Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Qupperneq 30

28
Og áfram lallaðirðu í áttina til túnsins — og lagðir leið þína beint
að hliðinu, sem var allbreitt og krækt að innanverðu ofarlega. Og
svo teygðirðu hálsinn yfir, beizt um krókinn, sem var ívið lengri
en munnvik þitt, og lyftir honum upp og lést hann svo falla niður.
Svo ýttirðu bara hliðgrindinni inn með hausnum ósköp rólega,
nægilega langt til þess að þú gætir gengið inn í rólegheitum, og
svo féll hún að stólpum, — en ekki kræktir þú þó hliðgrindinni
er inn var komið! Og þar til sláttur var vel á veg kominn hýsti
ég þig blánóttina eftir þetta, og kom sér raunar vel að geta gengið
að þér, vegna mjólkur-flutninganna vestur yfir á. Og hafði þetta
þann kost, að þú varst rólegri á beitinni.
Það var nú ekki mikið mjólkurmagnið, en Skjalda, sem Ingi
á Bakka hafði keypt fyrir mig reyndist gæðaskepna, hún var vor-
bæra, og svo drjúgur úr henni dropinn, að hin mesta búbót var
að í þessum sumarbúskap. Og svo þurfti tíðast að flyjta eitthvað
heim, sem flutt var á mjólkurbílnum að vaðinu vestan megin.
í fyrstu var óbrúað haftið þegar vestur yfir melinn var komið,
og illfært á kerru, og í fyrstu kunnum við ekki lagið á þessu.
Þú varst þungstigur og vildir ösla áfram, óvanur flóanum og lást
illa í stundum, en aldrei lengi að kippa þér upp úr, og ataðir leir-
slettum vorum við báðir, og hraut mér eitthvað ófagurt af munni,
en það gleymdist á svipstundu. Morgunkyrrðin var svo dásamleg,
að allt í einu flaug upp rjúpa og flaug á undan okkur drjúgan
spöl. Hún hefir víst óttast, blessuð rjúpan, að ungunum hennar
stafaði hættu af okkur félögum, er við komum þama með ósmá-
um bægslagangi og rufum kyrðina, og svo flaug hún burt til sinna,
er hún taldi hættuna liðna hjá.
Ég man það enn vel, er ég gekk til hesthúss þennan morgun,
Gráni minn. Þú hneggjaðir lágt, þegar ég var miðja vegu milli
bæjar og hesthúss. Þú stóðst við dyr frammi, er ég tók tyttinn
úr kengnum og opnaði. Beizlið lá á hesthúsveggnum, og þú beiðst
rólegur meðan ég beizlaði þig, en svo fórstu eitthvað að snurfusa
við opið á treyjuvasa mínum, — hafðir vafalaust fundið lyktina
af þverhandarþykkri rúgbrauðssneiðinni, sem ! honum var. Og
víst var flipi þinn mýkri en lófinn, sem brauðmolarnir hrundu í,
úr munni þér. Er heim kæmi mundi ég fara með þig í hagann til
Stjarna á tjarnarbakkanum. Þetta var fagur dagur og alkyrð yfir