Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 72

fiskinn og hausaði. Skildi svo hausinn og
slógið eftir á vatnsbakkanum.
Var nú komið að kvöldmatartíma og
kom sér þá vel að hafa haft lambakjötið
meðferðis en bleikjan var einnig grilluð og
notuð sem forréttur. Bragðaðist hvoru-
tveggja afbragðsvel. Eftir matinn var kom-
in ró yfir mannskapinn og var ekki hugað
að veiðiskap frekar. Síðan skriðu hjónin og
dóttirin í poka sína. Jónas hins vegar var
ekki í neinu skapi til að taka á sig náðir,
sólin var að hníga til viðar og kyrrðin og
veðrið svo gott að hann gat með engu móti
haldið sig inni í tjaldi. Fór hann með stöng
sína að vatnsbakkanum og kastaði nokkur
köst. Stuttu síðar fékk hann murtu á færið
og var henni fljótlandað. Settist hann þá
niður og naut veðursins.
Jónas varð nú var við eitthvað sem
skaust hægra megin framhjá honum. Hann
leit til hliðar og sá hvar minkur hljóp að
vatnsbakkanum og sótti sér silungshausinn
sem hann hafði skilið þar eftir fyrr um
kvöldið. Minkurinn snéri síðan við og fór
með hausinn í holu sína sem var þar rétt
fyrir aftan Jónas. Skömmu síðar kom
minkurinn aftur úr holunni. Jónas tók nú
murtuna, sem hann hafði veitt skömmu
áður, og hélt um hausinn og veifaði fiskin-
um í átt til minksins. Minkurinn varð strax
var við þetta og þefaði út í loftið. Hann
gerðist nú nokkuð áræðinn og nálgaðist
Jónas og murtuna, snéri þó aftur til baka
en fór ekki langt þar sem hann hafði séð
gómsætan bita sem hann gat fengið fyrir
lítið. Nálgaðist hann nú murtuna sem fyrr
og teygði Jónas út hendina, við það skrjáf-
aði í úlpu hans og minkurinn snéri við.
Tekur Jónas nú á það ráð að hreyfa hend-
ina til að venja minkinn við hljóðið. Mink-
urinn kom nú aftur til Jónasar en þorði þó
ekki að taka murtuna. Hljóp hann nú til
baka að greni sínu og heyrði Jónas nú að
minkurinn var fyrir aftan hann. Hann hélt
um hausinn á murtunni með hægri hendi
og dilnglaði henni við vinstri hlið sér.
Fylgdist hann síðan með minknum útund-
an sér. Virtist nú vera hlaupið kapp í mink-
inn og ætlaði hann sér að ná í fiskinn. Er
hann var við það að taka við fiskinum tók
Jónas með vinstri hendi í hnakkadrambið á
minkinum og hélt fast. Gaus þá upp þessi
ferlega ólykt sem minkurinn gaf frá sér.
Kvaðst Jónas hafa verið hræddastur við að
sleppa því þá hefði hann átt á hættu að vera
klóraður og bitinn. Jónas hélt nú um
hnakkadrambið á minknum og fór með
hann niður að vatni þar sem honum var
drekkt. Eftir þetta fannst honum tími til
kominn að hátta eftir vel heppnaða veiði-
ferð.
Daginn eftir þegar fólk fór á fætur sýndi
Jónas félaga sínum veiðina. Þeir fóru síðan
til að athuga grenið sem var þar skammt
frá. Jónas lagði eyrað að opinu og heyrði
hann þar inni í afkvæmum minksins. Ekki
þorðu þeir að fara með hendina niður opið
og eiga á hættu að fá hvassar tennur til að
narta í fingur sér. Réðu þeir félagar nú
ráðum sínum um hvað þeir ættu að gera.
Stúlkubarnið hafði heyrt samræður þeirra
og þegar þeir töluðu um að drepa litlu
börnin minksins fannst henni nóg um.
Náði hún í bækling frá þjónustumiðstöð-
inni sem þau höfðu fengið og las fyrir föður
sinn og Jónasi. Þar stóð að bannað væri að
drepa dýr innan þjóðgarðsins. Varð þá fátt
um svör hjá þeim Jónasi og kunningja
hans. Jónas fór nú að hugsa með sér að ef
til vill hefði hann ekki mátt drepa minkinn.
Var því ákveðið að láta kyrrt liggja og
hugsa ekki frekar um minkaveiðar í bili.
Eftir þetta var haldið heim á leið. En
minkurinn fór í frystikistuna og verður síð-
an stoppaður upp sem minning um eftir-
minnilegustu veiðiferð sumarsins.
Höfundur er
lögreglumaöur á Grundarfiröi
72
VEIÐIMAÐURINN