Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Qupperneq 51

49
„Líður þeim öllum vel heima?“
„Þeim líður öllum vel. Ég er með mörg bréf handa þér. Augusta
ætlaði að skrifa þér líka, en fékk aldrei tíma til þess. Hún sagðist
enn vera að bíða eftir sokkunum, sem þú lofaðir henni — og nú
þarf hún á þeim að halda. Hérna eru bréfin.“
Hann afhenti henni bréfin og fór því næst að ganga um gólf
sér til hita. Hann gekk með hendurnar í vösunum og drúpti höfði
svo, að það var eins og það væri að síga niður milli axlanna.
„Hvað það er kalt og rakt,“ sagði hann og sitthvað fleira í þá
átt og stappaði fótunum í gólfið.
Systir hans horfði á hann. Hann var sextán ára að aldri, piltur
fríður sýnum, vel byggður og liðugur að sjá. Hörundslitur hans
var hraustlegur og svipurinn geðfelldur, ennið hátt og augun skær.
Hann var þegar orðinn karlmannlegur og svipurinn bar vitni um
glaðlyndi ungrar sálar. Þegar Paola leit á hann minntist hún þess,
hvernig hann leit út, þegar hann var smábarn, lítill angi, frísklegur
brosandi, yndislegur. Hún hafði þá fengið ást á honum og hann
undi hvergi nema í faðmi hennar. Og þegar hann fór að ganga,
hvað hann hafði haldið fast í hana, ef hann varð smeykur, með
litlu feitu höndunum sínum, og hann hafði grátið, þegar hún grét,
brosað þegar hún brosti. Nú kyssti hann hana aldrei og hann
mundi aldrei koma, ef móðir hans og systur sendu hann ekki.
„Lestu ekki bréfin?“ spurði hann.
„Ég veit svo sem vel hvað í þeim stendur."
Hún færði sig nær lampanum og fór að lesa. Rithönd móður
hennar var öll með útflúri og næsta ógreinileg:
. Hvað get ég gert? Hvað get ég sagt við föður þinn? Við
skuldum vinnustúlkunni margra mánaða kaup. Það er alveg furðu-
legt, að hún skuli engar kvartanir hafa borið fram. Sendu mér
það, sem þú hefir. Þú verður að játa, að ég hefi ekki beðið þig um
neitt langa lengi. Það er skylda þín sem góðrar dóttur ...“
Hún lagði bréfið til hliðar. Henni fannst hún sjá móður sína
þar sem hún sat og var að skrifa bréfið í mesta flýti! Hún sat við
borðshorn og virtist vera að flýta sér til þess að geta komizt út.
Hún var í fallegum bláum kjól. Nú hætti hún að skrifa í bili og
bað stúlkuna að færa sér kaffi. Við og við lyfti hún hattslæðunni
og snerti augnabrúnirnar með vísifingri vinstri handar, — það var
4