Leikhúsmál - 01.11.1963, Síða 83

þessu nuddi, þá er bezt að borga það sem
þér skuldið mér.
MULLEADY: Æ, farið þér nú ekki að
byrja þennan söng enn einu sinni. Þér
vitið að um mánaðamótin —
MEG: Svona, út með yður! (Mulleady fer)
Það er geðslegt, eða hitt þó heldur að
halda uppi gistihúsi fyrir allan versta sora
þjóðfélagsins.
PAT: Þjófapakk og hórur upp til hópa —
og samt, hver segir að peningarnir þeirra
séu nokkuð óhreinni en peningar yfir-
leitt ?
MEG: Það eru ekki hórurnar, greyin, sem
eru verstar. Það eru svona gamlir gaurar
eins og hann þama. Fybjakk!
PAT: Þú meinar þó ekki hann Monsjur?
MEG: Nei, ég meina þennan elliæra hálf-
vita þarna, hann Mulleady; þó að Monsj-
ur gamli sé svo sem nógu bölvaður, gap-
andi um uppreisnir og frægðarverk, og
býr svo á hóruhúsi.
PAT: Hann hefur ekki hugmynd um það.
Hann heldur að þetta snúist allt um
frelsisstríðið sem enn sé í fullum gangi.
MEG: Ja hérna!
PAT: Svei mér þá. Hann heldur að hver
einasta hræða sem hingað kemur sé ætt-
jarðarvinur og hetja á flótta undan ensk-
inum.
MEG: Karlfíflið. Jújú, er hann ekki kom-
inn enn einu sinni.
MONSJUR: Patrekur!
PAT: Hr. hershöfðingi !
MONSJUR: Herdeildin taki sér hvildar-
stöðu.
PAT: Þakka, hr. hershöfðingi, þakka.
MONSJUR: Ég treysti því að við getum
reitt okkur á piltana hér í herbúðunum,
ef eitthvað óvænt skyldi ske.
PAT: Við getum óhræddir falið þeim líf
okkar í hendur.
MEG: Guð hjálpi okkur.
MONSJUR: Mér heyrðust einhver læti
hérna áðan.
PAT: Það var einhver sem missti eitthvað
á gólfið. GKmuskjálfti hr. hershöfðingi.
MONSJUR: Eðlilegt, ósköp eðlilegt, að
menn geti orðið dálítið órólegir á kvöldi
eins og þessu. Það liggur í loftinu. Finn-
urðu ekki lyktina af því, Patrekur.
PAT (Þefar): Nei, ég get nú ekki sagt það.
MONSJUR: Gamli orustuþefurinn, Pat-
rekur, sjálfur striðsilmurinn. Yfirvofandi
stórviðburðir. Hérna, það er bezt þú haf-
ir eintak af þessu. Hernaðaráætlunin.
Nóg af fóðri við hendina?
PAT: Handa hrossunum, hershöfðingi ?
MONSJUR: Handa hemum sjálfum, mað-
ur, handa hernum sjálfum.
PAT: Ja já já. — En þetta er á írsku,
Monsjur!
MONSJUR: Þegar svona stendur á getum
við ekki verið þekktir fyrir að skrifa
stakt orð úr tungu Englendinga. (Litur
yfir ímyndaðan orustuvöllinn, leggur nið-
ur fyrir sér hvernið hann skuli beita liði
sínu).
PAT: Já, þér hafið svo sem sýnt það áður,
Monsjur að með nægum viljastyrk er vel
hægt að komast hjá að nota það tungu-
mál. Fyrstu árin eftir að Monsjur kom
hingað fékkst hann ekki til að tala nema
írsku.
MEG: Skildi þá nokkur upp né niður í
því sem hann var að segja?
PAT: Nei, það var nefnilega það, þegar
hann fór eitthvað með strætisvagni, varð
hann að hafa með sér túlk til að koma
vagnstjóranum í skilning um hvar hann
ætlaði úr.
MEG: Aumingja maðurinn.
MONSJUR: Patrekur. (Dregur Pat afsíð-
is). Hafa komið nokkur bréf til mín frá
Englandi nýlega ?
PAT: Nei, sir.
MONSJUR: Skrambans vandræði. Ég hafði
treyst á ellilífeyrinn minn til að standa
straum af ýmsu nauðsynlegu.
PAT: Hafið engar áhyggjur sir, við höfum
einhver ráð með að halda hlutunum
gangandi.
MEG (við áhorfendur): Hann hefur ekki
fengið svo mikið sem eitt póstkort frá
Englandi síðan Egyptar tóku Suezskurð-
inn.
MONSJUR: En hvað ég vildi annars sagt
hafa, Patrekur — einn af okkar ungu
ættjarðarvinum, kallaður Grísarauga, er
nýbúinn að sitja inni sex mánuði fyrir
málstaðinn. Ég sagði honum að við mund-
um launa honum þetta með því að sjá
honum fyrir fæði og húsnæði hér í her-
búðunum það sem hann á eftir óliðað. Á-
fram með smérið. (Marserar brott).
PAT (við áhorfendur): Grísarauga! Hann
er nýbúinn að sitja inni fyrir rán- og
líkamsmeiðingar „það sem hann á eftir
ólifað". — Ja, ef hann borgar ekki leig-
una, þá skal hann komast að því að
hann á styttra eftir ólifað en hann gerir
kannski ráð fyrir.
MEG: O, minnstu ekki á hann Grísarauga,
ekki í mín eyru. Þetta er skithæll af
verstu sort. Hann útvegaði sér eina nótt-
ina fleiri dúsin af nælonsokkum í Franska
tízkumarkaðnum, og lét ekki eina ein-
ustu af okkur fátækum stúlkum götunn-
ar njóta góðs af þessu. Nei, þakka þér
fyrir, ekki einu sinni þessa einfættu sem
býr á nr. 8. Þessi gamli hræsnari.
PAT: Hver? Grísarauga?
MEG: Nei, Monsjúr þykist vera eitthvað
sérstakt, kallar sig „Monsjúr" og ætlar
alveg að sprengja af manni hausinn með
þessu sekkjapípuprumpi sínu, og á svo
ekki svo mikið sem tveggeyring með gati.
PAT: Hann heldur þó alltaf tryggð við
gamla málstaðinn. — (Þegar Pat byrjar
að segja frá, tínist annað fólk hússins að;
Kate, píanistinn, Rio Rita í upplituðum
silkislopp ásamt hinum svarta elskanda
sínum, Mr. Mulleady, Colette, sjómaður-
inn og Ropeen, gömul uppgjafahóra. Þetta
fólk eggjar ýmist Pat eða skopast að
honum eftir því sem það treystir sér til).
81