Strandapósturinn - 01.06.1987, Qupperneq 72

Vörðurnar urðu að risaháum dröngum til að sjá. Það var sjón
sem allir smalar könnuðust mæta vel við, og ollu geig smávöxn-
um nýliðum í því ábyrgðarmikla starfi, sem hjáseta og smala-
mennska var. Smám saman létti til, er inn yfir ár kom, og þar
með varð vegur greiðfærari svo hægt var að spretta úr spori. Við
komum um hánótt að Bólstað, en Láru voru kunnug göng í
bæinn á sínu æskuheimili. Svaf ég þar það sem eftir var nætur.
Fyrir hádegi varð ég að vera komin á áfangastað, svo mér var
ekki til setu boðið. Þáði ég áður en ég fór hinn besta beina hjá
Pálfríði frænku minni, sem veitul var „gesti og gangandi". Langt
var milli bæja hjá þeim sem komu af heiðinni, og þörfnuðust
tíðum hvíldar og aðhlynningar. Tími minn var það rúmur að ég
gat komið við á Ósi. Tafði þó stutta stund að þessu sinni. Hélt
svo áfram síðasta spölinn að húsi Guðbjörns Bjarnasonar og
Katrínar Guðmundsdóttur, þar sem mér að venju var tekið opn-
um örmum. Við Katrín vorum systradætur, og þar hélt ég til á
meðan tannsmíðið stóð yfir. Ég fór strax eftir hádegið til Guð-
mundar Hraundals tannsmiðs, eins og til stóð. Gekk smíðið fljótt
og vel fyrir sig. Ég var búin að vera tannlaus í þrjá mánuði, eða
vel það, eins og þá var uppálagt að yrði að vera frá því endan-
legur tanndráttur fór fram. Mætti ég öðru hvoru hjá Guðmundi.
Hálfkveið þeirri stund er ég fengi smíðisgripinn, því ýmsar sögur
gengu um hvað pínandi væri að vera með „falskar tennur“. Fékk
ég mínar seint á degi. Með tennurnar skyldi ég sofa um nóttina,
og alls ekki taka þær fram úr mér, þó til óþæginda kynni að
finna. Svo átti ég að morgni að koma til hans áður en til heim-
ferðar væri hugsað. Þær kostuðu var 750 kr. og enn endast þær
mér. Að vísu hefur efri gómurinn orðið fyrir því að detta og
brotna. En það hefur fengist vel bætt. Neðri tanngarðurinn vildi
lengi vel angra mig, en ég lét aldrei undan, og hef alltaf verið
með hann. Má því eftir ástæðum vera ánægð með mitt hlutskipti,
hvað þeim við kemur.
Hélt því sem skjótast af stað heim á leið, eftir að hafa kvatt
mína velunnara. Mósi minn hafði verið í umsjá Magnúsar Lýðs-
sonar, þess ágæta manns. Gekk ég þar að honum vel á sig komn-
um að skila mér heim. Veður var hið besta og þar sem ég fór
70