Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 38

ÓLAFUR E. JÓHANNSSON
Fyrsta ferðin
Gömul veiðisaga
Hann var kaldur þessi desembermorg-
unn. Rúður bílanna voru hélaðar og það
stirndi á þá í tunglsljósinu svo líkast var því
að þeir væru þaktir milljón stjörnum.
Heiðskírt var og stjörnubjart þótt þess væri
skammt að bíða að sindur stjarnanna léti
undan síga fyrir vaxandi dagsbirtu sem enn
sáust þó engin merki um á austurhimnin-
um. Það brakaði í snjónum þegar ég gekk
heim til feðganna og skrjáfið í plastpokan-
um með nestinu og hitabrúsanum vitnaði
og um kuldann; plastið stirðnaði í kuldan-
um á vegferðinni enda þótt heimili veiðifé-
laga minna væri aðeins steinsnar frá mínu.
Karlinn hafði boðið mér með sér og
stráknum sem var árinu yngri en ég og
skólabróðir minn í gagnfræðaskólanum.
Strákurinn hafði nokkrum sinnum fengið
að labba með föður sínum í léttum göngu-
ferðum til rjúpna, en ég hafði aldrei farið í
slíka ferð. Þess vegna var tilhlökkunin
mikil og eftirvæntingin slík að mér hafði
gengið illa að sofna kvöldið áður, skiljan-
legt ástand hjá sextán ára unglingi sem ný-
lega var farinn að handleika skotvopn og
þá aðeins undir handleiðslu sér eldri og
reyndari manna. Megnið af sumarhýrunni
hafði farið í spánska tvíhleypu sem hafði
sannað sig um haustið, þegar tvær gæsir
höfðu fallið fyrir henni í jafn mörgum ferð-
um en mun fleiri skotum. Byssan beið nú á
heimili feðganna ásamt skotapakka sem ég
hafði önglað saman fyrir, en reyndar feng-
ið annan til að kaupa fyrir mig, — „Eley
32ja gramma númer sex, það er málið,“
hafði afgreiðslumaðurinn sagt um leið og
hann skellti pakkanum á búðarborðið og
rukkaði um vasapeninga heillar viku í end-
urgjald fyrir skotfærin.
Það var ljós í eldhúsinu þegar ég bankaði
létt á gluggann til þess að vekja ekki alla í
húsinu með því að hamast á dyrabjöllunni.
„Þú er snemma á ferð,“ sagði karlinn við
mig kankvís um leið og hann leit á klukk-
una. Eg skildi sneiðina þótt ekki væri frek-
ar haft orð á þessu, því ég var örugglega
þremur korterum á undan áætlun. „Eg
vildi ekki láta ykkur bíða eftir mér,“ sagði
ég til skýringar um leið og mér var boðið
inn í eldhús, þar sem félagar mínir voru að
fá sér morgunmatinn. „Fáðu þér bita með
okkur,“ sagði karlinn um leið og hann ot-
aði að mér kjarnmeti því sem hann taldi
undirstöðu þess að geta gengið heilan dag á
rjúpu; Síld, rúgbrauði, kæfu, sviðasultu og
lýsi. „Éttu þetta og ekkert múður, ég ætla
ekki að þurfa að halda á þér í bílinn kvöld, “
sagði leiðangursstjórinn í slíkum skipunar-
tón að ekki var annað fært en að hlýða.
Morgunmaturinn hristist og skalf í mag-
anum á mér þar sem ég hossaðist í köldum
Land Rover jeppanum þegar við ókum
fram Mosfellsdalinn í morgunskímunni.
Það var héla og móða á hliðarrúðunum
innanverðum, en vel sást út um framrúð-
una hvernig geislinn úr framljósunum elti
bugðurnar á veginum. Fyrsta merkið um
að rjúpa væri á veiðislóðinni sáum við í því
bili sem við ókum inn í þjóðgarðinn á Þing-
völlum. Rjúpa tók sig upp við vegarkant-
inn og flaug augnablik í skini bílljósanna en
sveigði síðan upp í hlíðina á vinstri hönd.
„Vertu ekki að hugsa um þetta,“ sagði
karl, „ég ætla ekki að skjóta hér í þjóðgarð-
38
VEIÐIMAÐURINN