Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Qupperneq 51

úr skák, að í hvert skipti sem við reyndum
að nálgast kvikindið með lúkunum, beraði
skepnan skoltana með fleiri hundruð nál-
hvössum tönnum, þær lengstu 2-3 senti-
metrar á lengd. Við Ole náðum loksins að
koma höndunum undir belginn á skepn-
unni og sviptum henni á land með sam-
stilltu átaki. Með vel útilátnu höggi rotaði
Ole gedduna með „presti“ sem hann dró
upp úr pússi sínu. Fiskurinn reyndist vera 7
kíló að þyngd og 97 sentímetrar að lengd.
A bakkanum upphófust mikil fagnaðarlæti
sem reyndar veittu mér meiri fullnægju en
danskinum eins og þeir einir skilja sem
heyrt hafa Dani hrópa húrra.
Loksins veiðist
Ólíkt bjartara var nú yfir veiðiskapnum.
Við skiptum liði, Jakob var ófáanlegur af
haftinu með wobblerinn, Óli fór í stærri
tjörnina með nokkra skalla, sem hann ætl-
aði að beita, og ég ákvað að reyna fyrir mér
í minni tjörninni með tobyspón, því ekki
var hægt að veiða nema lítinn hluta tjarnar-
innar með flugu. Ég veiddi mína fyrstu
geddu eiginlega um leið og mér hafði tekist
að brjótast í gegnum þyrniflækjuna niður
að tjörninni. Ég dró sjö gramma tóbyspón-
inn þétt við sefkant sem þarna var. I þriðja
kasti setti ég í fisk og landaði honum eftir
2-3 mínútur. Þetta reyndist hinn
skemmmtilegasti fiskur viðureignar, tæp
þrjú kfló og ekkert nema kjafturinn og
tennurnar.
Geddur taka allt öðru vísi á móti en
laxfiskar. Þær veita oft litla mótspyrnu
framan af, þar til þær eru komnar svo nærri
landi að veiðmaðurinn getur því sem næst
rétt út hönd og snert þær. Þá tryllast þær
gersamlega og berjast um í vatnsskorp-
unni.
Mér veittist auðveldara að landa þessum
fiski en trölli Jakobs, ég dró gedduna ein-
faldlega í gegnum sefið og upp bakkann.
Eftir að hafa aflífað fiskinn gaf ég mér
góðan tíma til að skoða hann og skyldi nú
af hverju Ole hafði harðbannað mér að
fara með fingurna inn í tálknin á skepnunni
hans Jakobs. Tálknin eru nefnilega hár-
beitt og mjög auðvelt að skera sig á þeim.
Ég hélt áfram uppteknum hætti og kast-
aði tóbyspúninum þar sem ég komst niður
að tjörninni og varð töluvert var við fisk.
Þegar var farið að bregða birtu hafði mér
tekist að landa tveimur geddum til viðbót-
ar sem voru ívið minni en sú fyrsta, reynd-
ist önnur vega kíló og hin tvö kíló. Mér
fannst nóg komið af veiðiskap og rölti
ánægður með aflann yfir á haftið góða.
Þeir félagar voru þá einnig hættir veiðiskap
og hafði Jakob ekki fengið neitt en Ole
hafði fengið tvær geddur á skallana, aðra
tvö kíló að þyngd, hina mjög væna, heil
fimm kíló að þyngd.
Við gerðum að fiskinum og lék mér mik-
il forvitni á að komast að því hvað þær
hefðu verið að éta blessaðar. Þær voru all-
ar með nýgleypta skalla eða smágeddur í
magasekknum. Minnsta geddan reyndist
hafa sporðrennt stærsta smáfiskinum. Ég
brá málbandinu á hann og reyndist sá vera
nákvæmlega 30 sentimetrar á lengd! Mér
þótti mikið til koma. Það er ekki hægt ann-
að en bera virðingu fyrir ránfiski sem er fær
um að gleypa í heilu lagi fisk sem er meira
en helmingurinn af eigin lengd.
Þegar hér var komið sögu var farið að
skyggja og veiðiferðin varð því ekki lengri.
Jakob fór mikinn á heimleiðinni, varð tíð-
rætt um frumstæða eyjarskeggja ættaða
norðan úr ballarhafi. Þeir gætu svo sem
veitt dálítið af laxi og silungi þar sem nóg
væri af þeim fiski, en væru hins vegar alger-
lega ófærir til veiða, eða að lesa veiðivon í
danskættuðum veiðivötnum.
Höfundur er námsmaöur
í Danmörku
VEIÐIMAÐURINN
51