Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Blaðsíða 39

inum með ykkur sem vitni!“ bætti hann við
og glotti, en þá eins og nú var rjúpnaveiði
bönnuð innan girðingar á Þingvöllum.
Reyndar tók bannið á þessum tíma aðeins
til þess svæðis sem afgirt var, en veiðar
utan girðingar voru látnar óátaldar í þjóð-
garðslandinu.
Afram var haldið og ekið inn með Ar-
mannsfelli og lítið eitt lengra, en þar endar
girðingin. Bílnum var ekið út í vegarkant-
inn og við vorum fljótir að búa okkur af
stað til göngunnar, enda ekki eftir neinu að
bíða. Myrkrið hafði vikið fyrir dagsbirt-
unni og gráleitt landið blasti við, en dökk-
leitar þústir og flákar báru vott um kjarrið
sem gægðist upp úr snjónum sem þakti
landið. Þjóðgarðsgirðingin myndaði
beina, dökkleita línu frá veginum og niður
eftir í átt að vatninu og hugsanir mínar
voru lesnar í sama mund:
„Við skulum ganga niður með girðing-
unni og ekki fara yfir hana fyrr en við erum
komnir úr sjónfæri við veginn! Þið skuluð
fara varlega og vera nálægt mér, því ég
nenni ekki að leysa ykkur úr vörslu þjóð-
garðsvarðarins ef þið verðir teknir og
hananú!“
„Þarna kom það,“ hugsaði ég um leið og
við gengum af stað með byssurnar um öxl
og tók um leið eftir því að fleiri höfðu haft
þennan háttinn á: Verksummerki sýndu að
oft hafði verið klifrað yfir girðinguna.
Þetta var ekki verra en vant er, „grasið“ er
alltaf grænna hinum megin.
Jæja. Eftir stutta gönguferð niður með
hinu fyrirheitna landi handan girðingar,
var talið óhætt að klifra yfir. A þessum
slóðum var fremur gisið kjarr en skóglaust
á milli og taldi leiðangursstjóri að mestar
líkur væru á að finna fuglinn í kjarrinu,
enda haglaust með öllu annars staðar á lág-
lendinu. Var okkur hinum yngri veiði-
mönnum uppálagt að ganga áveðurs við
kjarrið, en hinn reyndari tók að sér að
ganga hlémegin. Var á honum að skilja að
þetta ráðslag bæri að þakka eðlislægri fórn-
fýsi hans og velvilja í minn garð, enda
myndum við, yngri mennirnir, ganga um
gjöful rjúpnalönd, en hann tæki á sig lakara
svæðið.
A að giska 15 cm púðursnjór var yfir öllu
þennan dag á Þingvöllum en undir var
harðfenni, dæmigerðar kjöraðstæður fyrir
rjúpnaveiðar í kjarri, eftir því sem reynslan
hefur kennt mér síðan. Veðurfar var með
þeim hætti að hægur andvarinn náði að
hreyfa við mjöllinni í morgunsárið og
mynda léttan skafrenning en úr því dró
eftir að sól hafði verið á lofti nokkra hríð.
Það var rétt til getið að rjúpan kynni að
leynast inn á milli birkitrjánna. Víða sáust
merki um fugla og fljótlega fórum við að
sjá þá, að vísu enga flota, en einn og tvo á
stangli sem flugu upp með hröðum vængja-
slætti þannig að snjórinn rauk af greinum
trjánna þegar þeir styggðust og gripu til
vængjanna. Mig svíður enn þá undan
minningunni um viðbrögðin þegar fuglarn-
ir flugu upp. Handahófskennt fálm byrj-
andans sem endaði sjaldnast með skoti, því
rjúpurnar voru fljótari úr sjónmældu skot-
færi en skyttan að bregða byssunni. Aftur á
móti heyrðust gjarnan skot frá karlinum,
þar sem hann gekk nánast samsíða okkur í
á að giska 100 m fjarlægð, undan vindi.
„Hann veit hvað hann er að gera, helvít-
is karlinn,“ sagði sonurinn þegar við
heyrðum tvíhleypuna hósta úr sér tveimur
skotum á undra skömmum tíma. „Hann
veit sem er að rjúpurnar sem fljúga undan
okkur fara yfir til hans.“
Skömmu síðar heyrðum við hann hrópa
á okkur að koma strax. Við paufuðumst í
gegnum hrísið og sáum tilsýndar hvar hann
gekk í smástækkandi hringi, álútur með
byssuna um öxl og rjúpu í annarri hendi.
Hann virtist heyra til okkar áður en hann
leit við, því hann snéri enn þá bakinu í
VEIÐIMAÐURINN
39