Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 41

hana og hún féll í snjóinn þar sem fljótlega
myndaðist rauður blettur af blóði hennar.
Fuglinn kipptist lítið eitt til í dauðateygjun-
um, en eins og rjúpnaveiðimanni sæmir
batt ég hann í spotta sem ég festi við beltið.
Dinglaði hann þar það sem eftir lifði dags
og skreytti buxurnar blóðblettum sem
urðu brúnleitir þegar blóðið storknaði.
Laust fyrir miðjan dag örkuðum við
strákarnir síðan í átt að bílnum, hvor með
sína rjúpuna, og vorum reyndar nokkuð
hreyknir báðir. Þarna hafði ég skotið mína
fyrstu rjúpu og það á „flugi“ og félagi minn
hafði náð sínum fyrsta fugli skotnum á
flugi. Það var mér því nokkuð undrunar-
efni þegar það mátti skilja á karlinum að
dagurinn hefði ekki verið neitt sérstakur í
rjúpnalegu tilliti. „Ég náði ekki nema tutt-
ugu-og-eitthvað greyjum," sagði hann lítil-
látur um leið og hann setti þrjár vænar
rjúpnakippur í bílinn. Pað fór ekki mikið
fyrir minni rjúpu þar sem hún lá við hliðina
á hrúgunni, sem hann hafði aflað, en samt
fékk ég hrós fyrir og klapp á kollinn og
yfirlýsingu um að þetta væri ekki svo afleit
byrjun.
„Þú verður kannski veiðimaður ein-
hvern tímann,“ sagði hann. „Það hafa
margir byrjað verr en þetta.“
Heimferðin var tíðindalaus en þegar
heim var komið hvarf karl ofan í kjallara,
en kom til baka að vörmu spori með góða
rjúpnakippu í höndunum sem hann rétti
mér um leið og hann sagði: „Heldur þú að
þetta sé ekki nóg í matinn handa ykkur?
Færðu henni mömmu þinni þetta þegar þú
kemur heim!“
Það var vígreifur veiðimaður sem arkaði
inn heima hjá sér, skellti rjúpnakippu á
eldhúsborðið og sagði: „Hæ, mamma, ég
var á rjúpu.“
Höfundur er fjölmiðlamaður