Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Síða 15

13
hér hvergi kind, og hvergi hestur á beit, og þótti mér furðulegt,
þótt yfir land eyðifjarðar væri að líta.
En ég lít yfir land, fagurt, víðáttumikið, því að ég kleif kletta-
borg, sem mér síðar varð kunnugt, að hlotið hafði hið tilkomu-
mikla heiti: Sjónarhóll. En svona var þetta samt. Sleginn undrun,
sem ekki vill þokast burt, hugleiddi ég, að hvergi getur skepnu
að líta, en brátt vaknar sú hugsun, að hér kunni tilviljun að ráða,
en það sem augu mín sjá ekki, þótt ég hafi skimað í allar áttir,
seiðir hugurinn fram. Og þar sem ég stóð þarna á hólnum sá ég
fyrir hugskotssjónum mínum hóp fríðra fáka. Grár flóinn er allt
í einu grænn orðinn og gróðurilmur í lofti. Hugurinn hefir tekið
sprett fram til fardaga, þegar allt hefir lifnað, grösin gróa, svo að
sjónarmunur er með hverjum nýjum degi, og fuglar kvaka glaðir
yfir hreiðrum, og ferfætlingar gæðast þreki og fjöri.
En þegar þessi sjón var horfin og ég hafði gengið aftur til bæjar,
leit ég, og ekki í draumi, nokkur hross, sem hafa verið einhvers-
staðar nærlendis, þótt ég hefði ekki komið auga á þau fyrr, en
þau hafa fikað sig upp undir meljaðarinn sunnanverðan, og kroppa
þar, enda grænt orðið í skjólinu sem þar er. Ró er yfir hópnum,
lítið folald bregður sér á leik kringum móður sína, hefir kannske
verið orðið kalt í norðansvalanum, en eldri hestarnir horfa, ró-
legum, athugulum augum á það, og móðirin leggur snoppuna sem
snöggvast að furðulega stæltum og stinnum makka á litlum hesti
— og fer svo aftur að kroppa.
En svo kemur allt í einu styggð að þessum litla hópi. Hvers
vegna veit ég ekki. Ekkert hljóð barst að mínum eyrum, nema
niður vindsins, en hvernig, sem á því stóð, hættu hrossin að kroppa
og öll horfðu þau í sömu átt með reista makka. Og svo rauk hópur-
inn af stað eins og elding og upp á hámelinn og sveigði til vesturs
og lagði moldarreykinn hátt í loft upp, en eftir skamma stund var
staðar numið, á rima fyrir vestan melinn, og komst þá kyrrð á
hópinn aftur, en aðeins í svip, og nú lít ég stóð vestur undir ánni,
sem geisist upp bakkana, og hinn hópurinn aftur af stað og sam-
einast þeir í hvammi, skammt frá þar sem lækur rennur í ána.
Og enn lít ég yfir víðflæmið, þar sem mannshöndin hefir enn
hvorki grafið eða girt, og fjörugir fákar geta þotið óraleiðir tálm-
unarlaust, á bökkum árinnar, tjarna og og lækja, og enda mýr-