Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 17

Bjarni Kristjánsson með veiði nœturinnar.
Allt þetta og ýmislegt fleira af lifnaðar-
háttum tófunnar var okkur kunnugt. Það
varð því að fara að öllu með gát og hafa
hægt um sig. Klukkan var langt gengin í
fimm og tekið að rökkva þegar við höfðum
komið okkur fyrir í skothúsinu. Heita
mátti að blæjalogn væri dottið á og hita-
mælirinn sýndi -11°C utandyra. Þetta þýddi
að við yrðum að hafa mjög hljótt um okk-
ur. Öll búkhljóð stór og smá yrði að kæfa
strax í fæðingu! Óskastaðan var áfram-
haldandi norð-austanátt samfara nokkrum
vindblæstri.
Ef vindur snerist til suðvesturs stæði
hann af húsinu á ætið og veikti stöðu okk-
ar. Tófur ganga vanalega í æti móti vindi og
fengju þær pata af okkur á þann hátt
mundu þær missa matarlystina samstundis
og forða sér. Við komum okkur fyrir á sem
þægilegastan hátt og gripum til nestisins og
klæddum okkur í hverja þá spjör sem við
höfðum tiltæka. Ef hvessti af norðaustri
myndi trekkja inn um skotraufina og þá
gæti tilveran orðið kalsafengin héldist
frostið svipað eða meira. Skothúsið er búið
einföldum en þægilegum húsgögnum:
Svefnbálka og 2 stólum. Annar er ætlaður
þeim sem er á skotvakt en hinn er nokkurs
konar gestastóll og notaður þegar húsið er
fullsetið. Gas höfum við til upphitunar en
notum það fremur lítið til þess að koma
síður upp um okkur með lykt og svo er
meiri hætta á að menn syfji, ef mikið er
kynt.
Við ræddum útlitið og vorum sammála
um að eitthvað hlyti að gerast. Þetta var
eðlileg ályktun með tilliti til þess, að mikið
hafði sett niður af snjó undanfarið og því
hagbönn víðast hvar í nágrenninu fyrir
rjúpuna, aðalfæðu tófunar á þessum slóð-
um. Veðrið, héldist það óbreytt, var okkur
hagstætt og síðast en ekki síst var tungl í
VEIÐIMAÐURINN
17