Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Síða 113

111
komast hingað snemma í gærkveldi, en skyldmenni vor, af Cribelli-
ættinni, töfðu mig svo lengi í Buffaloro, að ég tók þá ákvörðun,
að snæða kveldverð og sofa á setri okkar, Navillo, en ég kom
þangað seint. Ráðsmaðurinn hafði búið okkur ágætan kved-
verð, en bað okkur að afsaka, að skilyrði væru ekki fyrir hendi
til þess að við gætum verið þar um nóttina, því að í sríðinu voru
öll sængurföt tekin og flutt til Milano og þeim hafði ekki verið
skilað aftur. Hélt ég því áfram ferð minni, þegar að kveld-
verði loknum. Voru vegirnir góðir og allt öruggt, enda gekk ferð-
in vel.“
Cornelio hafði heyrt mest af því sem sagt var, og var nú
mjög uggandi yfir því, hvemig fara mundi fyrir sér. Hann var
smeykur um, að svefn mundi sækja á sig, eða hann hrapaði,
en þjónarnir mundu þá vafalaust drepa hann. Nú var og tekið
að hvessa og komu ískaldar vindgusurnar niður í reykháfinn og
nístu Cornelio í merg og bein. Hann hugleiddi, að reyna að klifra
niður reykháfinn, eins hávaðalítið og unnt væri, og reyna að
flýja þannig, en af því að hann var ókunnugur í húsinu, þorði
hann ekki að hætta á það. Hann var nú farinn að verkja í iljarn-
ar, því að krókarnir, sem voru ávalir, vom ómjúkir og illt á
þeim að standa. En hann reyndi þó að herða upp hugann í þeirri
veiku von, að er morgnaði mundi hann komast á brott. Hann
reyndi að hughreysta sjálfan sig með því, að hugsa um fegurð
Camillu og hann sagði æ ofan í æ við sjálfan sig, að slík væri
fegurð hennar, að hann ætti með glöðu geði að þola miklu
meiri þjáningar, en nú vom hlutskipti hans, ef þörf krefði.
Og hvernig æti hún að vera sannfærð um elsku hans og tryggð,
ef hann væri ekki reiðubúinn til þess að leggja miklu meira
á sig en þetta, hennar vegna. Þannig talaði hann lengi við sjálf-
an sig og var ástin heita allur styrkur hans í bágindum þessum
og mótlæti.
Nú er þar frá að segja, að lögregluforinginn leiddi mann þann,
sem hafði séð Cornelio fara inn í húsið, fyrir Mombojero, sem
spurði hann spjörunum úr og hótaði honum pyndingum og öllu
illu, ef hann segði ekki allt af létta um morðið á knapanum. En
vesalings maðurinn gat aðeins endurtekið það, sem hann fyrst