Arkitektúr og skipulag - 01.04.1992, Qupperneq 88

Postsparkasse Wagners.
einbýlishús. í anda postmódenv
isma þótti mér tilhlýðilegt að
vinna út frá þessu hverfi,
Norðurmýrinni, á þann hátt að
hylla það sem er séríslenskt og
einstakt í borgarmenningu okkar.
Vinnuaðferðin er postmódernísk,
húsið gætt kunnuglegum ein-
kennum úr borginni en innra
skipulag hússins er e.t.v. sótt í
japanska hefð. Gesturinn „les” sig
upp og í gegnum húsið frá
inngangi og áfram inn í íbúðina
þar sem er spilað á ólík rými, ljós
og útsýni. Lesturinn endar niðri í
helgasta véi hússins, vinnu-
stofunni.
Víkjum nú að alþjóðlegri þróun
postmodernisma. Ymsir gulh
drengir kenndir við stefnuna
sýndust mér vera farnir að byggja
„klassísk” hús í fasískum anda.
Versta dæmið um þetta er í einu
úthverfa Parísar, Les Espaces
d’Abraxas eftir Ricardo Bofill sem
ég barði augum eftirmiðdags-
stund.
Hrikalegt var eina orðið sem mér
datt í hug. A einum stað er dæmi
um allt það sem aflaga getur farið
þegar myndmálið verður
allsráðandi, og tilvitnanirnar í
perlur byggingarlistasögunar
verða yfirþyrmandi og í raun
merkingarlausar.
Eftir þennan fund ákvað ég að
halda áfram á þeirri braut sem
hönnun einbýlishússins hafði fært
mig inn á. Innréttinga-verkefni
voru viðamestu verk mín næstu
ár, nokkuð sem ég gleðst mikið
yfir að hafa fengið tækifæri til,
því e.t.v. eru það þakklátustu
verkin fyrir ungan arkitekt og
kjörið æfingasvæði. Til að fá
fljótt úr skorið um gildi þeirra
hugmynda sem vaxa og dafna
með manni er innréttingavinnan
ómetanleg.
Lærdómurinn af hönnun
einbýlishússins er e.t.v. ekki
augljós, en þekkingin á handverk-
inu og borginni, þessari borg sem í
senn er þorp og höfuðborg eyríkis
þar sem allt er mögulegt, gerði
mér kleift að finna handverk og
brjálaða menn sem vildu byggja
hluti sem höfðuðu beint til
skilningarvitanna. Tvö innrétt-
ingaverk, sem hefur áður verið
fjallað um í „Arkitektúr og
skipulag” nr. 3 ’89 eru byggð á
postmódernískri aðferð.
I Agli Arnasyni h/f parketverslun
er „húsið í húsinu” burðarásinn í
rýminu. Verslun sem þessi þarf að
höfða beint til vegfarandans og
götunnar. Hraði borgarlífsins og
„gólf ’ götunnar ákvörðuðu
úthverft rými. Aðferðin til að
skilgreina rýmið var að láta
götuna mæta bakveggnum með
hreinum opnunum, eina truflunin
þegar inn í rýmið er komið er
risavaxsinn skrifstofuturninn sem
gefur rýminu spennu. Gólfið sjálft
myndar rými í „götunni” með
lagskiptingu mismunandi efna inn
86