Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Síða 87

85
konar algenga vinnu, en ég hefi komizt af og aldrei lent í því að
hafa ofan af fyrir mér með því að fremja afbrot. Allir þarna í
nágrenninu vissu, að ég hafði úr litlu að spila. Það þurfti ekki
annað en horfa á fötin mín, til þess að sjá, að ég var ekki auðugur.
Þau voru snjáð orðin, og litu illa út þess vegna, en ekki vegna
vanhirðingar.
Enda þótt ég gæti ekki séð neina ástæðu þess, að mér væri veitt
eftirför, fór ég að ganga hvern hringinn á fætur öðrum í miðhluta
borgarinnar, en þar eru göturnar krókóttar mjög og þröngar.
Ég ætlaði að sannfæra mig um, að ég hefði ekki gert manninum
rangt til — hann væri kannske alls ekki að veita mér eftirför. En
hann kom á eftir mér og hann varð æ ánægjulegri á svipinn.
Ég gekk nú yfir á eina aðalgötuna og fór að ganga hraðara.
En allt af hélst sama fjarlægðin milli mín og mannsins í bláa frakk-
anum. Ég fór inn í pósthúsið og gerði mér það til erindis þar, að
kaupa nokkur frímerki fyrir nokkra skildinga. Maðurinn kom
líka inn og hann keypti samskonar frímerki og ég. Að svo búnu
gekk ég út og fór inn í sporvagn. Maðurinn kom líka inn í spor-
vagninn og settist, stöðugt brosandi. Þegar ég fór út var hann á
hælum mér. Ég keypti mér fréttablað og hann keypti sér eintak
af sama blaði. Ég settist á bekk og hann settist á annan bekk,
skammt frá mér. Ég fékk mér vindling og kveikti í og hann gerði
slíkt hið sama, en ekki kveikti hann í sínum fyrr en ég var búinn
að kveikja í mínum.
Ég hafði gaman af þessu í aðra röndina, en það gerði mig jafn-
framt dálítið ergilegan.
„Kannske hann sé gamansamur náungi, sem hefir ekkert að
gera“, hugsaði ég, „og er að skemmta sér þannig, að það bitni
á mér?“
Loks ákvað ég að komast til botns í þessu hið fyrsta, svo að
ég stóð upp og gekk til mannsins og nam staðar fyrir framan
hann, eins og ég ætlaði að spyrja hann hvers hann óskaði.
En það var algerlega óþarft fyrir mig að spyrja. Maðurinn í
bláa frakkanum reis á fætur, tók ofan hattinn, brosti og sagði
allhratt:
„Afsakið mig — ég skal útskýra allt fyrir yður — en leyfið
mér fyrst að segja yður hver ég er: Ég er Amico Dite. Ég hefi