Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Qupperneq 79

77
Þegar nokkur stund var liðin, þótti honum tími til kominn,
að láta til skarar skríða og fór að kalla á hjálp sem ákafast og
hagaði sér sem líkast því, er Lazzaro mundi gert hafa.
„Hjálp, hjálp,“ kallaði hann, „vesalings Gabriello er að drukkna.
Ó, hann er sokkinn, hann er sokkinn.“
Brátt þustu menn út úr húsum þeim, sem næst voru, því að
menn furðuðu sig mjög á köllum þessum. En Gabriello hélt áfram
að kalla og veina, og grét fögrum tárum, er hann sagði frá hversu
ógæfusamlega hefði tekist til fyrir vesalings fiskimanninum, vini
sínum. Hann hefði kafað hvað eftir annað og alltaf komið upp
með fisk, en svo skaut honum ekki upp framar. Gabriello sagðist
hafa beðið um hríð milli vonar og ótta, og loks, er hann sá fram
á, að slys mundi hafa orðið, kallaði hann á hjálp. Menn brostu
að einfeldni hans og spurðu hann hvar Gabriello hefði sokkið og
benti hann á staðinn, og malarinn, góðvinur Gabriello, fór úr öll-
um fötunum og stakk sér niður í ána og kafaði. Og árangurinn
var vissulega sá, að hann fann lík vesalings Gabriello, flækt í hans
eigin net, við netastólpana.
„Guð sé með oss“, sagði malarinn, er honum skaut upp, „hér er
vesalings Gabriello, drukknaður, flæktur í sín eigin net“.
Malarinn kafaði nú aftur og reyndi að losa líkið, en vinir
Gabriello voru svo sorgmæddir á svip og báru sig svo aumlega,
að Gabriello var í þann veginn að koma upp um sig. Tveir til fóru
úr fötunum og köfuðu og loks tókst, með miklum erfiðismunum,
að ná líkinu á þurrt land.
Tíðindi þessi bárust fljótt og prestur var kvaddur á vettvang
og var svo líkið borið á börum í næstu kirkju og þar áttu vinir
Gabriello að lýsa yfir því, hvort um Gabriello væri að ræða.
Ekkja Grbriello kom nú á vettvang og var hún óhuggandi. Hún
barði sér á brjóst og grét sáran með litlu börnunum sínum, en
enginn, sem viðstaddur var, gat varist því að tárfella, svo raunalegt
var þetta allt saman, og var hinn virkilegi Gabrillo að sjálfsögðu
í tölu hinna grátandi. Svo yfirkomin var hann af sorginni, að um
leið og hann dró hattinn svo langt niður, að vart sást í augu hans,
mælti hann við ekkjuna:
„Verið hugrakkar, kona góð. örvæntið ekki, grátið ekki. Ég
skal sjá fyrir yður og börnum yðar! Vesalings maðurinn yðar