Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 50

og frá fyrstu stundu er ljóst að þar fer höfð-
ingi af stærri gerðinni.
Um hádegisbilið hafði ég ekki sett í fleiri
fiska, en tvisvar elti gedda hjá mér fluguna
og í seinna skiptið var um að ræða stóran
fisk að minnsta kosti 6-7 kíló. Sá hætti ekki
við fluguna fyrr en hún var komin alveg
upp í stangartopp. Stóra geddan sneri frá
við fæturna á mér, svo nálægt, að þegar
hún varð vör við að ekki var allt með
felldu, skvetti hún vatni yfir fæturna á mér.
Danskurinn hafði, meðan á þessu stóð,
ekki orðið var við geddur en þeim hafði
hins vegar tekist að veiða nokkra skalla
sem þeir geymdu lifandi í tunnu svo þá
mætti nota sem beitu síðar meir.
Matarhlé
Við tókum okkur matarhlé á haftinu
milli tjarnanna þar sem ég hafði orðið var
við stórfiskinn.
Bækistöðin og nestið er eitt af því allra
mikilvægasta í dönskum veiðitúr. Eitt af
skemmtilegum sérkennum Dana er,
hversu mikil nautn þeim er í að borða og
nota þeir hvert tækifæri sem gefst að gera
vel við sig í mat. Nestið verður að vera vel
útilátið og smurt eftir kúnstarinnar regl-
um, og ef ekkert veiðist hafa þeir alla vega
haft góða lautarferð upp úr krafsinu. Þessa
nestismenningu hafa fáir Islendingar til-
einkað sér. Til marks um það hyldýpi sem
er á milli veiðimanna þessara þjóða hvað
nestið varðar, hnussaði Jakob þegar hann
veiddi með mér í fyrsta skipti og sá hvað ég
hafði með mér til átu hnausþykka samloku
með osti: „I har slet ingen kultur oppe i
Island!“ í Landi Margrétar er heldur ekki
óalgengt að hitta á árbakka veiðimenn
með þriggja hæða lagskifta nestispakka,
þar sem hver brauðsneið er lítið og langt
frá því látlaust listaverk.
Meðan við borðuðum benti ég þeim á,
hvar ég hefði orðið var við fisk. Ég er ekki
viss um að þeir hafi trúað mér því sjálfir
höfðu þeir ekki séð fisk, hvað þá orðið
varir. Það ýtti enn frekar undir vantrú
Baunanna að í síðasta kasti hafði ég fest
fluguna langt uppi í krónu stæðilegs birki-
trés og ekki nennt að verka fluguna niður
úr trénu. Ég hafði látið mér nægja að draga
inn línuna og síðan lagt stöngina upp að
trénu. Ole spurði glottandi hvað veiði-
stöngin væri að gera þarna við tréð. „Den
leger flagstang“ svaraði ég snúðugt og
fékkst ekki til að ræða málið frekar.
Æsist leikurinn
Eftir „frokost“, með tilheyrandi Gam-
meldansk, setti Jakob stóran wobblerspón
á kaststöngina og spurði í sömu andrá og
hann kastaði út. „Var það hérna sem þú
sást stóru gedduna?“ Um leið og wobbler-
inn lenti í vatninu hvarf hann með miklum
boðaföllum og gusugangi og stöngin bogn-
aði niður að handfangi. Jakob gólaði af
gleði og tók hraustlega á móti. Eftir um
það bil tíu mínútna barning náði Jakob
fiskinum að bakkanum og þarna í vatns-
skorpunni áætluðum við þyngd geddunnar
5-8 kfló. Okkur gekk brösuglega að koma
skepnunni upp á bakkann, sem var hár
þarna við haftið og hvergi hægt að vaða út
í. Silungsháfurinn, sem við vorum með
reyndist allt of lítill og í hvert skipti sem
Ole reyndi að háfa skepnuna tókst henni
að snúa sér þvert á háfopið. Ole hafði það
eitt upp úr tilraunum sínum að honum
tókst, nokkrum sinnum, að lyfta ferlíkinu
hátt á loft, Jakob til mikillar örvæntingar
sem hann lét í ljós með því að samantvinna
nokkur vel valin blótsyrði milli þess sem
hann ákallaði himnafeðgana. Ekki tók
betra við þegar við reyndum að sporðtaka
kvikindið, því ólíkt laxfiskum er ekkert
hald við stirtluna á geddum. Það bætti ekki
50
VEIÐIMAÐURINN