Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Blaðsíða 63

forðast mig og ég hugði, að þú mundir vilja ræða við mig hvers-
konar erfiðleika, sem á vegi þínum kynni að verða. En ég hefi
farið villur vegar. Nú hefi ég komizt að raun um hvernig í öllu
liggur. Ég veit, að þú elskar Lucreziu, sem þú namst á brott úr
húsi föður hennar í Padua. Hvort það var riddaralegt athæfi læt
ég þig sjálfan um að dæma, en nú er tími kominn til þess að
hjálpa, ekki til þess að dæma. Láttu skynsemina ráða og reyndu
að ná þér andlega og líkamlega. Lucrezia skal aftur verða þín.
Ég kom henni fyrir í klaustri, í þeirri von, að ef þú sæir hana
ekki, mundir þú gera mér það til geðs, að kvongast, eins og þú
veizt, að er ósk mín“.
Þegar Galeazzo heyrði þetta, var sem hann væri kvaddur frá
dauða til lífs og hann játaði ærið skömmustulegur fyrir móður
sinni, að hann elskaði Lucreziu meira en lifið í brjósti sínu, og
bað hana af miklum innileika, að lofa sér að fara á fund hennar
þegar í stað.
Hún bað hann að vera þolinmóðan aðeins einn dag til, lét bera
honum mat og drykk, og lofaði honum því, að Lucrezia skyldi
verða sótt daginn eftir.
Þegar Galeazzo hafði verið lofað þessu hresstist hann óðum.
Hann hafði verið eins og maður, sem hafði gefið upp alla von.
Nú át hann og drakk og lagðist til svefns í þeirri sælu von, að
hann mundi fá að sjá Lucreziu sína daginn eftir.
Þegar er hann var kominn á fætur árla morguns daginn eftir,
fór hann á fund móður sinnar og bað hana að sækja Lucreziu. Til
þess að geðjast syni sínum ók hún sjálf til klaustursins og sótti
stúlkuna. Þegar ástvinirnir fundust hlupu þeir í fangið hvor á
öðrum og grétu af innilegum fögnuði. Þegar Gaieazzo hafði kysst
Lucreziu ótal sinnum og vafið hana örmum, spurði hann hana
enn grátandi:
„Seg mér, ástin min, hversu leið þér í einverunni, fjarri mér?
Varstu ekki hrygg, er ég var hvergi nærri. 1 sannleika sagt,
ég hugði að ég mundi ekki fá afborið skilnaðinn, og ég skil vart
í þvi, að ég skuli enn vera á lífi. Ó, indæli lífs míns, hver getur
fullvissað mig um, að einhver annar hafi ekki notið blíðu þinnar
síðan þú varst á brott hrifin frá mér? Afbrýðin kvelur mig og
verður bani minn. Hjartað er brostið í brjósti mínu. Og nú, ástin