Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Qupperneq 120

118
spurning hans: „Hefir þú gaman af hestum?“, og horfði á mig
hvasslega og beint í augu mér. Það rann af mér allt uppburðarleysi.
Ég svaraði spurningunni játandi og horfði nú beint í augu hans.
ÞaÞð var eins og við þennan mann væri ekki hægt að tala öðru-
vísi. Þannig hófust kynnin, en mér hefur ávallt fundizt Halldór
fyrirmannlegastur allra manna, og fór léttur í lund í bæinn. Og
fjögur sumur var ég „kúskur“ og svo tvo vetur í skólanum. For-
leikurinn að Hvanneyrarþættinum var hjá þeim Jóhannesi og
Guðfríði dóttur hans að Gufá.
Minningarnar um Halldór skólastjóra eru margar og dýrmætar
frá sumrunum, áður en ég fór í skólann. Hann hafði auga á hverj-
um fingri, hvetjandi, leiðbeinandi, einnig okkur, kúskunum. Af
honum lærði ég og skildi hvert yndi það getur verið að fara með
vagn- og sláttuvélahesta. öllu heyi var ekið heim á fjórhjóla vögn-
um með tveimur hestum fyrir. Einhverjar mínar beztu stundir
voru, er ég hafði Bleikana tvo fyrir vagni eða sláttuvél, Borgar-
Bleik og Dalakoll. Hinn fyrrnefndi var fullþungur fyrir Dalakoll
litla, sem er einhver aðdáunarverðasta skepna, sem ég hefi haft
kynni af. Hann var fagurlega byggður, fremur smár, léttstígur og
tilfinninganæmur, en sterkur vel, og ávallt í réttri samstillingu
við þann er á vél eða vagni sat, eða félagann hinum megin við
slána. Ég hugleiddi á stundum síðar meir, hið ólíka skapferli hans
og Grána míns, með sína ofsafengnu lund.
1 grein, sem ég skrifaði fyrir Vikuna (Jólablað 1975), um
bernsku mína í föðurhúsum, reyndist hún of löng fyrir hana.
Hún nefndist „Endurminningar. Svipmyndir úr bernsku." Birti ég
hana því í heild í Rökkri 1977. í niðurlaginu segir svo: Þegar hér
var komið sögu var líka skammt að bíða breytingar, sem á vissan
hátt tengdist því sem á undan var gengið. Hnokkinn, sem hér á
undan var alltaf að skjóta upp kollinum hvarf óvænt á annan vett-
vang og þar opnaðist annar heimur. Heimasæta vestan af Mýrum
kom til vetrardvalar til okkar og hún sagði mér frá sveitinni og
um vorið fór ég með henni í sveitina. Löngu seinna skildist mér
til fulls, að lífsreynslan þessi fjögur ár á heimili hennar, mörkuðu
ein mikilvægustu, ef til vill allra mikilvægustu spor ævinnar. Þá
var ég á áttunda ári, og unga stúlkan, Guðfríður Jóhannesdóttir,
venjulega nefnd Fríða á Gufá.