Strandapósturinn - 01.06.1987, Síða 94

Seinna dáinn, — dreymdi mig hann
dásamlega feginn
og þá blíðan biðja vann
að bera mig hinu megin.
Svarið besta var þann veg
vel það fram réð bera.
„Það ég vil og þá skal ég
það með gleði gera“.
Eftirmáli: Ingvar Agnarsson
Foreldrar mínir létu af búskap árið 1950. Þau höfðu þá átt
heima á Hrauni í Arneshreppi í 17 ár. Faðir minn hafði þá misst
sjónina að mestu svo ógerningur var að stunda búskap lengur.
Þau fluttu suður í Kópavog til sonar síns og tengdadóttur.
Aður en þau fóru seldu þau kúna og allt féð. Þau vissu að vel
yrði farið með þessar skepnur þótt þær væru skildar eftir hjá
vandalausum.
En öðru máli gegndi um Fífil, hestinn þeirra. Föður mínum
fannst að hann gæti ekki látið hann til annara, hann vissi að oft
væru of þungir baggar lagðir á hesta, einkum þá sem litla höfðu
krafta og þol og oft var þeim riðið ógætilega og ekki hlíft sem
skyldi, en Fífill var fremur lítill hestur og hvorki sterkur né þolinn
til erfiðisvinnu. Faðir minn hafði ætíð farið vel með hann og hlíft
honum eftir föngum við miklu erfiði. En marga ánægjustund
hafði hann átt á baki Fífils á ferðum milli bæja í sveitinni og ort um
hann margar vísur.
Ýmsir vildu kaupa Fífil og hugleiddi faðir minn vandlega
hvernig hag Fífils mundi best borgið. Hann komst að þeirri nið-
urstöðu að selja hann ekki. Hann lagði því svo fyrir að Fífill skyldi
ganga um haga ónotaður þetta sumar en um haustið skyldi hon-
um slátrað í Kaupfélaginu á Norðfirði þótt hann þannig fengi
miklu minna verð fyrir hann en ef hann hefði selt hann á fæti.
Hann fól góðum manni og öruggum að sjá um þessa framkvæmd
og var svo gert sem faðir minn lagði fyrir. Hann var ánægður með
þessa tilhögun mála. Nú vissi hann að Fífli liði vel og það var mest
um vert.
92