Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Síða 16

SIGURÐUR BJARNASON
í SKJÓU MYRKURS
Hár og þykkur snjóskaflinn í brekkunni
fram undan gerði vonir okkar félaganna
um áframhaldandi ferð á bíl að áfangastað
að engu.
Fram til þessa hafði ferðin gengið áfalla-
laust. Að vísu hafði verið talsverð hálka á
þjóðvegi eitt og eftir að honum sleppti
hafði snjóþæfingur og sums staðar um-
brotafæri, þar sem grípa þurfti skóflu, tafið
nokkuð för okkar.
Á þessu höfðum við átt von. Undanfarið
hafði kyngt niður miklum snjó svo að farið
var að tala um veturinn sem sannkallaðan
snjóavetur. Kannski engin furða þegar haft
var í huga að árið var rétt nýhafið og langur
tími til vors.
Ég leitaði álits félaga minna á stöðunni
og komst að því að þeir voru sama sinnis og
ég. Lengra yrði ekki komist á bíl. Þessi ferð
var farin fyrir daga stóru og breiðu dekkj-
anna sem í seinni tíð og við svipaðar kring-
umstæður hafa gert okkur kleift að fara
þessa leið án teljandi erfiðleika með því að
hleypa vindi úr þeim að nútímasið sannra
jeppamanna, sem með þessum hætti fara
yfir fjöll og firnindi án nokkurrar teljandi
fyrirstöðu. Við festum á okkur gönguskíð-
in sem við höfðum verið svo forsjálir að
taka með okkur, öxluðum okkar skinn og
héldum inn dalinn. Framundan var um það
bil 6 km strembin ganga, öll á fótinn, sem
við vissum að fenginni reynslu að væri
tímafrek.
Veðrið var ákjósanlegt. Hæg norðaust-
anátt og talsvert frost sem beit nokkuð í
andlitið. Hvítur snjómöttullinn huldi hæðir
og lægðir svo rækilega að hvergi sá á dökk-
an díl. Um himinhvolfið sigldu hvítkembd-
ir skýjaflákar hátt í lofti, sem gátu verið
fyrirboðar snjókomu eða élja. Við vorum
bjartsýnir þar sem við sigum hægt og bít-
andi inn dalinn, enda kannski ekki ástæða
til annars. Veðurstofan spáði hægri norð-
austanátt, fremur léttskýjuðu og vægu
frosti. Auk þess var tungl í fyllingu en það
töldum við mikilvægast af öllu.
Áfangastaður okkar var Skothúshæð,
innarlega í dalnum. Þar eigum við veiðihús
(skothús 4 m2) sem við notum á vetrum til
refaveiða og stuðlum þannig að því að
halda hjörð refa á svæðinu mátulega stórri.
Eftir tæplega tveggja klukkustunda
göngu náðum við til skothússins. Á leið-
inni höfðum við hvað eftir annað rekist á
refaslóðir í mjúkum snjónum. Þetta gaf
fyrirheit um að nóttin gæti orðið spennandi
og ekki minnkaði eftirvæntingin þegar við
litum til ætisins. Mikið snjóupprót og hár-
flygsur út um skafl gáfu til kynna að hér
hefðu refir leitað fanga nýlega og trúlega
fleiri en einn. Skaflinn, sem huldi ætið,
hrosshausa sem við höfðum lagt út fyrir
refina, var orðinn svo þykkur að til þess að
ná til matarins höfðu þeir grafið alldjúp
göng.
Refir eru einkum næturdýr, þ.e.a.s. þeir
ferðast aðallega um á nóttunni í fæðuleit og
öðrum tilgangi og hafa þá oft lagt langar
vegalengdir að baki þegar morgnar. Á dag-
inn leita þeir gjarnan afdreps og hvíldar í
grenjum og gjótum, undir steinum eða
klettum. Sjón þeirra er í góðu lagi og þeir
heyra með afbrigðum vel. En lyktarskynið
er þó mesta gersemin af skilningarvitunum
og það sem þeir treysta mest á í lífsbaráttu
sinni.
16
VEIÐIMAÐURINN