Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Síða 74

72
vöknuðu af. Var sótt þessi bráðsmitandi og mannskæð eins og
svarti dauði.
Læknirinn sýndi hér enn sem fyrr, hvern mann hann hafði að
geyma. Lagði hann sig allan fram og vildi fúslega gera allt, sem
í hans valdi stóð til þess að lina kvalir hinna sjúku, og gaf þar með
öðrum læknum gott fordæmi, því að margir þeirra voru smeykir
við að fara til sjúklinga um þessar mundir, og reyndi hann nú
að lækna hina þjáðu sem ákafast, meðfram í von um aukinn
hagnað, en veiktist sjálfur svo hastarlega að ekkert hinna ágætu
lyfja hans sjálfs dugði honum, og eftir nokkrar klukkustundir
hafði hann yfirgefið læknastéttina að fullu, meður því, að hann
sálaðist úr pestinni. En þar með er ekki allt sagt, því að hann
smitaði konu sína og alla sína nánustu, og dó hver um annan þver-
an á heimili hans, unz enginn enginn stóð þar uppi að lokum, nema
gömlu barnfóstra.
Þetta voru skelfingartímar í Pisa og vafalaust hefðu miklu
fleiri dáið af völdum sóttarinnar, ef menn hefðu ekki tekið sig upp
í stórhópum og flúið borgina. Við árstiðaskipti og veðurbreytingu
fór að draga úr faraldrinum, þeim, sem enn lágu veikir, fór að
batna, og smám saman fóru þeir, sem flúið höfðu, að koma heim
aftur.
Nú var þá svo komið, að Lazzaro var orðinn stórauðugur mað-
ur, því að hann erfði allar eignir föður síns og skyldmenna, sem
látist höfðu í sóttinni, Eigi tók Lazzaro sér þjónalið mannmargt,
því að hann réði aðeins einn þjón, barnfóstrunni gömlu til aðstoðar,
en umsjón með sveitasetrunum fól hann manni nokkrum, sem
hafði slíkt að atvinu. Skipti Lazzaro sér ekkert af viðskiptum og
lét hann umboðsmann sinn annast allt slíkt, taka við öllu því,
sem eignir hans gáfu af sér, ávaxta það, og þar fram eftir götunum.
Nú var það svo, þrátt fyrir það, að Lazzaro væri „kálfur og
klunni“ talinn, að þeir sem áttu gjafvaxta dætur vildu gjarnan gefa
þær Lazzaro, vegna auðs hans, og voru þeirra meðal menn af
göfugum, efnuðum ættum. En þegar Lazzaro var gefið eitthvað
slíkt í skyn var svar hans ávallt hið sama. Hann kvaðst hafa
tekið það í sig að kvongast ekki næstu fjögur ár, en þegar þau
væru liðin kynni hann að fara að hugleiða eitthvað í þessa átt.