Strandapósturinn - 01.06.1987, Qupperneq 74

áður lagt var á heiðina. Labbaði ég kunnan veg heim að reisu-
legu timburhúsinu á Bólstað, og var þar vel tekið. Stóð þar við
góða stund, sem venjulegt var á heiðarbæjum. Þá þörfnuðust
menn og hestar hvíldar, hvort sem komið var af heiðinni eða
leggja átti á hana. Stóð við góða stund, lagði svo af stað eftir að
hafa þegið góðgerðir, sem ávallt voru til reiðu „gesti og gang-
andi“ hjá þeim hjónum, Pálffíði og Lofti Bjarnasyni. Lagði að
nýju reiðtygi á hestinn og hélt upp sneiðinga þá sem liggja upp á
heiðina, sem að engu eru eins brattir og illir yfirferðar og að
norðanverðu. Fyrir ókunnuga var Kjósarhjalli ekki árennilegur
niðurgöngu fyrir hesta. Mátti heita að steypst væri fram af
hamrabrúninni niður mjóa götu, sem fyrrum var eingöngu fjár-
gata, en var breikkuð svo að hún varð hestfær. Fyrst þegar ég
man til mín var hestavegurinn út á enda hjallans, allnærri bæjar-
læknum. Var sú leið nokkuð lengri. Mýrardrögin, er niður á slétt-
lendi er komið, heita „Lestamannamýri". Þar var ávallt áð, þó
stutt væri eftir að bænum Kjós. En í Kvíabrekkunni fyrir ofan tún-
ið var sprett af hrossum. Nutu bæði menn og hestar þráðrar
hvíldar, áður lagt var á stað að nýju, eða þá að gist var, stæði svo
á degi. Fór ég til að byrja með hægt og rólega, en langaði til að
Fór ég dl að byrja með hægt og rólega, en langaði til að vera
komin heim fyrir kvöldmat. Eftir að ég fór ffá Bólstað vissi ég
ekki hvað tíma leið, því ég hafði ekki úr og eignaðist það ekki
fyrr en ég varð 65 ára. Hygg ég þó að flestir eða allir karlmenn
hafi þá átt úr. Jöfnuður var þá enn í lágmarki, þótti óþarft handa
konum sem sjálfsagt taldist körlum. Það mátti gjarnan breytast,
þó skammt ged verið öfga á milli.
Ég hafði einu sinni áður farið heiðina ein, seint á sumri í leið-
inlegu veðri. Nú var undurfagurt veður og tilvalið að taka undir
með skáldinu, og náttúruunnandanum Steingrími Thorsteinssyni
sem kvað hið gullfagra ljóð: Ég reið um sumaraftan einn, á eyðilegri
heiði. Og naut þess með óblandinni ánægju að taka þátt í „ein-
verunnar helgidómi“. Þó leiðin væri seinfarin er upp úr ánum
kom og Kjósarhraun tók við, þá var blærinn þýður sem lék um
mig þennan milda sumardag. Smám saman skutu upp kollinum
fjöllin norðan Reykjarfjarðar og fjörðurinn birtist svo allt í einu
72