Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 69

treg til þess að hægt sé að halda úti rit-
stjórnarstefnu er byggir einvörðungu á
skrifum um stangaveiði. Hvað hefur verið
reynt af hans hálfu og ritstjórnar til þess að
laða menn til þess að skrifa í tímaritið?
Hafi viðleitnin til þess að fá hinn almenna
félagsmann til þess að ljá tímaritinu efni
verið einhver þá hefur hún a.m.k. farið
fram hjá þeim sem hér heldur á penna. Les
hann þó allt ritmál og tilkynningar sem
honum berast frá Stangaveiðifélagi
Reykjavíkur. Ritstjórnarstefnu blaðsins er
einfaldlega breytt án þess að minnsta til-
raun sé gerð til þess að hvetja hinn al-
menna félagsmann til skrifa í tímaritið. Sú
viðleitni hefur verið viðhöfð að hvetja fé-
laga og áskrifendur til að stinga niður
penna fyrir Veiðimanninn, með því að
bjóða veiðidaga í verðlaun fyrir besta efnið
sem berst hverju sinni. Ég leyfi mér að
fullyrða að ekkert hefur verið gert í þá
áttina í síðustu tölublöðum.
Einhvern veginn læðist að manni sá
grunur að hér sé ekki um full heilindi að
ræða af hálfu aðstandenda blaðsins. Par
held ég að ábyrgðin liggi ekki síður hjá
ritnefnd S.V.F.R. en ritstjóra. Sjónarmið
félagsins eru fyrir borð borin með þessum
breytingum og sjónarmið hins nýja útgef-
anda hafa orðið ofan á. Hér vísa ég til þess
að í samningum útgefandans við S.V.F.R.
var gengið svo frá málum að útgefandinn
hætti útgáfu tímaritsins Á veiðum, sem
helgað var stanga- og skotveiði, þegar við-
komandi tæki við útgáfu Veiðimannsins.
Hér eru einföld viðskiptasjónarmið á ferð-
inni og hverjum manni má vera ljóst að
afkoma veiðitímarits sem þjónar báðum
hópum — stangaveiðimönnum og skot-
veiðimönnum — gefur betur í aðra hönd
þar sem að höfðað er til stærri hóps áskrif-
enda, kaupenda og auglýsenda. Ég virði og
skil sjónarmið útgefandans sem e.t.v. ósk-
ar að breyta ritstjórnarstefnunni af ofan-
greindum ástæðum. En ég get með engu
móti virt þá réttlætingu ritstjórans, að sök-
um vandkvæða í efnisöflun (að óreyndu),
þá beri nauðsyn til slíkra breytinga. Slík
vinnubrögð minna helst á veiðimann sem
kastar fyrst spæni að veiðistað, áður en
fínlegri veiðarfæri eru reynd.
Mér þykir því hvort tveggja miður: Að
málgagn stangaveiðimanna skuli vera
helgað skotveiði og að slík vinnubrögð hafi
verið viðhöfð við að koma þeirri breytingu
á.
•
Einhver kann nú að hreyfa þeim and-
mælum við máli mínu, að hér sé um óþarfa
íhaldssemi að ræða. Það sjónarmið hefur
ævinlega skotið upp kollinum þegar breyt-
ingum á Veiðimanninum hefur verið
hreyft. Vegna hugsanlegra andmæla af
þessu tagi setti ég formálann hér að fram-
an.
Um nokkurt skeið hafa togast á tvö sjón-
armið varðandi Veiðimanninn. Annars
vegar eru þeir sem hafa viljað koma á
breytingum nánast breytinganna vegna og
hins vegar þeir sem vilja varðveita ákveðna
grunnþætti í þessu tímariti. (Reyndar er
uppi þriðja sjónarmiðið og snertir það að
mínu mati helst útlitsbreytingar Veiði-
mannsins. Þessu sjónarmiði er, að því er
mér virðist, helst haldið fram af aðilum
sem hafa átt beinna eða óbeinna hagsmuna
að gæta varðandi framleiðslu blaðsins.
Þessir aðilar hafa, í heift sinni yfir glötuð-
um viðskiptum, gagnrýnt nær allt sem lýtur
að Veiðimanninum í seinni tíð. Þetta sjón-
armið ræði ég ekki frekar hér þar sem það
er hlutdrægt og því vart umræðuvert).
Ég kemst ekki hjá því að ræða málefni
Veiðimannsins í ljósi annarrar fjölmiðlunar
í þessu landi. Þar togast orðið á tvær fylk-
ingar. Fjölmiðlar sem keppast við að færa
neytandanum efni sitt á forminu: Stutt,
skreytt og hraðsoðið annars vegar og ítar-
VEIÐIMAÐURINN
69