Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Síða 11

9
Taumunum hafði ég brugðið um klafann, og svo gekk ég þér við
hlið alla leiðina heim, en hélt laust hendi um taumlás og mélhring.
Og ylinn lagði frá þér í handarbakið, þrátt fyrir svalvindinn, og
þannig fórum við alla leiðina heim, nema í brekkunum við læk-
inn, og á haftinu óbrúaða í flóanum, þar sem ég varð að styðja við
vagninn í þýfinu.
Það var þá, sem ég sagði þér frá því, er ég fyrst kom að
Þverholtum. Kannske af því, að það var líka í mai, og hann var
þá líka á norðan og bitur, en kannske lika vegna þess, að ég hafði
þörf fyrir að rabba við góðan félaga. Þetta kemur nefnilega yfir
okkur mennina stundum, að við finnum sára þörf fyrir, að tala við
einhvern, einhvern, sem við erum farnir að kynnast, og finnum,
að við getum treyst, og höfum á tilfinningunni, að sá, sem við er
talað, skilji allt til hlítar. Að þessu getur verið ótrúlegur léttir.
Slík er á stundum reynsla mannanna, gamli vinur. Og reynsla
sumra þeirra er sú, að það gleðji eigi síður hugann og vermi hjart-
að, að segja alla söguna skynsömum hesti, sem kannske þar á
ofan á meiri næmleik hugans en margur maðurinn.
Og söguna af því fékkstu að heyra. Söguna af því, er ég fyrst
kom að Þverholtum, en af því ferðaslangri leiddi, að ég eignaðist
kotið, og síðar þig. Þá voru Þverholtin í eyði. Oft hafði ég farið
um sveitina, — margsinnis, áður en hugurinn hneigðist þangað.
Vor og sumar sleit ég barnsskónum í annarri sveit, nærlendis, þar
sem landslag er svipað, holt og borgir, tjarnir og mýrasund, þar
sem ár niða í nokkurri fjarlægð og lækir suða nær hvarvetna í
nálægð, þar sem birkianganin gerir loftið áfengt eftir góðviðris-
skúrimar í gróandanum og fram eftir sumri, þar sem fagurblá fjöll
og mjallhvítir jöklar mynda skeifulaga hring um héraðið, víðlent
og búsældarlegt, nema í suðri, þar sem hlið opnaðist til hafsins.
Frá þeim bernskuslóðum sá þó eigi á haf út, nema af hæstu
borgum, en þó var sem það væri alltaf nálægt, mikilfenglegt, dul-
arfullt og seiðandi.
Fram á unglingsár var komið, er atvikin réðu þvi, að lengra
var til vesturs haldið, þar sem allt var skylt og líkt, og þó öðru
vísi, eins og meiri vídd, meira svigrúm, borgirnar tilkomumeiri,