AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.03.1994, Blaðsíða 101

Fyrrverandi A.-Þýskaland kallar einnig á arkitekta
(störf auglýst í „Bauwelt" eru mörg í Berlín). Gömul
vinkona mín, sem bjó í Monschau í Nord-Eifel, fékk
herragarö sinn í Thuringen (fyrri A.-Þýskaland) til
baka, en hún er ættuð þaðan. Herragarðurinn er því
miður í rústum, en nágrannaríkið Bayern gaf fjármagn
til að mæla herragarðinn upp og styrkja hann (herra-
garðurinn heyrir nefnilega undir þjóðminjar). Áætlað
er að nota herragarðinn og garðyrkjubú tengt honum
sem verndaðan vinnustað fyrir andlega þroskaheft
fólk, en þar eins og oft vantar fjármagn og starfs-
krafta til að framkvæma.Teiknistofa „dt8“ tók þátt í
mörgum samkeppnum, en ég hef oftast aðstoðað í
sérgrein minni: perspektíf. Vegna tímaskorts eru í
Þýskalandi eins og annars staðar mörg mannvirki
mótuð beint inní perspektífmynd. Þá reynir á þekk-
ingu byggingalistar tilheyrandi svæðis. í Köln tel ég
allsráðandi stíl, sem heitir „Rínarexpressionismus",
svolítið þungur, en eðlilegur. Mér leið eins og að læra
stafróf, staf eftir staf, deili byggingalistar eftir deili,
til að geta mótað umhverfi nattúrlegt fyrir ákveðna
borg eða landshluta. Mikið hjálpuðu mér fyrirlestrar
á „Fachhochschule", deild fyrir arkitektúr. Háskóli
þessi er líflegur staður fyrir umræður um byggingalist,
maður kynntist dekonstruktivismus, rínarexpres-
sionismus t.d. frá teiknistofu feðganna Link, Foster
og vinnu hans frá London til Hong Kong.
Rauður þráður í gegnum starf mitt hjá dt8 var hönnun
á 96 félagslegum íbúðum í Hannover. Byggingalóð
heitir „Der Grosse Kamp“, en stundum var verkefnið
kallað á teiknistofunni „Der Grosse Kampf“. Hannover
er nefnilega í ríkinu Niedersachsen, en Köln í Nord-
rhein-Westfalen og má segja, að heimamönnum
reyndist stundum líka mismunur á byggingalöggjöf
þessara tveggja ríkja erfiður. Við teikningu útfærslu-
teikninga veltir maður fyrir sér, hvernig íslendingum
gæti gengið að leysa slíkt verkefni. Þjóðverjar hafa
óneitanlega mikla reynslu af að byggja úr múr-
steinum, en steinsteypa virðist þeim oft erfið. Talandi
dæmi var verkfræðingur, sem var með hönnun burð-
arþols á þeim húsum sem voru í mínum verkahring.
Á meðan hann rólega hengdi stóra hluti af húsum á
cm kalksteinsveggi, neitaði hann að teikna
steinsteypu mjórri en 20 cm. - Við eftirlit á húsum,
sem voru hönnuð á teiknistofunni fyrir mína tíð og
voru í byggingu, þurfti alloft að múrhúða eða kústa
yfir steinsteypu, sem var fyrirskipuð sem sjónsteypa.
- Á fallegu húsi, að mestu úr gleri, var fyrirskipaður
Nordrhein-Westfalen. Kirkja í Wildbergerhutte,
ark. Heinz Bienefeld.
láréttur listi í mót sem skipting milli sökkla og hæðar.
Listinn var eins og löng bylgja, en bersýnilega ekki
nógu slæmur, því að hann var látinn standa. - Við
umræður á teiknistofunni var fúslega viðurkennt, að
steinsteypa í Þýskalandi væri ekki góð, en reyndar
var sagt, að strax í Sviss eða Ítalíu væri hún mun
betri.
Að vinnudegi loknum og um helgar bauð Köln upp
á óteljandi menningaratburði. Andspænis bústað
mínum var „Stadtmuseum", I 300 m fjarlægð Röm-
isch-Germanisches Museum. ( nánasta nágrenni
voru 64 gallerí. Klassísk tónlist, ópera, jazzkjallarar,
leikhús, mikið um að velja. Innflytjendur komu með
matarlist sína, veitingahús alls konar þjóða voru alls
staðar. Fyrir framan Dómkirkju sýndi fólk pólítískar
skoðanir sínar eins og kúnstir á hjólum. Köln er svo
sannarlega með skemmtilegri borgum Evrópu. ■
99