Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1944, Síða 51

Norrœn jól
málaráðuneytisins finnska, því að skólahald og lýðfræðslu í landinu hafði ég eink-
um hugsað mér að kynna mér. Og svo af stað í rjúkandi flaustri. Ég fór með
skipi til Helsingfors, og er það hin unaðslegasta sigling á vordag í góðu veðri.
Ég man eftir því, að við lögðum að bryggju í Helsingfors snemma dags.
Eitt hið fyrsta, sem ég rak augun í, er ég var kominn með minn litla farangur á
land, var heljarstór auglýsing um það, að Suomen Laulu muni þá þegar sama
kvöldið halda kveðjuhljómleika í hátíðasal Háskólans, enda sé kórinn að fara í
söngför til ýmissa Evrópulanda. Ég gerði mér lítið fyrir og kom dóti mínu í
snatri í geymslu á aðaljárnbrautarstöðinni, sem þar var í nánd, og ákvað að gefa
mér ekki tóm til þess að finna mér dvalarstað fyrr en ég hefði með einhverjum
ráðum náð mér í aðgöngumiða á hljómleikana. Ég vissi að Suomen Laulu var
frægasti söngkór á Norðurlöndum og sennilega langbeztur þeirra allra, nema ef
vera skyldi Palestrinakórinn í Kaupmannahöfn, sem Mogens Wöldike stjórnaði
um þær mundir og var afburða fágaður og snjall. Eftir talsverða vafninga tókst
mér að ná í aðgöngumiða, — stæði — allt var orðið uppselt. Og það er í skemmstu
máli að segja, að þessi kvöldstund í hátíðasal háskólans í Helsingfors verður mér
ávallt einhver hin ógleymanlegasta og yndislegasta á allri ævi minni. Mér fannst
ég aldrei hafa heyrt „Heyrið vella“ (Suomis sáng) fyrr. Og smálag heyrði ég þarna
eftir Sibelius, Sarella pala (það brennur á eynni), svo undra fagurt og töfrandi,
að seiður þess ómar mér ennþá í eyrum eftir öll þessi ár. Ég hef hvergi heyrt
það síðan — og er í aðra röndina hálf feginn. Deginum varði ég svo að öðru leyti
til þess að skoða Helsingfors, — hvítu borgina með granitgöturnar, — og sóla
mig á Esplanaden, einni fegurstu skrúðgötu borgarinnar.
Daginn eftír gekk ég upp í kirkju- og kennslumálaráðuneytið og gerði grein
fyrir mér og mxnum erindum. Hittí ég þar fyrir kynlegan mann, virðulegan og
roskinn, Yrjö Lojmaranta, sem tók mér með kostum og kynjum. Hann tók þegar
að sér að koma mér á framfæri við nokkra merka skólamenn þar í borginni og
bauð mér til miðdegisverðar með sér daginn eftír, en þangað tíl sagðist hann
skyldu hugleiða, hvað unnt yrði að gera tíl þess, að mér yrði dvölin í Finnlandi
sem lærdómsríkust og skemmtilegust. Hafði Lojmaranta áður verið klerkur og
farið með ráðherravöld, en var nú, að því er mér skildist, deildarstjóri (departe-
mentschef) í kirkju- og kennslumálaráðuneytinu.
Snæddum við á tilteknum tíma og var hann ástúðin sjálf. Þegar leið
á máltíð okkar bað hann mig að misvirða ekki við sig eina mjög nærgöngula
49