Fréttablaðið - 04.03.2023, Blaðsíða 44

Stundum hugsa ég til
baka og er bara: Hvað
voru þau að pæla? En
þarna var þetta bara
allt öðruvísi.
Guðmundur Stephensen var
aðeins ellefu ára þegar hann
landaði fyrsta Íslandsmeist-
aratitlinum í borðtennis og
var ósigraður í 20 ár. Eftir að
hafa varla hreyft sig undan-
farinn áratug mætir Guð-
mundur óhræddur á Íslands-
meistaramótið um helgina
og ætlar sér ekki að tapa í
fyrsta sinn á ferlinum.
Ég var náttúrlega bara
pjakkur þegar ég byrj-
aði,“ segir Guðmundur
Stephensen, stórmeistari
í borðtennis. Hann keppir
á Íslandsmeistaramótinu um helg-
ina eftir tíu ára pásu frá borðtennis.
„Ég fór ekki að æfa strax en ég
byrjaði að spila heima liggur við
um leið og ég gat staðið í lappirnar.
Við vorum með borðtennisborð
heima hjá mömmu og pabba og ég
var bara svona þriggja ára þegar
ég byrjaði að leika mér að spila, en
ég var sex ára þegar ég byrjaði að
mæta á æfingar,“ segir Guðmundur.
„Það var ekki algengt að fólk væri
með borðtennisborð heima hjá sér
en heima hjá okkur var salur þar
sem var borðtennis og billjard og
svona, mjög skemmtilegt og það
var mikið spilað. Borðtennis var
alltaf mikið í fjölskyldunni.“
Guðmundur segir borðtennis
algjört vetrarsport, engar æfingar
hafi verið á sumrin hér á árum
áður og að f ljótt hafi spurst út að
heima hjá honum væri borð sem
hægt væri að æfa sig á. „Þarna var
ég bara lítill, varla farinn að æfa
og kallarnir í Víkingi, þessir bestu,
vissu að það væri borð á Laugarás-
veginum hjá pabba og þetta varð
hálfgerð félagsmiðstöð,“ segir Guð-
mundur sem fylgdist vel með þeim
æfa sig.
„Þarna var ég ekki farinn að spila
við þá en það gerðist reglulega að
ég sofnaði undir borðinu. Lagðist
bara þvert undir og var alveg kyrr,
sofnaði svo við skoppið í kúlunni
og fannst það svo notalegt,“ segir
hann.
Hér fagnat Guðmundur Íslandsmeistaratitlinum aðeins
13 ára, hann vann titilinn fyrst 11 ára. fréttablaðið/þök
Ekki hræddur
við að tapa
Ungur Íslandsmeistari
Fljótlega eftir að Guðmundur
byrjaði að æfa borðtennis kom í
ljós að þar hefði hann mikla hæfi-
leika. Þegar hann var aðeins átta ára
gamall sigraði hann Íslandsmeist-
ara kvenna og unglingameistara
Íslands. Sama ár komst hann í
meistaraflokk. Ellefu ára varð hann
Íslandsmeistari í fyrsta sinn.
„Ég man ekki mikið frá því að ég
var lítill. Ég held að pabbi hafi áttað
sig á því að ég væri góður í þessu og
ég spáði ekkert í því sjálfur, maður
er ekkert að spá í því sjálfur hvað
maður er góður. Ég var bara í borð-
tennis á veturna og fótbolta á sumr-
in og elskaði að vera í íþróttum,“
segir Guðmundur.
„Ég er svo kannski svona tíu ára
þegar ég er farinn að geta unnið
þessa kalla, þessa bestu. Ég keppti
ekki á Íslandsmeistaramótinu þegar
ég var tíu ára en ég held að ég hefði
alveg getað það og ég held að ég
hefði alveg átt séns en ég vann svo
ári seinna, 1994, þá var ég ellefu ára,“
segir Guðmundur.
Þá ert þú ellefu ára að keppa við
fullorðna menn og vinnur?
„Já, þeir voru bara allir mættir og
ég vann,“ segir Guðmundur og hlær.
Á þessum tíma hóf Guðmundur
að spila í dönsku deildinni. Hann
var aðeins tólf ára þegar hann fór
að ferðast einn til Danmerkur
og keppa. „Ég fór næstum hverja
einustu helgi og ég fór alltaf einn.
Maður var bara símalaus og korta-
laus og stundum þekkti ég engan,
ef ég var kannski nýbúinn að skipta
um lið þá þekkti ég ekki einu sinni
þjálfarann. Pabbi lét mig fá dansk-
an pening og vonaðist til þess að
ég kæmi heim á sunnudeginum,“
útskýrir hann.
Guðmundur segist aldrei hafa
verið hræddur eða liðið illa á ferða-
lögunum þó að hann hafi verið bæði
einn og ungur. „Mér fannst þetta
geggjað og það voru aldrei nein
vandamál. Ég bjargaði mér á ensku
og ég er týpan sem getur alltaf sofið
á ferðalögum, bæði í bíl og flugvél.
Ég bara f laug út, var sóttur af ein-
hverjum þjálfara, fór og keppti og
flaug heim. Ég gat hringt í mömmu
og pabba úr tíkallasíma og ég gat
meira að segja hringt þannig að
þau borguðu símtalið,“ segir hann.
„Stundum hugsa ég til baka og er
bara: Hvað voru þau að pæla? En
þarna var þetta bara allt öðruvísi.“
Guðmundur fékk greitt fyrir
keppnirnar en hann segir upp-
hæðirnar ekki hafa verið háar en
nægt tólf ára barni. Hann þurfti
ekki oft að fá frí í skólanum þrátt
fyrir að hann væri á barmi atvinnu-
mennsku. „Ég gat alveg gert bæði en
skólinn hefur aldrei verið það sem
ég hef lagt mesta áherslu á. Nám
var samt aldrei vandamál en ég var
mjög góður í því að tala kennarana
til og halda þeim góðum, maður
þarf líka að vera góður í því í íþrótt-
um, halda til dæmis þjálfaranum
góðum,“ segir hann.
„Ég spilaði í Danmörku alveg út
menntaskólann. Kláraði MS og gat
ekki beðið eftir að komast út. Eftir
á að hyggja hefði ég átt að fara í
menntaskóla í Danmörku en eins
og ég sagði áðan var þetta allt öðru-
vísi og f lóknara. Heimurinn var
ekki svona lítill. Það var f lóknara
að f lytja á milli landa,“ segir Guð-
mundur sem fór strax að loknum
menntaskóla til Noregs og þaðan
til Svíþjóðar.
Fannst þér þú fara á mis við ungl-
ingsárin þar sem þú varst mikið
erlendis að keppa?
„Nei, alls ekki. Ég átti góðan
Birna Dröfn
Jónasdóttir
birnadrofn
@frettabladid.is
24 helgin FRÉTTABLAÐIÐ 4. mARs 2023
lAUgARDAgUR