Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 70

legt, einfalt og aðhaldssamt hins vegar.
Hvort tveggja þjónar sínum tilgangi og er
ágætt í sjálfu sér en raskist meðalhófið í
þessari framsetningu hvors um sig er ekki
von á góðu. Því miður hefur meðalhófinu
verið sleppt í tilfelli /íraðsnðnfjölmiðlunar-
innar í seinni tíð. Nú tröllríða okkur fjöl-
miðlar sem leita uppi það lægsta og aum-
asta í mannskepnunni, ástunda óvönduð
vinnubrögð og gera sig bera að hégóma-
skap, þannig að hinn almenni borgari má
hafa sig allan við að falla ekki fyrir skrumi
þeirra, haldi hann ekki vitund sinni vak-
andi.
Einhvern veginn er það tilfinning mín að
þeir sem hæst hafa talað um nauðsyn breyt-
inga á Veiðimanninum síðustu ár, tilheyri
þeim flokki manna sem hafa tileinkað sér
Greinarhöfundur með 10 punda hœng úr Ver-
skálahyl í Sandá 1995.
eða fallið fyrir vinnubrögðunum stutt,
skreytt og hraðsoðið.
Ég vil síðastur manna mæla fyrir því
viðhorfi að Veiðimanninum megi ekki
breyta. En hann þarf að varðveita. Ég ólst
upp við að lesa Veiðimanninn og það sem
þar var best gert hefur aldrei skilið sig við
mig því þar er margt að finna sem virðingar
er vert. Einhvern veginn er það svo að í
gegnum tíðina hefur S.V.F.R. borið gæfu
til þess að eiga ritstjóra sem borið hafa
skynbragð á stílbrigði og bókmenntir.
Menn sem skilið hafa mikilvægi þess að
binda í orð stemmningu við vatnsbakka,
eðli og ásýnd náttúrunnar sem umlykur
vatnsföllin okkar, samband veiðimanns og
lónbúa og augnablikin einstöku í veiðiskap
sem ár eftir ár draga menn aftur að ánum.
Augnablikin sem eru svo einstök að þeim
verður vart lýst með orðum. Það er þessi
vandi, vandinn að færa hið ósegjanlega í
orð, sem ætti að vera hverjum veiðimanni
hvöt til að stinga niður penna. Það er þessi
andi veiðiskaparins, sem dregur veiði-
manninn til þess að lesa um veiði þegar
líður að vori, og hann þarf að varðveita.
Honum verður aldrei skilað á forminu
stutt, skreytt og hraðsoðið.
Því miður hafa vinnubrögð hraðsuðunn-
ar náð að teygja sig of langt inn á borð
ritstjórnar Veiðimannsins í seinni tíð. Með
þessum vinnubrögðum barst ákveðinn
ferskleikablær, eins og ætíð gerist þegar
bryddað er upp á nýjungum, en það sem ég
hef hér að framan kallað varðveislusjónar-
mið hefur því miður ekki verið haft að leið-
arljósi. Kannski er í því fólgin ein skýringin á
því hvers vegna ritfærir menn í röðum veiði-
manna hafa haldið að sér höndum og verið
tregir til að láta frásagnir sínar af hendi.
Það þarf að standa vörð um Veiðimann-
inn og varðveita og vinna í anda þess sem
vel er gert, því þar í felst okkar eina von um
menningu. Þetta er ekki afturhaldssemi.
Við þurfum að varðveita Veiðimanninn
þannig að hann haldi áfram að vera það
sem hann er: Málgagn stangaveiðimanna.*
* Rétt er að taka fram að grein þessi var skrifuð eftir
að 145 tbl. Veiðimannsins kom út sem var fyrsta blað
eftir breytingu. Pær breytingar sem ég geri að um-
ræðuefni mínu hafa síðan enn frekar fest sig í sessi
með því að lengra er gengið og undirtitli tímaritsins
er breytt í málgagn veiðimanna. Ég spyr því enn og
aftur: Sætta félagsmenn í Stangaveiðifélagi Reykja-
víkur sig við slíka breytingu?
Höfundur er forstöðumaður
Háskólaútgáfunnar og jafnframt
ritstjóri Veiðifrétta SVFR
70
VEIÐIMAÐURINN