Arkitektúr og skipulag - 01.04.1992, Síða 21

íþróttahöll í Róm, arkitektar Luigi Nervi og Annibale Vitellozzi, 1956 - 57. Hér er unnið áfram á sömu brautum og í
Colosseum, sama ögun og trúleiki við viðfangsefnið en nú er byggt á aukinni þekkingu á burðarþoli og úr öðru efni en
Rómverjarnir höfðu yfir að ráða. Verk Nervis skapar tengsl við fortíðina, og sýnir samband funktionalismans við fortíðina.
góðir arkitektar svo sem Peter
Behrens og Henry Van de Velde
sem stofnaði hinn stórhertogalega
listhandverksskóla 1907. Sama ár
var stofnað Deutsche Werkbund
til að hreinrækta samvinnu
listiðnaðar og handverks.
„Gæðavinna” var mottóið.
Deutsche Werkbund var
félagsskapur 12 fulltrúa frá helstu
iðnfyrirtækjum og listamanna.
Þetta varð mikil hreyfing og
iðnfyrirtækin fóru að ráða til sín
listamenn sem formgefendur, t.d.
A.E.G. réð til sín Peter Behrens,
sem varð þeirra arkitekt og
iðnhönnuður um langt árabil sem
kunnugt er.
Árið 1912 réðst Walter Gropius
til Werkbund. Það var svo 1919
sem hann var ráðinn til að veita
listaskólanum í Weimar forstöðu
undir heitinu Staatliches Bauhaus
in Weimar. Undirheiti
„Vereinigte ehemalige grozher-
zogliche Hochschule fur bildende
Kunst und ehemalige
Grozherzogliche Kunstgewerbe-
schule”.
Sem sé samruni lista - og
listiðnaðarskóla. Skóli þessi var
svo byggður upp á eins konar
meistarakerfi. Aðalkennari í
forskólanum var listmálari, Itten
að nafni. Þá komu að skólanum
málarar eins og Poul Klee,
Kandinsky, Lionel Feininger o.fl.
Einnig komu að skólanum
arkitektar auk Gropiusar, t.d.
Marcel Brauer, Ludvig Hilbers-
heimer, Hannes Meyer, Mies van
der Rohe o.fl. Einnig veflist-
arfólk, silfursmiðir og aðrir. Starf
og saga Bauhausskólans var þó
ekki eitt samfellt blómabeð,
heldur gætti þar einnig ýmissar
togstreitu milli manna um
framgang deilda. En fjárráð voru
alla tíð takmörkuð. Allir virtust
þó sammála um að viðfangsefnið
væri að leita sannleikans í
efni og lausnum viðfangsefna.
Undir stjórn „meistaranna” voru
efni og verktækni rannsökuð og
sérstök áhersla var lögð á könnun
verka hinna gömlu meistara.
Ekki til að kopíera þau
hugsanalaust, heldur til að
finna grundvöll þeirra og innsta
eðli. Bauhaus-mennirnir voru í
raun að endurnýja tengslin við
það heilbrigða og frjóa í fortíðinni
svo af henni mættu vaxa
heilbrigð viðhorf og framkvæmdir
í stað þeirrar stílþjökunar og
eftiröpunar sem þá réð ríkjum.
Þetta leiddi svo af sér
merkimiðann „Funktionalismi”,
sem átti ekki aðeins við um
byggingarlist, heldur einnig aðra
hluti sýnilegra lista. Frá þessum
tíma eru mjög merkilegir hlutir í
19