Strandapósturinn - 01.06.1987, Qupperneq 76

með sér af nesti sínu, þegar hann neytti þess. Enda svo mælt að
enginn skyldi láta hund mæna á sig borða, án þess að gefa hon-
um bita.
En annað var nú hugsað efni þessara lína. Eftir því sem ég
best man, hef ég verið á níunda ári þegar samveru okkar Snata
lauk. Að boði heilbrigðis- og sveitarstjórnar var skylt að færa alla
hunda til hreinsunar á tilteknum stað þar sem tilkvaddur maður
veitti þeim móttöku. Áður urðu hundarnir að hafa svelt í sólar-
hring, eða þar um, svo lyfið sem ofan í þá var sett, kæmi að betri
notum. Urðu hundar að hírast í kofa sínum næturlangt. Fór þá
fram rækileg böðun á dýrunum, áður en þeim var sleppt, svo
egg og ormar væru ekki í húð eða hárum hundsins. Þó starfið
léti ekki mikið yfir sér, lá mikið við að vel væri af hendi leyst, því
sullaveiki hafði lengi verið einn vágestur mannlegra meina, allt
fram á 20. öld.
Snati fór til hreinsunar sem aðrir hundar og ekki var sú leið
löng sem hann þurfti að fara. Það var venja að hundar létu dátt,
og voru uppviðraðir þegar þeir sáu fararsnið á heimilismanni, og
hugðu þá til hreyfings um leið. En nú lá hann sem fastast í skoti
sínu. Varð að lokka hann af stað; af manni þeim, sem átti að
fara með hann. Sjálfir skiluðu hundarnir sér heim eftir hreinsun-
ina. Leið svo fram á næsta dag að ekki kom Snati. Um kvöldið
kom maður sá sem hundahreinsunina hafði á hendi. Þegar hann
hafði heilsað, segir hann við pabba, að mér fannst heldur hast:
„Fréttirnar eru nú þær að hundurinn þinn drapst, hefur ekki þol-
að skammtinn.“
Eg var á hoppi í kring um þá sem á bæjarhlaðinu voru og
heyrði eins og aðrir þær ömurlegu fréttir. Nú fengi ég aldrei
framar að sjá Snata minn. Sem mest ég mátti hraðaði ég mér
inn og upp á rúmstokk hjá ömmu. Og sagði henni raunir mínar,
sem hún skildi og strauk sefandi með sinni hnýttu og vinnulúnu
hendi yfir úfinn glókollinn á mér. Þegar ég var háttuð fyrir ofan
ömmu um kvöldið vætti ég koddann með saknaðartárum mínum
sem í leyni runnu og mörg fleiri kvöld. Og á nóttunni dreymdi
mig Snata minn sem svo óvænt var frá mér hrifinn. Þetta var
mín fyrsta sorg, og er mér í barnsminni.
74