Bjarmi - 01.04.2018, Qupperneq 15

Drottinn er nálægur
þeim sem hafa
sundurmarið hjarta,
hann hjálpar þeim sem
hafa sundurkraminn
anda.... Drottinn frelsar
líf þjóna sinna, enginn
sem leitar hælis hjá
honum mun sekur
fundinn.
Sálm 34.19 og 23
En það er eitt sem enginn annar getur
mögulega gefið mér, eða gefið mér von
um, og sem ég get aldrei framkallað eða
fundið eða unnið mér inn sjálf, sem ég er
neydd til að treysta á Guð einan með. Og
það er frelsi mitt.
VISSA TRÚARINNAR
Ég lærði að svara kvíðanum þegar hann
minnti mig á allt sem ég gæti misst. „Leitið
fyrst ríkis hans og réttlætis og þá mun
allt þetta veitast yður að auki.“ En hann
játaði sig ekki sigraðan þar. Hann réðst á
trúarvissuna líka. Svo oft hefur hann ráðist
á mig og vakið upp efasemdir um að ég
eigi raunverulega frelsið og vonina um eilíft
líf. Það er raunverulegt vonleysi. Að hugsa
eitthvað á þessa leið: „Ef við réttlætumst af
trú, þá hef ég ekki næga trú. Ef góð verk
eru einhver vísbending um trú okkar, lítur
þetta að minnsta kosti ekki vel út. Ég á eftir
að skammast mín þegar ég sé Guð á efsta
degi.“ Bara tilhugsunin um eilífa glötun er
nóg til að lama mann.
VISKA ÚR GAMALLI BÓK
En ég rambaði á gamla bók á bókasafninu
á Fjellhaug, um kvíða. Hún minnti mig á
að kvíðinn þarf ekki að vera óvinur minn.
Hann minnir mig á að sofna ekki á náðinni.
Það skiptir máli hvað ég nota tímann (, og
það skiptir máli að ég fylgist með sjálfri
mér, að ég vaxi ekki frá trúnni. Það skiptir
máli hvaða ákvarðanir ég tek. En það er
eitt grundvallaratriði sem hefur breyst eftir
að ég öðlaðist trú. Ég er hætt að safna
syndunum sem bagga á bakið og mór til
dóms á efsta degi. Rangar ákvarðanir, illar
hugsanir og gerðir safnast ekki lengur upp
gegn mér. Fórn Jesú nær yfir það allt.
í staðinn minnir kvíðinn mig á hvað ég
er lítil og veik, hann slær mig niður þegar ég
gerist of stolt og hrokafull og hann minnir
mig á að ég þarfnast Guðs. Ég komst líka
að því hvað það að „biðja án afláts" þýðir
raunverulega fyrir mig. Það er ekki skilyrði
sem ég þarf að uppfylla til að fá eitthvað,
eða regla sem ég þarf að fylgja „af því Guð
segir það“.
Að biðja án afláts er hverjum manni
augljós nauðsyn sem sér að hann ræður
ekki við lífið sjálfur. Þeim sem les Guðs orð
og sér að hann uppfyllir ekki boðorð hans,
sér illskuna í sjálfum sér og skortinn á
kærleika, trú og góðvild, eru tveir valkostir
búnir: Að fela sig fyrir Guði í skömm, eða
leggja alla hluti fram fyrir hann í bæn, og
treysta honum til að bera sig.
Kvíðinn hjálpaði mér að skilja það.
Hann sagði mér að ég kæmist aldrei til
himna með því að lifa svona, og benti
á mér á allt mögulegt í lífi mínu. En ég
Fyrir (dví fagnar hjarta
mitt, hugur minn gleðst
og líkami minn hvílist í
friði því að þú ofurselur
helju ekki líf mitt, sýnir
ekki gröfina þeim sem
treystir þér.
Sálm 16.9-10
misskildi. Auðvitað hefur hann rétt fyrir
sér. En það þýðir ekki að ég glatist. Það
er nákvæmlega út af þessu sem Jesús tók
á sig synd mína og friðþægði fyrir hana á
krossinum. Af því að ég get það ekki. Og
verk Jesú var í eitt skipti fyrir öll. Hann tekur
það ekki til baka, þótt mér mistakist.
GUÐ SEM GEFUR
Kvíðinn minnir mig mjög áþreifanlega á
það sem ég get ekki, því þetta er yfirleitt
kvíði við að mistakast eða ráða ekki
við það sem ég þarf að gera. Það er
auðmýkjandi að ráða ekki við lífið sjálfur
og þurfa að biðja um hjálp. En það hjálpar
mér að skilja hvernig sambandi mínu við
Guð er háttað. Allt sem hann biður mig
um er mér um megn. Að trúa, að elska,
þjóna náunganum, þetta get ég ekki sjálf.
En líka bara að borða, drekka eða draga
andann, það getum við ekki gert nema
hann leyfi það. Og það er blessun að vera
I angist minni kallaði ég
á Drottin, til Guðs míns
hrópaði ég. Hann heyrði
hróp mitt frá helgidómi
sínum, óp mitt náði
eyrum hans.
Sálm 16.7
minntur á það. Þótt auðmýkt sé okkur
sjaldnast til gleði er hún okkur oftast til
blessunar. Hún minnir mig á að treysta
Guði.
Hún minnir mig á að þetta snýst ekki
um hvað ég get gert fyrir Guð, því hvað
get ég svo sem gert fyrir hann sem hann
getur ekki gert sjálfur? Hann þarfnast mín
ekki. Það snýst allt um það sem hann valdi
að gera fyrir mig. Mig eins og ég er, ekki
bara á góðu dögunum þegar mér gengur
vel að vera „góð manneskja". Það blekkir
hann ekki. Hann valdi að koma til mín af
því að ég ræð ekki sjálf við lífið. Ég get
ekki uppfyllt lögmálið, þess vegna uppfyllti
hann það fyrir mig. Hann biður mig að
leita fyrst ríkis hans og réttlætis, því það er
hann sem gefur allt. Ég þarf ekki að streða
til að öðlast það. Dýrð sé Guði.
Höfundur stundar nám í krístniboðs-
fræðum og guðfræði við FiH í Osló.
bjarmi | apríl 2018 | 15