bauð ég nokkrum vinum mín-
um heim í skötu fyrir jólin. Þetta
þróaðist í að verða skemmtileg
hefð þar sem við komum saman
heima hjá þeim fyrir hver jól,
mismunandi mörg milli ára en
alltaf minnti mamma mig á þetta.
Hvenær ætti að halda skötuna?
Bara segja sér hvað kæmu marg-
ir svo hún gæti keypt nóg. Og
alltaf var keypt allt of mikið. Það
skipti engu máli þótt þau hjónin
væru flutt í Grænumörkina og lít-
ið pláss – skatan skyldi vera hald-
in hjá þeim.
Þrátt fyrir erfið veikindi
mömmu síðustu ár og hennar
karakter svolítið horfinn þá var
góðmennskan enn þá heldur bet-
ur á sínum stað. Það var vel hugs-
að um hana á Fossheimum og
maður sá vel síðustu daga hennar
hvað starfsfólkinu þar þótti vænt
um hana.
Takk mamma fyrir alla sam-
veruna, hjálpina og stuðninginn.
Takk fyrir að vera krökkunum
mínum frábær amma. Takk fyrir
allar góðu og skemmtilegu minn-
ingarnar sem ég geymi hjá mér
og munu vera oft rifjaðar upp.
Arnbjörg Þórðardóttir
Við mættumst í æsku og síðan ei
skildum
það var vornótt í apríl, mild og hlý.
Ung og hraust, saman vera vildum
á framtíðarbrautinni ei sáum við ský.
Og síðan við höfum hokrað tvö saman
þú margt hefur gert sem glatt hefur
mig.
Það oft hefur verið gleði og gaman,
gæfuspor lífs míns er hitti ég þig.
Í fyllingu tímans er börn fóru að
fæðast
oft amstur, grátur og ærsl hér við
völd.
Er líður á ævina, við tökum að
mæðast
þá gott væri að eiga hér friðsæl kvöld.
(Guðmundur Lárus Jóhannsson,
des. 1985)
Lárus.
Elsku amma.
Nú hefurðu fengið hvíldina og
eftir sit ég og ylja mér við ljúfar
minningar. Þú varst ein fyndn-
asta, hjartahlýjasta og skemmti-
legasta kona sem ég hef kynnst.
Alltaf varstu með opinn faðminn
fyrir börnin þín og okkur barna-
barnaskarann og svo langömmu-
börnin, enda varstu mikil barna-
kerling og vildir allt fyrir okkur
gera. Oft og tíðum var líf, fjör og
læti þegar við krakkarnir vorum
saman komin í stofunni á Kirkju-
veginum, iðulega til að horfa á
fótbolta.
Í rauninni var hvergi betra að
vera en í eldhúsinu hjá ömmu.
Auðvitað passaðir þú upp á að ég
fengi nóg að borða og drekka,
svona eins og allar ömmur hafa
alltaf gert. Í eldhúsinu hjá ömmu
var eins og tíminn stæði í stað og
var nokkurs konar skjól fyrir öll-
um heimsins asa. Alltaf var
kveikt á Rás 1 og alltaf var hlust-
að á fréttirnar en gamla gufan
var sem undirspil undir samræð-
um okkar yfir kaffi og kruðeríi.
Þar sem heimsmálin voru krufin.
Þú gast verið ákaflega stríðin
og má segja að fáir hafi verið eins
stríðnir og þú. Ég var ekki há í
loftinu þegar mér var nóg um
stríðnina í þér og sagði hina
fleygu setningu: „Ömmur mega
ekki stríða!“ Setning sem við
hlógum oft að en aldrei fórstu eft-
ir þessum spakmælum mínum.
Enda notaðir þú hvert einasta
tækifæri til að stríða. Og snúa út
úr því sem ég eða aðrir sögðu. Ég
held að engum hafi tekist að gera
mig jafn oft kjaftstopp og þú!
Enda varstu mikill húmoristi.
Ein af fjölmörgum minningum
af stríðni þinni sem stendur upp
úr var á sextán ára afmælisdag-
inn minn. Þú spurðir mig eins og
eðlilegt er hvað ég vildi fá í af-
mælisgjöf. Ég yppti öxlum og
sagðist ekki vita það. „Kannski
bara Stubbabók,“ sagði ég í hálf-
kæringi. Svo mætir þú í afmæl-
isveisluna seinna um daginn og
réttir mér pakkann frá þér og
afa. Hvað haldiði að hafi leynst í
pakkanum? Jú, auðvitað Stubba-
bók! „Þú baðst um Stubbana,“
sagðir þú og glottir.
Reyndar hafði ég mjög gaman
af því að gera þig eldri en þú
varst. Þegar ég mætti í áttræð-
isafmælið þitt óskaði þér til ham-
ingju með níræðisafmælið! Svip-
urinn sem kom á þig var
algjörlega óborganlegur og þú
muldraðir eitthvað um að ég
kynni ekki að telja!
Síðustu árin barðist þú við
hinn illvíga sjúkdóm alzeimers.
Sjúkdóm sem mér finnst að hafi
tekið þig frá mér. Ég veit hins
vegar að núna líður þér vel og ert
búin að hitta afa og tvíburastelp-
urnar þínar. Ég mun halda minn-
ingu þinni á lofti þar til við hitt-
umst á ný, með góðlátlegri stríðni
og sýna öðrum hlýju.
Bless amma mín.
Ágústa Arna.
Þegar dags er þrotið stjá
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en sofna þá
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Arnbjörg Þórðardóttir eða
Adda eins og hún var oftast köll-
uð var fædd að Kílhrauni á Skeið-
um og ólst þar upp við ástríki for-
eldra sinna og yngri bróður. Ung
kynntist hún Gumma föðurbróð-
ur mínum sem taldi ekki eftir sér
að fara „á puttanum“ frá Selfossi
að Kílhrauni til að hitta hana. Þau
settust að á Selfossi og reistu sér
framtíðarheimili á Kirkjuvegi 33 í
nágrenni við foreldra mína. Mik-
ill samgangur og kærleikur var á
milli bræðranna þótt þeir væru
ekki alltaf margorðir. Þær voru
málglaðari svilkonurnar og oft
glatt á hjalla. Árlegur ágreining-
ur á milli þeirra var hvort það
hefði verið betra veður í Skaft-
holts- eða Skeiðaréttum og höfðu
báðar gaman af. Mamma og
Adda voru nánar vinkonur. Þeg-
ar þær fóru út á vinnumarkaðinn
störfuðu þær samtímis við ræst-
ingar í Barnaskóla Selfoss. Þeim
varð aldrei sundurorða, ekki einu
sinni við sameiningu sveitarfé-
laga þeirra í Skeiða- og Gnúp-
verjahrepp þó þær hefðu sterkar
skoðanir á þeim gjörningi. Ef
vantaði hjálp var leitað til Öddu
og ef mamma var ekki heima var
vísast að hún væri hjá henni.
Adda var barngóð og hændust
börn að henni. Laufa-
brauðsbakstur var árlegur við-
burður á milli fjölskyldnanna og
mikil tilhlökkun. Okkur krökkun-
um þóttu góðir svokallaðir af-
skorningar og sníktum þá hjá
þeim sem voru að fletja út. Í lokin
voru þeir svo steiktir og af ein-
hverjum ástæðum átti Adda aldr-
ei afskorninga til steikingar því
hún var óspör á að stinga þeim
upp í litla munna.
Adda og Gummi höfðu gaman
af ferðalögum og barnabörnin
voru augasteinarnir. Öddu var
gefið takmarkalaust æðruleysi
sem nýttist henni í erfiðleikum
lífsins. Hún var glaðlynd og stutt
í dillandi hlátur og eftirfarandi
ljóðlínur eiga hér vel við:
Margt þú hefur misjafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað greint,
gleði bak við tárin.
(J.Á.)
Í byrjun árs 2015 lést Gummi
frændi minn eftir stutt veikindi.
Hann var Öddu harmdauði og má
segja að fljótlega eftir andlát
hans hafi farið að bera á þeim
veikindum sem gerðu hana fjar-
lægari stund og stað.
Það er trú mín að Gummi
frændi minn hafi verið lagður af
stað „á puttanum“ að sækja hana
og nú séu þau sameinuð á ný.
Elsku Adda, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Minning þín lifir.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Öll verðum við fyrir áföllum,
mótlæti og óvæntum atburðum á
lífsleiðinni, það kemst enginn hjá
því. Hvernig við tökumst á við
þessi áföll segir oft mest til um
það hvaða mann við höfum að
geyma. Það og hvernig við kom-
um fram við fólkið í kringum okk-
ur. Arnbjörg Þórðardóttir,
amma, Adda amma, amma á Sel-
fossi, er frábært dæmi um þetta.
Ég man vel eftir því þegar ég
heimsótti hana í blokkina í Há-
enginu í maí árið 2008. Hún bauð
í kaffi og við sátum við eldhús-
borðið þegar snarpur jarðskjálfti
reið yfir. Hann virkaði frekar
stór enda var íbúð ömmu og afa á
þriðju hæð í steinsteyptri blokk.
Stuttu síðar kvaddi ég ömmu og
fór aftur til vinnu. Ekki leið á
löngu þar til annar og mun stærri
jarðskjálfti, Suðurlandsskjálfti,
reið yfir. Ég hentist upp úr sæt-
inu og hljóp út á Austurveg á Sel-
fossi. Mín fyrsta hugsun var að
hringja í ömmu. Hún svaraði
fljótt og var hin rólegasta í sím-
anum.
„Hér er allt á rúi og stúi,“
sagði hún sallaróleg. Á meðan
horfði ég á starfsmenn veitinga-
staðarins við hliðina troða sér sjö
saman í litla bifreið og keyra í
geðshræringu á fullri ferð í hringi
kringum umferðareyju. Þessi
minning er mér mikilvæg og lýsir
ömmu vel. Það gat ýmislegt
gengið á en hún var ekki að æsa
sig heldur tók hlutunum með ró
og yfirvegun.
Þær gleðja líka mjög mikið,
minningarnar sem koma upp í
hugann þegar ég hugsa til ömmu.
Ég man eftir henni inni í eldhús-
inu á Kirkjuveginum þar sem ég
var sennilega að sníkja ís. Ég
man eftir henni inni í stofu í Há-
enginu þar sem hún var senni-
lega að hjálpa mér að sauma í
húfuna. En best man ég eftir
henni í dyrunum í Grænumörk-
inni þar sem hún stóð og brosti
hringinn því hún var alltaf svo
glöð að sjá mann, alltaf svo glöð
að fá mann í heimsókn.
Amma tók áföllum, mótlæti og
óvæntum atburðum með stóískri
ró og naut þess að vera með fólk-
inu sínu. Hún hjálpaði, hlustaði
og huggaði, ráðlagði, gladdi og
fræddi. Minningin um góða
manneskju mun lifa lengi.
Elsku amma,
þangað til næst – góða ferð.
Vignir Egill.
Arnbjörg
Þórðardóttir
✝ Björn SmáriSigurðsson
fæddist í Hafn-
arfirði þann 18.
september 1966.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans þann 19.
október 2020. For-
eldrar hans eru
Elsa Óskarsdóttir,
fædd 19. júlí 1942,
og Sigurður Björn
Björnsson, fæddur 11. nóv-
ember 1941.
Systur Björns Smára eru: 1)
Rut, fædd 23. júní 1977, gift
Ólafi Lútheri Einarssyni.
Þeirra dætur eru Kolbrún
Björg, María Hlín og Ríkey
Rut.
Björn Smári ólst upp í
Reykjavík, fyrst á Njálsgötu
til þriggja ára aldurs og svo í
Efstasundi. Björn hóf störf hjá
Eimskip 19 ára gamall og
starfaði þar alla tíð, eða í 35
ár.
Útför Björns Smára verður
gerð frá Langholtskirkju í
dag, 29. október 2020, kl. 13.
Vegna aðstæðna verða aðeins
nánustu aðstandendur við-
staddir útförina en henni
verður streymt á:
https://youtu.be/3Dzpiiiz_KU
Virkan hlekk á slóð má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Guðrún, fædd 10.
mars 1961, gift Al-
freð Svavari Er-
lingssyni. Þeirra
börn eru Elsa Ósk,
Matthías Svavar
og Sigurður
Björn. 2) Berglind,
fædd 20. maí 1964.
Sambýlismaður
hennar er Björn
Harðarson. Börn
Berglindar úr
fyrri sambúð með Viktori
Sveini Viktorssyni eru Katrín
Birna og Elías Örn. 3) Hjördís
Björn Smári var stóri bróðir
minn og næstur mér í aldri af
systkinunum þrátt fyrir að vera
11 árum eldri en ég. Við tvö
vorum líka lengst saman í for-
eldrahúsum.
Ég var alltaf stolt af stóra
bróður mínum sem var bæði
fallegur að innan og utan. Hann
var einlægur og blátt áfram og
maður vissi alltaf hvar maður
hafði hann. Það var einn af
hans stærstu kostum. Hann
hafði hlýja og mjúka en samt
sterka rödd og gaf þétt faðmlög
sem ég á eftir að sakna mikið.
Bjössi var mikið náttúrubarn
og naut þess að standa við ár-
bakka á veiðum, gjarnan við
Brúará, með hundinn sinn með-
ferðis. Einnig hafði hann gam-
an af að spila á gítar og
skemmta sér með góðum vin-
um.
Björn Smári var talsmaður
mildi, ekki síst í garð barna og
dýra, og hvatti mig til að leyfa
dætrum mínum að feta sinn
eigin veg og styðja þær í því
sem þær vildu gera. Einu sinni
ætlaði ég að aðstoða hann með
jólagjafir handa dætrunum og
lagði til að það yrðu mjúkir
pakkar, en nei – það þótti hon-
um glatað! Gjafirnar áttu að
vera eitthvað sem stelpurnar
langaði í og það áttu að vera
skemmtilegar gjafir.
Hann var verndandi sem
bróðir og oft vakandi fyrir
ýmsu sem aðrir hefðu ekki tek-
ið eftir. Þegar ég gifti mig lét
hann mig vita að stóri bróðir
væri enn til staðar – hvenær
sem væri!
Mér þykir óraunverulegt að
skrifa minningarorð um minn
kæra bróður og geri það með
sorg í hjarta. Ég heyri hlát-
urinn hans og röddina í hug-
anum og treysti því að þegar
minn tími kemur taki Bjössi
minn á móti mér opnum örm-
um.
Með ást, þakklæti og kær-
leika kveð ég þig, elsku Bjössi,
með orðunum sem þú kvaddir
gjarnan með á kvöldin: Góða
nótt og góða drauma!
Hjördís Rut Sigurðardóttir.
Björn Smári
Sigurðsson
Okkar elskaði faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
KRISTMANN EIÐSSON,
kennari og þýðandi,
lést á Landakoti þriðjudaginn 27. október.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Gauti Kristmannsson Sabine Leskopf
Þorsteinn Kristmannsson Elísabet Benkovic Mikaelsd.
Kristmann E. Kristmannsson Herdís Pétursdóttir
Eiður Páll S. Kristmannsson Ólöf Gísladóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GUÐMUNDSSON,
Þinghólsbraut, Kópavogi,
lést á Landakoti laugardaginn 24. október.
Útförin fer fram frá Garðakirkju þriðjudaginn
3. nóvember klukkan 15 fyrir nánustu
aðstandendur, og verður streymt á slóðinni:
https://youtu.be/NCvpkp8GGtM
Vilberg Friðrik Ólafsson Gitte Hamann
Jóhanna Guðrún Ólafsdóttir Hjalti Guðbjörn Karlsson
afa- og langafabörn