Vinnan - 01.05.1966, Blaðsíða 34

32
u
innan
VINARMINNI
Á liðnu sumri lagði ég leið mína til Bolungarvikur.
Vinur minn og tryggur samherji um áratuga skeið,
Páll Sólmundsson, var látinn. Erindið var aö vera við
útför hans og fylgja honum hinzta spölinn.
Veður var hið fegursta. Hann blés svalan af hafi,
en þó mundi svo meinlaus hafræna ekki hafa aftrað
Bolvíkingum sjósóknar. Samt voru nú allar fleytur í
landi. Alþýða Bolungarvíkur hugði ekki á sjósókn eða
aðra þjónustu við atvinnulífið þennan daginn. Dagur-
inn skyldi helgaður því að kveðja Pál Sólmundsson:
Fylgja góðvini og velgerðarmanni til grafar.
Líkfylgdin var svo fjölmenn, að ég minntist þess
naumast, að hafa séð slíkt fjölmenni saman komið í
Bolungarvík, nema ef vera skyldi við útför séra Páls
Sigurðssonar fyrir mörgum árum síðan. Það fór ekki
milli mála: Alþýða Bolungarvíkur gerði sér þess grein,
hvers hún hafði misst.
Útförin var öll hin virðulegasta. Og þó að ég leggi
jafnan harla lítið upp úr líkræðulofi, brá svo við í
þetta sinn, að mér fannst presturinn, séra Þorbergur
Kristjánsson, segja það eitt um Pál, sem allir mundu
viðurkenna að satt væri og sízt í nokkru oflof eða
óheilt skrum.
Presturinn mælti meðal annars á þessa leið:
„Páll var félagslyndur maður og félags'þegn góður.
Sérstaklega voru honum hugstœð þau samtök almenn-
ings, er að þessu miða að ðceta aðstöðu og hag allrar
alþýðu. — Átti hann hér að máli mikinn hlut, og var
í þeirra hópi, er fóru fyrir.
Hann var meðal stofnenda Verkalýðs- og sjómanna-
félags Bolungarvíkur. Vann hann á vegum þess mikið
og óeigingjarnt starf, — var lengst af í stjórn þess og
fulltrúi á Alþýðusambandsþingum.
Hann mun og hafa verið meðal stofnenda Pöntun-
arfélagsins Hvatar, og í stjórn Kaupfélagsins, eftir að
Pöntunarfélagið sameinaðist Kaupfélagi ísfirðinga.
Fleiri félags- og trúnaðarstörfum mun hann hafa
gegnt, þótt eigi verði hér frekar rakið, en með almenn-
um málum fylgdist hann jafnan af miklum áhuga og
hafði gaman af að spjalla um það, er efst var á baugi
hverju sinni.“
Þetta eru sönn orð og hófsamleg um Pál Sólmunds-
son.
Já, hann var vissulega félagsþegn ágætur og kaus
sér það hlutskipti að helga krafta sína þeim samtök-
um, sem að því miða að bæta aðstöðu og hag allrar
alþýðu. Verkalýðs- og sjómannafélag Bolungarvíkur
átti traustan hauk í horni, þar sem Páll var. Á fyrstu
árum félagsins var hann óbreyttur liðsmaður — einn
hinna traustu hornsteina. En um langt árabil var
hann formaður félagsins, og hin síðari ár varafor-
maður þess. Var hann þá hollur ráðgjafi og samstarfs-
maður hinna yngri manna, er við tóku. Lengi átti Páll
líka sæti í stjórn Alþýðusambands Vestfjarða. Þannig
var hann vissulega einn þeirra, er fóru fyrir og báru
merkið fram í verkalýðshreyfingunni á Vestfjörðum.
Og það merki bar hann með sæmd. Jafnframt var Páll
sannfærður og einlægur samvinnumaður og vildi leysa
vezlunarmálin á félagslegum grundvelli.
Páll var staðfestumaður — persónuleiki. Hann brást
engum. Hann var bjarg að byggja á. Það fékk ég að
reyna.
Páll Sólmundsson var Dýrfirðingur að ætt. en tók
ungur að stunda sjóinn, fyrst á „stóru bátunum“ á
ísafirði og síðan frá Bolungarvík. Síðari árin stundaði
hann ýmist verkamannastörf í landi, eða hann kaus
að sækja sjóinn á eigin báti, stundum einn, eða þá
við annan mann.
Ungur gekk hann að eiga Ingibjörgu Guðfinnsdótt-
ur, fágæta mannkostakonu, sem í öllu átti samleið
með manni sínum og bjó honum heimili, sem var
þeirra sameiginlegi hamingjureitur. Þau eignuðust
einn son, Guðmund, leikara í Reykjavík, en einnig ólu
þau upp sem sín eigin börn tvær stúlkur Birnu og
Kristínu, sem báðar eru nú fullorðnar. — Páll var
gæfumaður.
Bolvíkingum var sár söknuður í hug, þegar þeir
kvöddu Pál Sólmundsson. Hann hafði veitt málstað
lítilmagnans drengilegan og traustan stuðning. Á
hverju sem gekk var hann geiglaus, staðfastur og
öfgalaus og fundvís á farsælar leiðir. Þungur var hann
stundum á brún og þá ekki síður þungur á bárunni,
ef í harðbakkann sló, en samt mildur og ljúfur í allri
hversdagslegri umgengni.
Að vallarsýn var Páll með kempulegustu mönnum,
og eigi síður búinn farsælum gáfum og mannkostum,
sem lyfta mönnum yfir alla meðalmennsku.
Ég er forsjóninni þakklátur fvrir að hafa kynnzt
manni, eins og Páli Sólmundssyni, njóta trúnaðar
hans og eiga hann að nánum samstarfsmanni og vini.
Hvöss hafræna lék um kirkjugarðinn á Hóli í Bol-
ungarvík, þegar sjómaðurinn Páll Sólmundsson var
kvaddur. Sólin skein í heiði og birta var yfir byggð-
inni allri. Og þó að hér væri gengið frá leiði aldraðs
manns, var öllum hryggð í huga. í bili a. m. k. var
op'ð skarð og ófyllt í brjóstvörn bolvíkskrar alþýðu.
Hannibal Valdimarsson.