Bjarmi - 01.04.2018, Page 43

er oft ekki einfalt, einkum ef við gerum
okkur ekki grein fyrir eigin tilfinningum og
tilfinningaflækjum og hvaða áhrif þær hafa.
Hluti þess að vera andlega heilbrigður er að
vera tiifinningalega heilbrigður. Höfundur
heldur því skýrt fram að ekki sé unnt fyrir
kristið fólk að ná andlegum þroska ef
það er vanþroskað tilfinningalega. Sem
dæmi nefnir hann að hæfileikaríkur og
áhrifamikill prédikari geti verið harður og
tilfinningasnauður maki og foreldri heima
fyrir. Fólk getur verið í lykilstöðu, jafnvel
forstöðu, en verið óöruggt, sífellt í vörn
og geti ekki tekið ábendingum annarra.
Unnt er að læra heilu kafla Ritningarinnar
utanbókar en vera sér ómeðvitandi um
eigin gremju og ótta. Dæmi eru um fólk
sem biður tímunum saman en er engu að
síður afar gagnrýnið á aðra og afsakar það
með „anda greiningar". Fólk getur beðíð
um frelsun undan djöfullegu valdi meðan
vandinn er að það forðast átök eða er fast
í óheilbrigðum venjum sem eiga sér rætur
í uppvextinum.
Við erum líkamlegar, andlegar,
vitsmunalegar, félagslegar og tilfinninga-
legar verur. Tilfinningar eru tungumál
sálarinnar og hróp hjartans. Ef við
vanrækjum að hlusta eftir tilfinningum
okkar erum við ósönn gagnvart okkur
sjálfum og missum af dýrmætu tækifæri
til að þekkja Guð betur. Þess vegna
þurfum við að skoða hvernig við erum
á yfirborðinu, í samskiptum við aðra,
og svo hvað bærist innra með okkur og
hefur bein og óbein áhrif á það hvernig
við hugsum, tölum og breytum. Að líta
inn á við og skoða hjartað er krefjandi,
óþægilegt, þjáningarfullt og krefst vinnu,
hugrekkis, tíma og einveru og einlægs
trausts á náð Guðs. Þannig vöxum við
í Kristi.
Fjórði kafli bókarinnar er með
spurningalista eða e.k. próf til þess
að átta sig á því hversu tilfinningalega
heilbrigður maður er. Þar með er
inngangshluta bókarinnar lokið og komið
að því sem mikilvægt er að skoða og
læra: Sjö grundvallarreglur tilfinningalega
heilbrigðrar kirkju eða samfélags.
FYRSTA REGLA: LÍTUM UNDIR
YFIRBORÐIÐ
Þegar vandi steðjar að leitum við
skýringar en stundum síst þar sem hana
er að finna, þ.e. undir yfirborðinu. Ekki
er nóg að skoða þann hluta íssins sem
stendur upp úr hafinu og skoða ekki það
sem er undir yfirborðinu. Að jafnaði er
miklu auðveldara að halda sínu striki og
sinna verkefnum daglegs lífs en að skoða
sjálfan hið innra, þ.e. tilfinningalífið. Það
krefst heiðarleika sem jafnvel veldur
þjáningum. En það er jafnframt leiðin
þvf „sannleikurinn mun gera ykkur frjáls”
(Jóh. 8:32). Stundum þarf Guð að leyfa
þjáningu að verða á vegi okkar svo að við
stöldrum við, skoðum líf okkar og lítum
inn á við. Þjáningin vekur upp löngun
til breytinga. Stundum þarf krafan að
koma utan frá, frá maka, börnum eða
vinnuveitanda.
Fyrsta stig er að vera sér meðvitandi
um sjálfan sig. Jesús er heilbrigt dæmi,
hann grét, reiddist, undraðist, þráði að
vera með lærisveinunum og hafði mikla
samúð með þeim sem illa voru staddir.
Hann var hreinn, beinn og heiðarlegur.
Ein leið til að átta sig á tilfinningum sínum
er að skoða líkamlega líðan okkar. Sveittir
lófar, magaverkir, höfuðverkur, gnístran
tanna, fóta eða fingrasláttur og fleira
getur verið merki um streitu og vanlíðan.
bjarmi | apríl 2018 | 43