Heilsuvernd - 01.04.1948, Qupperneq 9

HEILSUVERND
7
að alllengi. En þó er aldinsafi vel þynntur tilvalinn drykkur.
Eg hefi séð alvarlega afleiðingu þess, að þvínga sjúka menn
til þess að taka næringu án matarlystar. Meðan svo er
vantar meltingarvökva, og fæðan fúlnar og rotnar og verð-
ur að eitri. En á það er ekki bætandi í sótthita, þegar
líkaminn á í vök að verjast að útrýma sýklaeitrinu. Hin
alvitra forsjón lífsins sér um að láta svengdartilfinningu og
matarlyst gefa merki um það, hvenær má byrja á að gefa
sjúklingi næringu.
Aldrei verður of mikil áherzla lögð á það, að innvortis
hreinleiki, hreinleiki blóðs og lymfu, er fullkomnasta skil-
yrðið og bezta ráðið til kvillalauss lífs og heilbrigði.
Eftir lútann.
Eftirliti og læknishjálp við mænusóttarsjúklinga er ekki
lokið þó að hitasóttin sé um garð gengin, sízt ef hún hefir
skilið eftir meiri eða minni varanlegar skemmdir og vöðva-
og taugalamanir. Ef svo er, verður læknishjálpin að miða
að því tvennu:
1. Áframhaldandi innvortis hreinsun og hreinlæti, út-
rýming sýkla og sýklaeiturs úr hinum sjúka líkama.
2. Styrking allra líffæra og starfshæfni þeirra til endur-
bóta og uppbyggingar þess, sem hefir lamazt í veikinni.
Þetta er verk, sem hinn innri læknir eða forsjón lífsins
vinnur. Hinn lærði læknir gerir vel, ef hann býr hinum
æðra lækni svo í hendur, að skilyrði til viðreisnar séu
möguleg. Meðal þessara skilyrða er fyrst að telja það að
veita hinum sjúka manni viðeigandi, heppilega næringu.
En sú næring er viðeigandi, sem er öllum þeim eiginleikum
gædd, sem ætijurtir hafa, er þær koma úr verksmiðju sól-
ar og jarðar fyrir áhrif lofts og vatns, og sem minnst
skemmdar í matreiðslu. Sú ein fæða er hentug til þess að
byggja upp líkamann. Hin skefjalausa efnishyggja hefir
leitt menningarþjóðirnar út á glapstigu, að nærast mest-
megnis á dauðri og efnasviptri fæðu. Fæðan verður að
vera lifandi fæða um fram allt.